แผนร้าย พ่ายรัก

บทที่1 พ่อตื่นขึ้นมาคุยกับเอวาหน่อยได้ไหม

“พ่อมารับเอวาไปอยู่ด้วยนะคะ เอวาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพ่อ” สายตามองขึ้นไปบนเพดานแล้วค่อยๆ หลับตาลง

[ฟังคำของพ่อให้ดีนะลูก ถ้าวันนึงพ่อไม่อยู่แล้วให้หนูอยู่ให้ได้ พ่อเชื่อเหลือเกินว่าหนูจะเป็นคนเก่งและเข้มแข็ง จงดูแลตัวเองให้ดีอย่าให้ใครมาทำร้ายได้ จงดูแลตัวเองเหมือนที่พ่อดูแลและปกป้องหนูมาโดยตลอด]

เสียงพ่อยังคงดังก้องกังวานอย่างแจ่มแจ้งในโสตประสาทเธอลืมตาขึ้นมาเมื่อนึกถึงคำพูดของผู้เป็นพ่อ เธอชันตัวลุกขึ้นขาเรียวเล็กค่อยๆ ก้าวลงจากโต๊ะเพื่อหาเสื้อผ้าใส่

ฟุป!!!

เธอตกลงมาจากโต๊ะขนาดใหญ่ แขนอันเรียวเล็กของเธอพยายามขว้าเสื้อผ้าที่ขาดหลุดลุ้ยที่กองอยู่กับพื้นขึ้นมาใส่ ถึงมันจะขาดรุงรังเธอจำเป็นต้องใส่เพื่อปกปิดเรือนรางของเธอ

เอวาค่อยๆ ลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้องนี้ เธอค่อยๆ ก้าวเดินออกไปสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอคือศพพ่อของเธอ เอวารีบวิ่งเข้าไปกอดร่างอันไร้วิญญาณของพ่ออีกครั้ง

“พ่อตื่นขึ้นมาคุยกับเอวาหน่อยได้ไหมคะ วันนี้เอวาไปแข่งวาดรูปมา เอวาได้รับรางวันชนะเลิศนะคะ พ่ออยากรู้ไหมเอวาวาดรูปอะไร เอวาวาดรูปคนขอทานคนนึง นั่งขอทานอยู่กับลูกสาวใต้สะพานหลังจากที่คุณครูประกาศผลรางวัลชนะเลิศคุณครูก็ให้เอวาขึ้นไปบนเวทีเพื่อบรรยายเกี่ยวกับรูปภาพนี้ เอวาบอกว่าคนขอทานคนนี้คือพ่อของเอวาเองค่ะ และหนูน้อยคนนี้ก็คือเอวาเอง แต่ทุกวันนี้คุณพ่อไม่ได้ไปนั่งขอทานเหมือนเมื่อก่อนแล้วค่ะ ตอนนี้คุณพ่อรับจ้างทั่วไปเพื่อหาเงินส่งเอวาเรียน พ่อบอกต้องหาเงินให้เยอะๆ เพราะเข้ามหาลัยแล้วต้องมีค่าใช้จ่ายเยอะ พ่อได้ยินเอวาไหมคะ....ฮื้อ”

เธอนั่งกอดร่างพ่อและพูดให้พ่อฟังทั้งน้ำตา หัวใจของเธอแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ เธอได้แต่คิดในใจบอกพ่อตอนนี้จะไปมีประโยชน์อะไรกันในเมื่อพ่อไม่อยู่แล้ว เอวาคลายอ้อมกอดและมองไปยังมือของผู้เป็นพ่อซึ่งของเธอได้กำอะไรบางอย่างไว้ในมือ

“พ่อกำอะไรไว้อยู่ในมือนะ” เธอพยายามแกะสิ่งที่อยู่ในมือนั่นออกทำให้เธอได้รู้ความจริงอะไรบางอย่าง

ด้านแผ่นดิน

แผ่นดินได้ขับรถมาออกมาจากโกดังเก่าของเขา แผ่นดินได้แต่นึกถึงร่างบางที่เข้าพึ่งจะสำเร็จความใคร่เมื่อไม่นานผ่านมานี้ ทำไมความรู้สึกนี้ถึงไม่เคยเกิดขึ้นกับเขาเลย ภาพที่เขายิงคนขอทานและภาพที่เขาพึ่งเอากับลูกสาวคนขอทานมันผุดขึ้นมาในหัวจนทำให้เขาไม่มีสมาธิในการขับรถ เขาได้สลัดความคิดออกไปและขับรถไปยังคอนโดของใครคนนึง

รถหรูขับมาจอดยังคอนโดของนานิซึ่งเป็นน้องสาว (ไม่แท้) ของแผ่นดินเขาชอบนานิมากๆ และเขาก็รู้ดีว่านานิก็ชอบเขาเหมือนกัน

ติ๊งน๊อง ติ๊งน๊อง ติ๊งน๊อง~

เสียงกดกริ๊งขึ้นรัวๆ ทำให้หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มงัวเงียลุกขึ้นมาเปิดประตูห้อง

“อ่าว! พี่ดิน มาหานานิดึกๆ ดื่นๆ มีธุระอะไรหรอคะ”

“เปล่าพี่แค่มาหาข้าวกิน มีอะไรให้พี่กินไหม”

