ตอนที่ 10 เธอคือคนแรกที่ผม...รู้สึกแบบนี้

1164 Words

เวหากระชับร่างในอ้อมแขนไอร้อนจากเรือนกายเปลือยเปล่ายังไม่จาง เสียงหอบเบา ๆ ของหญิงสาวใต้ผ้าห่มยังสะท้อนอยู่ในอกเขา แต่ไม่ใช่เพราะเซ็กส์ร้อนแรงที่ผ่านมา …แต่เพราะความรู้สึกบางอย่างที่เขา ไม่เคยมีมาก่อน สายตาคมดุของเขากลับอ่อนลงเมื่อมองแผ่นหลังเปลือยของญาดา เธอกำลังหลับ… หลับไปทั้งที่ริมฝีปากยังมีรอยจูบของเขา และในช่องทางหวานยังอุ่นร้อนจากแท่งเนื้อที่เพิ่งถอนออกมาเมื่อครู่ "เธอไม่เหมือนใครเลยจริง ๆ..." เขากระซิบเบา ๆ เหมือนถามตัวเองแม้จะเคยนอนกับผู้หญิงมากมาย สาวในแวดวง สาวในบาร์ หรือแม้แต่สาวที่เสนอเข้ามาเองเพราะรู้ว่าเขาคือ ‘เวหา’ แต่ไม่มีใคร...ไม่มีใครเลย ที่ทำให้เขารู้สึกอยาก "กอดไว้" แบบนี้หลังเสร็จเธอไม่ได้ยั่วยวนเก่ง ไม่ได้เล่นเกมลึก แต่เธอคือคนเดียวที่ทำให้เขารู้สึกว่า… “อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้” มือใหญ่ลูบแผ่นหลังเธอเบา ๆก่อนที่เขาจะก้มลงจูบไหล่เนียนสัมผัสแผ่วนั้นทำให้ญาดาขยับตัวเล็กน้อย ริมฝีปากเธอกระซิบอะไรบางอย่างในความฝัน “…เวหา…” หัวใจเขาสะดุดไม่ใช่เพราะเธอเรียกชื่อเขา แต่เพราะ…เธอไม่ได้พูดด้วยเสียงหวาน หรือเชิงเสน่หามันเป็นเสียงที่เหมือน…ไว้ใจ เวหาหลับตาลงกอดร่างเธอไว้แน่นขึ้นอีกนิดและในใจเขาก็กระซิบตอบกลับเธอเบา ๆ “ถ้าคุณเป็นกับดัก…ผมก็ยอมติดอยู่ในนั้น” ญาดาลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ ผ้าม่านโปร่งสะท้อนแสงแดดอ่อนของเช้าวันใหม่ ห้องนอนหรูเงียบสงบ ราวกับค่ำคืนที่เร่าร้อนนั้น…เป็นเพียงความฝัน เธอขยับตัวเบา ๆ รู้สึกได้ถึงความอ่อนล้าลึก ๆ ในต้นขา ริมฝีปากยังชุ่มจากจูบสุดท้ายของเขาแต่กลับไร้เงาเวหาข้างกาย ญาดากวาดสายตามองรอบห้องก่อนจะเห็นบางอย่างบนโต๊ะเล็กข้างเตียง กระดาษแผ่นหนึ่งวางทับด้วยกล่องของขวัญใบเล็กมือเธอสั่นเล็กน้อยขณะหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน ตัวอักษรคมเรียบ เขียนด้วยลายมือ "คุณดื่มไวน์แดงได้เก่ง แต่ผมว่า...ถ้าคุณลองดื่มไวน์ขาวกับผมในมื้อหน้าดูบ้าง คุณอาจจะหลงรักมันเหมือนที่ผม…เริ่มหลงคุณ" V. ญาดานิ่งไปครู่หนึ่งหัวใจเต้นแรงอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะค่อย ๆ เปิดกล่องเล็ก ๆ ใบนั้น ภายใน…มี ต่างหูไข่มุกสีเงินแท้ ดีไซน์เรียบหรูแบบเดียวกับที่เธอแอบมองในตู้กระจกหน้าร้านเมื่อนานมาแล้ว “เขารู้ได้ยังไง…” เธอพึมพำเบา ๆ อย่างไม่อยากเชื่อมันไม่ใช่ของแพงเวอร์ แต่มันคือ ‘ของที่เธออยากได้จริง ๆ’ สิ่งเล็ก ๆ ที่ไม่เคยมีใครใส่ใจ…แต่เขากลับสังเกตมือข้างหนึ่งของเธอกำกล่องแน่น ขณะที่อีกข้างแตะใบหูตัวเองแผ่วเบาเหมือนลังเลว่าจะใส่มันตอนนี้เลยดีไหม และขณะนั้น…โทรศัพท์มือถือของเธอสั่นเบา ๆ บนโต๊ะ อีเมลใหม่เข้ามา ไม่มีชื่อผู้ส่ง หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง ราวกับได้ยินเสียงของเวหา ในหัว “มื้อหน้าคือพรุ่งนี้ เวลาเดียวกัน...