CHAPTER 21
1215 Words
Basang-basa na talaga kami. Ilang beses na akong muntik madulas pero tiniis ko. Hindi ko alintana ang lamig ng ulan na parang tinutusok ang balat ko. Kahit pa nanginginig ang baba ko at nangingilo na yung tuhod ko, hindi ko iniinda dahil ang nasa isip ko lang ay isang pangalan: Miko.
Tahimik si Boss Don sa tabi ko, matalim ang tingin niya sa daan, para bang sa bawat hakbang niya ay naghahanap siya ng bakas ng anak niya. Kita ko kung paano siya nagmamadali, kung paano humihigpit ang panga niya sa sobrang tensyon.
Pero ako? Tumitibok ang utak ko sa kakaibang direksyon.
Wait… teka lang…
Napatingin ako sa malayo, sa kabila ng malamig at makapal na ulap. Sa bawat pagpatak ng ulan sa pisngi ko, bumalik sa isip ko yung itsura ni Miko—yung tahimik siya, nakaupo, pero palaging nakatingin sa bintana. Hindi lang basta nakatingin. Yung mata niya, parang may hinahanap sa labas. At kung saan siya madalas nakatingin?
“Yung lumang parke…” bulong ko sa sarili ko.
Napatingin ako kay Boss Don na abala sa pagtingin sa gilid ng kalsada. Hindi ko na kaya pigilan ang sarili ko.
“Boss!” tawag ko agad, malakas para malampasan ang ingay ng ulan.
Lumingon siya, mabilis, parang nagulat siya sa sigaw ko. “Ano?” malamig pa rin ang tono niya.
“Boss, naisip ko lang po… baka… baka nasa lumang parke si Miko! Lagi ko po siyang nakikitang nakatingin doon sa bintana, diba? Tapos parang gusto niya talagang pumunta roon…”
Tumigil siya sandali, pero hindi agad sumagot. Kita ko kung paano siya tumitig sa akin, seryoso, parang tinitimbang yung sinasabi ko.
“Oo, Boss, alam ko po na hindi ako sigurado,” mabilis kong dagdag, nanginginig yung boses ko sa lamig at sa kaba. “Pero… pero baka po totoo, Boss! Baka po doon siya pumunta, lalo na kung may kinalaman ‘yon sa kung anong nami-miss niya!”
Napatingin siya sa malayo, parang iniisip yung sinabi ko.
“Boss… please…” halos nagmamakaawa na yung tono ko. “Alam ko po wala akong karapatan magdikta… pero baka tama ako. Kailangan natin subukan.”
Pero umiling siya nang bahagya. Bumalik yung malamig niyang tingin sa akin. “Hindi tayo pwedeng tumigil para lang sa hula, Mira. Hindi ganun kadali ang paghahanap. Dapat systematic, hindi bara-bara.”
“Pero Boss—”
“Hindi.” Malamig niyang sagot, diretso. “Hindi tayo pwedeng mag-aksaya ng oras sa lugar na wala namang kasiguraduhan.”
Napangiwi ako, napalunok nang mariin. Hindi ko alam kung iiyak na ba ako o magpupumilit pa. Pero ramdam ko sa bawat salita niya yung bigat ng pagiging ama niya—yung desperasyon na ayaw niyang magkamali. Naiintindihan ko siya, pero…
Pero bakit parang ramdam ko talaga na nandun si Miko?
Tahimik ulit kami, pero hindi ko mapigilang tumingin sa kanya habang naglalakad kami sa madulas na kalsada. Kitang-kita ko yung tensyon sa mukha niya, yung takot na pilit niyang tinatago sa malamig na itsura niya. Para siyang tigre na handang sumugod kahit saan, pero kita mo sa mata niya na baka mabaliw siya kung wala siyang makita ngayon.
“Boss…” mahinahon kong tawag ulit, pero hindi niya ako tiningnan. “Alam ko po galit kayo sa’kin… pero kung sakali lang po… kung mali ako, kayo na po ang bahalang pagalitan ako. Kahit pa sipain niyo po ako palabas ng mansyon… okay lang po.”
Hindi pa rin siya sumagot.
Pero kahit hindi siya sumagot, hindi ko mapigilang ngumiti nang bahagya. Baka hindi pa siya handang makinig ngayon… pero baka mamaya… baka mapapayag ko rin siya.
