CHAPTER 11 — THE UNLIKELY ALLY
1454 Words
Ang liwanag ng umaga ay pumapasok sa kwarto ni Jade, pero ang lamig mula sa nakaraang gabi ay nananatili sa kanyang dibdib. Nakahilig siya sa headboard, hawak ang tablet, at ang mga mata niya'y nakapako sa dalawang bagay: ang encrypted fragment ng "Project Phoenix" at ang balitang artikulo tungkol sa dating contestant na namatay sa "aksidente."
Collateral damage.
Ang salitang'yon ang bumalik-balik sa isip niya. Hindi lang pala ang kanyang ama ang na-collateral damage ng flawed algorithm na ito. May iba pa. At ngayon, siya ay nasa loob mismo ng makina na pumatay sa kanila, naglalaro bilang contestant.
"Hindi pwedeng mag-isa ka lang," bulong niya sa sarili, ang boses ay halos wala sa hanging kinaroroonan ng villa. "Kailangan mo ng mata."
Ang tanong: kaninong mata?
Hindi si Silas. Doon ay napakalapit na sa sunog. Hindi rin si Chloe—iyon ay pagpapakamatay. Ang iba pang contestants ay masyadong abala sa pagpapabango ng sariling imahe.
At doon, sa gilid ng kanyang memorya, lumitaw ang mukha ni Mika.
Tahimik. Observant. Walang pangangailangang mag-paimpress. Sa lahat ng tao rito, si Mika ang tanging nagmukhang totoo sa sarili niya kahit sa harap ng camera. At sa isang lugar kung saan ang pagpapanggap ang currency, ang katapatan ay isang napakalakas, napakadelikadong sandata.
---
1.
Nakita niya si Mika sa herb garden, isang maliit, tahimik na sulok ng villa na bihirang puntahan ng mga drone. Suot nito ay simpleng linen dress, at ang mga kamay ay marahan sa pag-aayos ng basil. Parang isang pinturang buhay sa gitna ng glass and steel jungle.
Lumapit si Jade nang dahan-dahan. "Alam mo bang ang basil, sa simbolismo, ay kumakatawan sa galit at pagkatakot sa Renaissance period?"
Napalingon si Mika, nagulat. Pero hindi takot. "Hindi. Sa'kin, amoy pesto lang siya."
Ngumiti si Jade. Tama ang kutob niya. "Mika, puwede ba kitang kausapin?"
"Hindi ba't kinakausap mo na ako ngayon?"
"Tama ka." Umupo si Jade sa tabi ng maliit na stone bench. "Direct na lang. Kailangan ko ng ally dito. At naniniwala akong puwede kitang pagkatiwalaan."
Tumigil sa pag-aayos ng halaman si Mika. "Bakit ako? Hindi ako magaling sa trials. Hindi ako charismatic. Baka madamay lang kita."
"Eksakto 'yon," sabi ni Jade. "Hindi ka magaling sa trials kasi hindi ka naglalaro ng laro nila. Nakikita mo ang totoo. At sa lugar kung saan lahat ay peke, ang totoo ang pinakamahalagang asset."
Tumango-tango si Mika, tila iniisip ang sinabi. "Ano ang kapalit?"
"Proteksyon," diretsang sagot ni Jade. "Social strategy. Tutulungan kitang mag-navigate sa politics dito para hindi ka ma-eliminate. Lahat ng alam ko tungkol sa pag-manipulate ng perception—ibabahagi ko 'yon sa'yo."
"At ang kailangan mo sa'kin?"
"Impormasyon. Mga nakikita mong hindi ko nakikita. Mga usapang naaabot mo sa likod ng mga saradong pinto. Mga microexpression ng mga tao kapag akala nila walang nakatingin." Huminga si Jade nang malalim. "Ikaw ang aking peripheral vision."
Tiningnan siya ni Mika nang matagal, ang mga mata nito'y sumusukat sa kanya. "Ikaw ba 'yung tinutukoy nila? 'Yung hacker? 'Yung may daddy issues na pinasok 'to para maghiganti?"
Nanlamig ang sikmura ni Jade, pero hindi ito nagpakita sa mukha. "Kung ako 'yon, magiging honest ba ako sa'yo ngayon?"
"Point taken." Tumawa nang mahina si Mika. "Pero ang totoo, Jade, wala akong pakialam kung sino ka dati. Ang nakikita ko ngayon ay isang taong natatakot, pero determinado. At 'yon ang mas delikado kaysa sa anumang nakaraan."
"Tinatanggap ko 'yon bilang compliment."
"So, paano 'to gagana?" tanong ni Mika.
"Simple. Magkikita tayo araw-araw dito, sa oras na ito. Walang recording devices sa specific spot na 'to—na-check ko na. Magpapalitan tayo ng impormasyon. Walang written records. Lahat sa isip lang."
"Parang mga Cold War spies."
"Mas masahol pa," ngumisi si Jade. "Dito, ang kalaban ay hindi lang ibang bansa. Ang kalaban ay ang sistema, ang audience, at ang sarili nating mga insecurities."
Tumango si Mika. "Sige. Kasama ako. Pero may isa akong kondisyon."
"Ano 'yon?"
"Kapag nalaman kong ginagamit mo lang ako para saktan ang inosente, tapos na. Walang explanation, walang goodbye. Maglalaho ako."
Tiningnan siya ni Jade. "Fair enough. At kapag nalaman kong ibinebenta mo ang mga sikreto ko kay Chloe o kahit kanino, matututunan mong ang disinformation specialist ay may libong paraan para sirain ang isang tao nang hindi kinakailangang hawakan."
Nanlamig ang hangin sa pagitan nila. Parehong seryoso. Parehong alam ang panganib ng pinapasok nila.