“อืม เดียวนานิไปอุ่นข้าวต้มหมูที่พี่ดินชอบให้นะคะ” หญิงสาวหน้าจิ้มลิ้มเผยยิ้มออกมาอย่างดีใจเมื่อเห็นพี่ชายที่เขารักที่สุดมาหา

แผ่นดินเดินไปนั่งรอบนโต๊ะอาหารและมองคนตัวเล็กกำลังอุ่นข้าวต้มของโปรดให้กับเขา เขาเผยยิ้มออกมาอย่างดีใจ

“มาแล้วคะ ข้าวต้มร้อนๆ ของโปรดพี่ดิน”

แผ่นดินได้นั่งกินข้าวต้มไปสักพัก จู่ๆ ก็มีมือบางมาลูบอยู่ตรงอกแกร่ง นานิค่อยๆ ปลดกระดุมของแผ่นดินทีละเม็ดแต่แผ่นดินก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด นานิค่อยๆ ถอดเสื้อของแผ่นดินออกเผยให้เห็นหน้าอกแกร่งซิกแพคเป็นรอนๆ เรียงกันอย่างสวยงาม

แผ่นดินต้องการแบบนี้มาโดยตลอดแต่ที่เขาไม่กล้าลุกก่อนเพราะกลัวคนตัวเล็กจะหนีเขาไป แต่วันนี้คนตัวเล็กได้ทำการลุกก่อนจนเขาแอบดีใจ แผ่นดินเคิบเคลิ้มไปสัมผัสของคนตัวเล็ก

ตอนนี้ลูกชายของเขาได้ตั้งพะงาดพองโตขึ้นอีกครั้งจนทำให้เขาหายใจลำบาก มือบางได้ลูบไปที่บริเวณกางเกงสแล็คสีดำและกำลังจะรูดซิบ ปากเธอก็ก้มลงไปจูบที่บริเวณหน้าท้องแกร่งของแผ่นดิน มือบางได้ทำการรูดซิบและดึงแก่นกายอันใหญ่โตออกมา เธอจับและรูดขึ้นรูดลงอย่างชำนาน เธอโน้มตัวลงไปเพื่อที่จะอมแก่นกายของแผ่นดิน แต่จู่ๆ แผ่นดินก็ทำการผลักหัวเธอออกและรีบใส่กางเกงทันที

“ทำไมคะพี่ดิน พี่ดินก็ต้องการนานิไม่ใช่หรอ นานิก็ต้องการพี่ดินเหมือนกัน ในเมื่อเราสองคนต่างมีใจให้กันทำไมเราไม่มาคบกันละคะ”

แผ่นดินไม่ได้พูดอะไรรีบจัดการเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อยก่อนที่จะลุกออกจากห้องนี้ไป

“ใครกันที่ทำให้พี่ดินเป็นแบบนี้” นานิโกรธมากมือเล็กปัดจานที่อยู่บนโต๊ะแตกกระจายลงกับพื้น มือบางกำมัดแน่นมองตามหลังแผ่นดินที่กำลังเดินออกจากห้องนี้ไป

แผ่นดินสตาร์ทรถและขับออกจากคอนโดทันทีเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไรในเมื่อเขาชอบนานิมาตั้งนาน สิ่งที่เขาต้องการก็มาถึงแล้ว นานิบอกความในใจแล้วทำไมเขาถึงกลับไม่รู้สึกอะไร

“โธ่เว้ย!” แผ่นดินทุบพวงมาลัยซ้ำๆ เพราะเธอ เพราะเธอคนเดียวที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ รู้อย่างนี้ฉันน่าจะฆ่าเธอให้ตายๆ ตามพ่อเธอไปซะก็ดี เขาจับโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาลูกน้องคนสนิททันที

“ครับนาย”

“หาที่อยู่ของเอวา และนำตัวเธอมาบ้านกู”

ติ๊ด!!!

“นะ นายครับ” ธันย์ยังไม่ได้พูดอะไรถูกแผ่นดินตัดสายไปก่อน

“เป็นไรว่ะ” วินลูกน้องคนสนิทอีกคนของแผ่นดินเอ่ยถามหลังจากที่เห็นหน้าของธันย์ยังงงๆกับคำสั่งของผู้เป็นนาย ในขณะที่มือของวินกำลังขับรถอยู่

“นายโทรมาบอกว่าให้หาที่อยู่ของคนที่ชื่อเอวาและให้ไปจับตัวเธอมาใครว่ะกูงงเลย” ธันเกาหัวอย่างงงๆ

“ผลั๊ว!” มือหนักๆของวินตบเขากลางหัวของธันย์อย่างจังๆ

“มึงตบกูทำไมว่ะไอ้เหี้ยวิน” ธันย์ใช้มือลูบหัวตัวเองเบาๆ

“ก็คนที่ชื่อเอวาคือคนที่นายพึ่งฆ่าพ่อเธอไปเมื่อกี้นี้ไงไอ้โง่”

“อ๋อ นายคิดจะทำอะไรว่ะ”

“มึงอยากรู้หรอ”

“ก็เอ่อสิว่ะ”

“ถ้ามึงอยากรู้มึงก็ไปถามนายเอาเอง”

“เอ้า! ไอ้เหี้ยนี้” ทั้งสองคนถกเถียงกันไปมาก่อนที่จะหันกลับไปยังถนน