หลังจากใช้เวลาอยู่กับแม่จนเกือบบ่าย เวหาก็พาญาดาออกจากโรงพยาบาล
รถหรูเคลื่อนตัวออกจากกรุงเทพ มุ่งหน้าไปทางถนนที่ทอดยาวสู่ทะเลชลบุรี
ญาดามองวิวสองข้างทางอย่างเงียบ ๆ
ในอกเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ผสมกันทั้งเบาสบายและแปลกใหม่ตั้งแต่เช้าเขาอยู่เคียงข้างเธอทุกช่วงเวลา โดยไม่เปิดโอกาสให้เธอต้องเผชิญความเหงาหรือความกังวลเพียงลำพัง
เวหามือข้างหนึ่งจับพวงมาลัย อีกข้างวางสบาย ๆ บนที่วางแขน
สายตาคมเหลือบมองเธอเป็นระยะ
“อยากไปเดินชายหาดสักหน่อยไหม”
เสียงเขาเอ่ยเรียบง่ายและแฝงด้วยความใส่ใจ
ญาดาหันมามองเขา ยิ้มบาง ๆ
“ไม่ได้ไปทะเลนานแล้วค่ะ… ดีใจที่คุณเลือกที่นี่”
เธอไม่รู้ว่าเขาตั้งใจพามาที่ไหน แต่เพียงแค่ได้นั่งอยู่ข้าง ๆ บนถนนสายนี้ ความรู้สึกอบอุ่นกลับค่อย ๆ คลายปมที่แน่นในอก
เวหายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเร่งความเร็วพารถพุ่งไปข้างหน้า
ภายในห้องโดยสารเงียบสงบ มีเพียงเสียงเพลงเบา ๆ และหัวใจ
