(Xena’s POV)
Parang may naiwan sa hangin—‘yung bigat ng mga salitang “This is dangerous.”
Dangerous daw.
Pero kung talagang delikado, bakit hindi siya tumigil agad kanina?
Bakit ‘yung mga mata niya, parang sinisigaw ang mga bagay na hindi niya masabi?
I sat there, pretending to organize my notes.
Pero sa totoo lang, sinusubukan ko lang takpan ‘yung pagbilis ng t***k ng puso ko.
Si Kyle, nakatalikod habang inaayos ‘yung mga libro niya sa shelf, tahimik, pero halata sa kilos niya na may gusto siyang takasan.
Na parang ako ‘yung takas niya.
“Sir,” mahinahon kong tawag.
Hindi siya lumingon agad.
“Hmm?”
“Hindi mo ba ako tuturuan ulit bukas?”
“Of course,” maikli niyang sagot, halos walang emosyon.
Pero ramdam ko ‘yung pilit.
Tumayo ako, dahan-dahan, parang sinusukat kung hanggang