"Deal," sabi ni Mika, at iniabot ang kamay.
"Deal," sagot ni Jade, at nagkamayan sila. Ang pagkakamay ay matatag, malamig, at puno ng parehong takot at determinasyon.
---
2.
"Unang intel," sabi ni Mika, bumabalik sa pag-aayos ng basil. "Si Chloe at ang bagong systems engineer na si Leo. Madalas silang mag-usap."
"Gaano kadalas?"
"Araw-araw. Lalo na pagkatapos ng lights out. Nagkikita sila sa supply closet malapit sa east wing. Akala mo nagse-s*x, pero hindi. Nag-uusap lang. Ang problema, may device si Leo na nagja-jam ng audio sa paligid nila. Sophisticated. Hindi pangkaraniwang tech ng Glass House 'yon."
Humugot ng hininga si Jade. Leo. Ang pangalan ng asset na binanggit sa blueprint. "Ano ang itsura ni Leo?"
"Mid-30s. Mukhang techie. Pero ang mga mata... parang laging nagca-calculate. Parang ikaw, pero mas malamig."
"May narinig ka bang kahit ano?"
"Isa. Kagabi. Bago sila pumasok sa closet, narinig ko kay Leo: 'The package needs to be delivered before the gala.' Sumagot si Chloe: 'I'll make sure she's distracted.'"
Ang package. Ang gala. She.
Malamang,siya ang she.
"Mag-iingat ka," babala ni Jade. "Kung nahuli nilang pinapakinggan mo sila..."
"Hindi nila ako mapapansin," sabi ni Mika, may bahid ng kapaitan sa tono. "Walang nakapapansin sa'kin dito. 'Yon ang advantage ko."
May tama siya. Sa mundo ng mga naggagandahang tauhan, ang invisible ay nakakalakad kahit saan.
"Magkita ulit tayo bukas," sabi ni Jade, tatayo na. "At, Mika... salamat."
"Wag kang magsalita ng ganyan," tumawa ito. "Parang nagiging magkaibigan tayo. Transaction lang 'to, 'di ba?"
"Oo," ngumiti si Jade. "Transaction lang."
Pero sa paglisan niya, alam niyang ito ay higit pa roon. Nakahanap siya ng kaalyado. At sa giyerang ito, iyon ang unang tunay na tagumpay niya.
---
3.
Buong araw, parang may bago siyang lakas. Habang sumasabak sa isang minor styling challenge para sa susunod na gala, ang mga galaw niya ay mas determinado. Kahit nang maglagay si Chloe ng snide remark tungkol sa "mukhang nag-iisa at desperada," kayang-kaya niyang patahimikin ito ng isang tingin lamang.
May nakatingin na sa likod mo, Chloe, isip niya. At hindi lang ako.
Ngunit ang kumpyansa ay maikli ang buhay sa Glass House.
Sa pag-uwi niya sa kanyang kwarto ng gabi, may nakita siyang bagay sa sahig ng hallway, malapit sa pintuan niya. Isang staff ID. Naka-magnetic clip. Ini-angat niya ito.
LEO MARTINEZ
SYSTEMS ENGINEER - LEVEL 2 ACCESS
EMPLOYEE # 0451
Nanginginig ang mga kamay niya. Ito ay hindi aksidente. Walang staff ang mawawalan ng ID nang ganoon kadali, lalo na sa harap mismo ng pinto ng isang contestant.
Binaliktad niya ang ID. At doon, nakasulat sa ballpoint pen sa puting likod, isang mensahe:
"Curiosity monitored. Proceed with caution."
Nanigas siya. Ito ay hindi babala. Ito ay panggigipit. Sinasabi ni Leo na alam niya. Na nakikita niya. Na kahit sa paghahanap niya ng kaalyado, may nakamasid pa rin.
Pumasok siya sa kwarto, isinara ang pinto, at hinampas ang pader. Ang galit ay mas matindi kaysa takot.
"Ginagawa mo akong takot," bulong niya sa sarili, ang mga kamao ay mahigpit na nakakuyom. "Ginagawa mong vulnerable."
Pero sa gitna ng galit, may isang bagay na lumitaw: ang mensahe ay nakasulat, hindi digital. Ibig sabihin, hindi ito na-log ng system. Ito ay personal. Ito ay mula kay Leo bilang indibidwal, hindi bilang bahagi ng sistema.
At ang personal... ay pwedeng atakehan.
Kinuha niya ang tablet at binuksan ang hidden folder kung saan niya ini-store ang mga fragment ng Father File. May isa pang file doon—ang blueprints ng security blind spots na ibinigay ni Kroeger. Tiningnan niya ang mga schedule ng staff shift.
Si Leo ay magiging on-duty mamayang hatinggabi sa east wing server node. Mag-isa.
Ngumiti si Jade, isang malamig, kalkuladong ngiti.
Kung gusto niyang magmonitor ng curiosity niya, sige. Bibigyan niya ito ng sobra-sobrang makikita.
Pero hindi niya inaasahan na ang mismong sistema na pinoprotektahan ni Leo ang magiging sandata laban sa kanya.
Nakatitig si Jade sa live feed ng hallway mula sa kanyang tablet. At doon, parang multo, lumakad si Leo mismo sa harap ng camera. Tumigil ito, tila nakatingin diretso sa lens—diretsong nakatingin sa kanya—bago ngumiti ng isang maliit, malamig na ngiti at maglaho sa silong.
Napaigtad ang puso ni Jade.
Hindi lang pala niya mino-monitor.
Sinasabayan niya ang bawat galaw niya.
At sa malayong east wing, ang server node ay nag-flash ng pulang alert.
Isang access attempt.
At ang username na nag-log in ay:ARTHUR_LI_GHOST.
- Writer
