แสงแดดอ่อนในยามเช้าสาดลอดผ่านม่านสีทึบเข้ามาในห้องสวีทหรู
เสียงในเมืองค่อย ๆ ตื่น แต่ภายในห้องยังอบอวลด้วยไออุ่นจากร่างสองร่างที่ซ้อนทับกัน
เวหายังคงนอนกอดญาดาแน่น
แขนแข็งแรงรัดรอบเอวบางราวกับไม่ยอมให้หลุดหนี
แม้ในยามหลับ แววหน้าของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความครอบครองที่ไม่เคยผ่อนคลาย
ญาดาลืมตาช้า ๆ
หัวใจเธออ่อนแปลบเมื่อเห็นเขานอนซุกอยู่ตรงนั้นเหมือนเด็กที่กลัวสูญเสียอะไรบางอย่าง
เธอเผลอยกมือขึ้นลูบเส้นผมเขาเบา ๆ แต่ก็รีบดึงกลับเพราะรู้ดีว่าถ้าเธอปล่อยใจไปมากกว่านี้…เธออาจถลำจนถอนตัวไม่ได้
เสียงนาฬิกาข้อมือดังเตือนเบา ๆ
ญาดาสะดุ้ง เธอนึกขึ้นได้ว่าต้องรีบไปทำงาน และที่สำคัญ วันนี้มีประชุมกลุ่มนักลงทุนสำคัญนอกบริษัท
เธอขยับตัวเล็กน้อย แต่แขนของเวหากลับกระชับแน่นขึ้นโดยอัตโนมัติ
“อย่าไป…” เสียงทุ้มแหบพร่าดังขึ้นทั้งที่เขายังไม่ลืมตา
ญาดาหันมามองเขา ใบหน้าขรึมของชายหนุ่มหลับตาแน่นเหมือนเ