At habang naglalakad kami, basang-basa, at tuloy-tuloy ang paghampas ng ulan sa katawan namin, isang bagay lang ang nasa isip ko: Hindi ako titigil hangga’t hindi ko siya napapaniwala.
Basang-basa na kami sa ulan. Lalo nang bumibigat ang bawat hakbang ko dahil parang humihigop yung putik sa tsinelas ko. Pero hindi ko alintana. Kahit nanginginig na ang baba ko sa ginaw, wala akong ibang iniisip kundi kung paano ko pa mapapapayag si Boss Don.
Hindi pwedeng mali ako. Hindi pwedeng hindi namin subukan sa lumang parke!
“Boss… Boss, please naman…” halos pasigaw ko na sabi para marinig niya sa ingay ng ulan. “Hindi po ako nanghuhula lang. Nakikita ko po si Miko araw-araw, diba? Lagi siyang nakatingin sa bintana… tapos alam ko po yung tingin niya, Boss. Parang gusto niya talagang pumunta doon sa lumang parke.”
Naglakad lang siya nang mabilis, hindi tumitingin sa akin. Parang wala siyang naririnig.
“Boss…” hinabol ko yung hakbang niya, halos madulas na naman ako sa pagmamadali. “Wala naman pong mawawala kung susubukan natin, diba? Baka nandun siya ngayon—”
Bigla siyang huminto. Napahinto rin ako, muntik pa akong sumalpok sa likod niya.
Dahan-dahan siyang lumingon sa akin. Basang-basa ang buhok niya, bumabagsak yung tubig ulan sa noo niya, at sa ilalim ng dilim ng gabi, kumikislap ang malamig niyang mata.
Pero ngayong nakaharap siya sa akin, parang may bagyo na mas malakas pa sa ulan.
“Mira…” malamig niyang simula, pero ramdam ko na agad yung panginginig sa boses niya—hindi sa lamig, kundi sa inis. “I told you to stop.”
Napakagat ako sa labi ko pero hindi ko mapigilang sumagot. “Boss, pero—”
“Miko won’t go there!” malakas niyang putol sa akin.
Napaatras ako sa lakas ng boses niya.
“Wala kang alam sa pamilya ko, Mira,” mariin niyang dagdag, bawat salita parang suntok sa dibdib ko. “So stop acting like you know everything!”
Parang nalunod ako sa sinabi niya. Ramdam ko kung paano kumirot yung dibdib ko. Oo, alam kong hindi naman talaga ako parte ng pamilya nila… pero… pero gusto ko lang naman makatulong.
“Boss…” mahina kong tawag, halos mahulog na yung boses ko sa luha ko. “Hindi ko naman po sinasabi na alam ko lahat… gusto ko lang po—”
“Kung gusto mong pumunta sa parke, pumunta ka mag-isa!” sigaw niya, mas malakas pa sa kulog na dumadagundong sa paligid namin.
Napapikit ako, parang biglang lumamig pa lalo yung hangin.
“Miko won’t go there, Mira. Not in times like this!” dagdag niya, mabigat at puno ng… hindi ko alam kung galit lang ba yun, o takot, o… may iba pa.
Natulala ako. Not in times like this? Ano’ng ibig niyang sabihin? Para bang… may alam siya na hindi ko alam.
Napatingin ako sa kanya, pero nakatalikod na siya sa akin. Naglakad ulit siya nang mabilis, parang hindi na niya kayang tumingin pa sa akin.
Tumigil ako sandali, hinihingal, basa sa ulan, at parang lalong bumigat yung dibdib ko. Ang lamig-lamig na ng gabi pero parang mas malamig yung mga salitang sinabi niya.
Bakit… bakit ayaw niyang tanggapin kahit na konting pag-asa?
At ano’ng ibig niyang sabihin na hindi pupunta si Miko doon “not in times like this”? Ano’ng tinatago niya?
Pero kahit nasasaktan ako, kahit gusto ko nang umiyak sa harap niya, isang bagay lang ang malinaw sa isip ko: Hindi ako titigil.
Kahit hindi niya ako paniwalaan ngayon… kahit sinigawan niya ako… alam ko sa puso ko na baka tama ako.
At kung kailangan kong pumunta mag-isa sa lumang parke… gagawin ko.
- Writer
