(Kyle’s POV)
Minsan pala, kahit gaano ka katalino, may mga bagay na hindi mo kayang i-solve.
Lalo na kung tao ang problema.
Lalo na kung si Xena.
Ilang araw na ang lumipas mula sa huling tutorial session, pero hindi pa rin mapakali ang utak ko.
Tuwing sinusubukan kong magpokus sa work, bigla kong naiisip ‘yung huling eksena —
‘yung boses niya, mahina pero matalim, “Teach me properly, Sir Kyle.”
At ako?
Ako ‘yung umalis, nagkunwaring may kontrol pa ako.
Pero totoo?
Hindi ako nakatulog ng maayos mula noon.
Every night, naririnig ko ‘yung mismong tono ng boses niya, ‘yung paghinga niyang mabigat, ‘yung titig na parang sinasadyang pumasok sa isip ko at ayaw nang umalis.
I was losing it. Slowly.
That afternoon, pumunta ako sa study lounge. Tahimik.
Usually, maingay ‘to — may mga
