[บทบรรยายเปเปอร์]
ผมว่าผมปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว ถึงเวลาที่ผมต้องบอกความจริงกับพี่เดียร์ได้สักที ผมกลัวว่าถ้าช้าเกินไปกว่านี้พี่เดียร์อาจจะปันใจไปให้คนอื่นได้ แม้ตอนนี้เธอจะยังไม่ได้ยื่นสถานะให้กับใครแต่ผมก็รู้สึกได้ว่าพี่เดียร์พยายามให้ความสนใจกับเขามาก ก็ผู้ชายคนนั้นดูดีจะตายไป แบบนี้จะไม่ให้ผมกังวลได้ยังไงกัน
วันต่อมาผมมาเรียนตามปกติ สีหน้าของผมยังคงมีความเครียดเจืออยู่ จนไอ้ฟร้องมันสังเกตเห็นแล้วมันก็มองหน้าผมด้วยความห่วงใย
“ทำไมหน้ามึงเครียดทั้งวันเลยวะไอ้เปอร์”
“ไม่บอก” ผมกระตุกยิ้มกวนให้คนถาม ฟร้องมันปรายตามองผมแล้วแสดงความเอือมระอาผ่านทางสีหน้า มันคงคิดว่าไม่น่าเสียเวลามาเป็นห่วงผมเลย
“มึงนี่นะ เวลามีปัญหาอะไรก็มึงก็มาหากู ที่งี้ทำเป็นไม่บอก” ไอ้ฟร้องมันผลักไหล่ผมเบา ๆ คงจะหมั่นไส้แหละ แต่มันพูดก็จริงของมัน ที่ผ่านมาผมก็มีแค่มันนี่แหละที่อยู่ข้างผมมาตลอด มัน
