CHAPTER 35
CALIX POV:
"Wala kang maalala?" sambit ko kay Iya habang ang aking kilay ay nagsasalubong dahil sa aking narinig mula sa kanya.
The way she said it, I can see the seriousness on her face na animo'y hindi siya nagsisinungaling.
Kung sabagay, sa mata pa lang ay mababasa mo na agad kung nagsasabi ba ng totoo ang tao o hindi. And I think, she's being honest.
"Sa tingin mo ba ay meron pang pag-asa na makaalala ako? Matapos ang nangyari sa akin? Matapos ng naranasan ko sa kanila? Matapos na naging ganito ang pagmumukha? Do you think, meron pa akong oras na alalahanin ang mapait na dinanas ko?" bigkas ni Iya na may hinanakit sa kanyang boses.
Puno ito ng lungkot, galit at pagkamuhi na parang pinaghalo-halo na.
Maya-maya ay huminga siya nang malalim kasabay nang muli nitong pagsa
