(Kyle’s POV )
Tahimik.
Pero hindi ‘yung tipong komportableng katahimikan.
Ito ‘yung klase ng silence na parang may kidlat sa gitna—mainit, mabigat, nakabibingi.
Another session of tutorial at heto nanaman siya. Damn, napakahirap niyang turuang magfocus...hindi dapat sa akin ...dapat sa lessons. Nakatingin pa ulit siya sa akin. Hindi gumagalaw.
At ‘yung kamay niya, nakahawak pa rin sa braso ko.
“Teach me properly, Sir Kyle,” ulit niya, this time mas marahan, mas matalim, parang alam niyang hindi ko kayang tanggihan.
Huminga ako nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili. “Xena…”
“Bakit lagi kayong naglalagay ng barrier?”
“Because it’s safer that way.”
“Safe? Or cowardly?”
‘Yun.
‘Yun ‘yung salitang tumama nang diretso sa dibdib ko.
Napatingin ako sa kanya. Nakakunot ang noo niya
