Tahimik. Wala kang maririnig kundi ang lagaslas ng ulan sa labas ng kotse. Nakaupo ako sa pinakalikod, katabi ni Miko na nakasandal pa rin sa dibdib ni Boss Don. Magkatabi silang dalawa sa kabilang side ng upuan, at ako naman, feeling invisible sa gilid.
Basang-basa pa rin kami kahit binigyan na kami ng tuwalya ng driver bago kami sumakay. Ang buhok ko, dikit sa pisngi, at ang suot kong manipis, halos dumikit na sa balat ko sa sobrang bigat. Pero wala akong pakealam sa sarili ko. Ang mahalaga, andito si Miko—ligtas, nakaupo sa tabi ng tatay niya, kahit walang salita, at least… buhay at ligtas.
Si Boss Don naman, nakayuko, hawak-hawak pa rin si Miko. Ang isang braso niya nakapulupot sa anak niya, habang yung kabila ay nakasalo sa likod ng ulo ng bata. Parang takot siyang bitawan kahit isa
