(Kyle's POV)
Nakatitig lang siya. Ako rin.
Walang gumagalaw, pero parang lahat sa paligid gumuguho.
May pagitan pa sa amin—ilang pulgada lang—pero pakiramdam ko, kung may tumikhim lang ng mahina, babagsak ‘yung mundo sa pagitan naming dalawa.
She’s still there, standing too close, looking too soft for someone who just cornered me into losing my grip.
Ang mga mata niya, parang may sariling gravity.
At ako?
Nasa gitna ng delubyo ng sariling damdamin.
“Teach me,” ulit niya, this time mas mahina, mas totoo.
Parang wala na sa script. Parang siya na talaga ‘yung nagsasalita, hindi ‘yung karakter niya.
“Xena…” Hindi ko na alam kung hiling o babala ‘yung tono ko.
She tilts her head, eyes flicking down sa labi ko—isang iglap lang, pero sapat na para manginig ‘yung buong sistema ko.
“Say
