บทที่ 17
Yam part
เจ็บ!!!
นั่นคือความรู้สึกแรกของผม พอลืมตาขึ้นมาความเจ็บก็บุกเข้าโจมตี ทำไมตอนหลับไม่เจ็บวะ พอตื่นเท่านั้นแหละ เจ็บขึ้นมาทันทีเลย
ผมตื่นขึ้นมาได้สักห้านาทีแล้วแต่ยังนอนนิ่งอยู่บนเตียง เมื่อกี้ลองขยับตัวแล้วรู้สึกเจ็บร้าวช่วงล่างเลยต้องนอนทำใจสักพักก่อน เหลือบตาไปมองนาฬิกาตรงโต๊ะหัวเตียง
12:26 น.
เที่ยงครึ่งแล้ว นี่ผมหลับหรือซ้อมตายกันแน่ ปกติผมไม่ใช่คนตื่นสาย ต่อให้นอนดึกมากแค่ไหนก็ไม่เคยตื่นเกินเก้าโมง แต่นี่เล่นปาเข้าไปเกือบบ่ายโมง หนักจริง ๆ วันนี้ตอนบ่ายสองมีนัดติวกันที่ห้องสาขาอีกวัน แต่สภาพของผมตอนนี้คงไม่กล้าออกไปมหาวิทยาลัยแน่ ค่อยไปขอจดจากคนอื่นก็แล้วกัน
ลองลุกขึ้นนั่งดูหลังจากนอนทำใจอยู่พักนึง ข้าง ๆ ผมไม่มีใครนอนอยู่ เตียงยับยู่ยี่เหมือนเพิ่งผ่านสนามรบมา ธีร์คงจะลุกไปนานแล้วเพราะตรงที่นอนมันเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่เปิดรดไว้ ก้มลงสำรวจร่างกายตัวเองก็ปราก
