“ชอบไหม”
“กินข้าวที่นี่เหรอคะ” ฉันมองสำรวจรอบบริเวณที่เขาพามา มันไม่ใช่ดาดฟ้าชั้นบนสุดหรอกแต่เป็นชั้นที่รอบ ๆ เปิดโล่งเอ้าท์ดอร์มีร้านอาหาร และเป็นร้านอาหารที่ไม่มีลูกค้าเลย
“อื้ม”
“ไม่เห็นมีคนเลย” ฉันพูดพร้อมกับมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง พอหันกลับมาที่เขาก็เห็นเขามองฉันอยู่
“ไม่อยากให้มีคน”
“...” อย่าบอกนะว่า...ปิดร้านหรูขนาดนี้เพื่อดินเนอร์กับฉัน?
บะ บ้าน่า ไม่ขนาดนั้นหรอก ร้านน่าจะแพงมากคนเลยไม่ค่อยมากินมากกว่า...มั้ง ^_^!
กำลังคิด ๆ เขิน ๆ มือก็ถูกเขาจับแล้วจูงมือแบบหน้าตาเฉย เอาสิ อย่าขาสั่นจนสะดุดรองเท้านะปั้นชา -///-
“เชิญนั่งครับ” เขาพามาถึงโต๊ะที่วิวดีมาก ๆ ก็ปล่อยมือแล้วเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่ง ดูแลดีประหนึ่งญาติมิตรเลยค่ะ แต่ไม่อยากเป็นญาติมิตรนะแค่อยากใช้นามสกุลเดียวกัน อิอิ
“ขอบคุณค่ะ” ฉันนั่งเสร็จเขาก็เดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามบ้างจากนั้นพี่พนักงานก็เอาเมนูอาหารมาให้
“สั่งให้ด
