(Kyle’s POV)
“Wait—ano’ng sabi mo?” halos hindi ko maipinta ‘yung mukha ko habang pinipilit kong tumingin sa kanya nang diretso. Pero imposible.
Dahan-dahan siyang lumapit, hawak pa rin ‘yung script na parang laruan ng apoy. “Sabi ko…” she smirks, that kind of teasing smile na parang kasalanan. “…do you want me to act it out?”
At doon ako tuluyang nabilaukan sa sarili kong hininga.
Ang tahimik ng paligid, pero parang bawat t***k ng puso ko may sariling soundtrack. ‘Yung aircon sa rehearsal room, parang wala nang bisa.
“Xena,” I manage to say, pero mas mahina kaysa sa dapat. Para akong binigyan ng warning ng utak ko pero tinanggihan ng katawan. “Wag mong... wag kang magbiro nang ganyan.”
Pero tumawa lang siya. Malambing. Mapang-asar. At sobrang delikado.
“Bakit? Ikaw ‘yung nagsabing