คุณยังอยากรู้จักผมต่อไหม ญาดา?” ช่วงสายๆในออฟฟิศ ญาดายืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของตัวเองปลายนิ้วเรียวเคาะเบา ๆ บนคีย์บอร์ด แม้ดวงตาจะจดจ่อกับหน้าจอ แต่ใจของเธอ…กลับยังติดอยู่กับโน้ตเมื่อคืน กล่องของขวัญไข่มุก ถูกเก็บไว้ในลิ้นชักเธอใส่มัน…แต่ไม่ได้ตั้งใจให้ใครเห็น มันคือ “หลักฐาน” ที่เธอเองก็ยังไม่เข้าใจความหมาย เสียงกุกกักจากลิฟท์ด้านในทำให้เธอเงยหน้าและนั่นเอง… ชายในชุดสูทสีดำสนิทท่าทีสุขุม เยือกเย็น และแผ่รังสีบงการทุกการเคลื่อนไหว เวหา… เดินออกมาจากลิฟท์ส่วนตัวของผู้บริหารดวงตาคมกริบของเขากวาดมองไปทั่วออฟฟิศ ก่อนจะหยุดอยู่ที่เธอ…เพียงครู่เดียว “คุณญาดาใช่ไหมครับ?” เสียงเขานุ่มลึก ดึงดูดเหมือนคืนนั้นแต่ไม่มีคำพูดใดที่สื่อว่า…เขาเคยเห็นเธอมาก่อน ญาดายืนนิ่ง รับคำทักอย่างมืออาชีพเธอยิ้มบาง ๆ พลางพยักหน้าเล็กน้อย “ค่ะ ดิฉันเป็นเลขาฯ ฝ่ายบริหาร...ยินดีต้อนรับคุณเวหาเข้าสู่บริษัทค่ะ” ไม่มีการโวยวาย ไม่มีการตั้งคำถาม ไม่มีคำว่า “เมื่อคืน” หลุดออกจากปากเธอเลยสักคำ แม้หัวใจจะเต้นระรัวแม้ในอกจะปั่นป่วนเหมือนคลื่นซัด เวหามองเธอด้วยแววตานิ่งแต่ปลายริมฝีปากของเขา…เหมือนจะแย้มยิ้มน้อย ๆ “ดีครับ...ผมคงได้พึ่งคุณหลายอย่าง” ญาดาผงกศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะเดินกลับโต๊ะ พร้อมพิมพ์คำสั่งถัดไปลงในคอมฯ อย่างมั่นใจ แผ่นหลังของเธอยังตั้งตรงแต่ในใจ… “คุณคิดว่าฉันจะถาม? จะโวยวาย? จะอ่อนแอ?” “ผิดแล้วค่ะ…ฉันไม่ใช่แบบนั้น” เธอจะรอดูว่าเกมนี้…ใครกันแน่ที่จะควบคุมได้มากกว่ากัน เสียงคีย์บอร์ดดังแผ่ว สม่ำเสมอนิ้วเรียวยังคงเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว ดวงตาจับจ้องหน้าจอ…แต่ใจของญาดาไม่อาจหลุดจากเงาที่เพิ่งเดินผ่านโต๊ะของเธอไปได้ เวหา ผู้ชายเมื่อคืนผู้ชายที่เชยคางเธอในแสงไฟสีทอง ผู้ชายที่ทำให้เธอสั่นในสัมผัสแรก และผู้ชายที่ตอนนี้…กำลังนั่งในห้องผู้บริหารหลังกระจกนิรภัยใสด้านหน้า “เวหา…” เธอกระซิบชื่อเขาในใจอย่างข่มอารมณ์คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว “เมื่อคืนกับวันนี้…เหมือนคนละโลก” เธอกัดริมฝีปากแผ่วเบาระลึกถึงแววตาของเขาเมื่อคืน สายตาคมลึกคู่นั้น…ที่มองเธอเหมือนจะกลืนกิน แต่ตอนนี้ เขากลับทำเป็นเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลยสักนิด ญาดาสูดลมหายใจเข้าลึกกด Enter จบอีเมลที่ต้องส่งให้ลูกค้า ก่อนจะหยิบแก้วกาแฟจิบอย่างสงบราวกับหัวใจไม่ได้จี้ด ๆ อยู่ทุกวินาที “เขาอยากลองใจฉันเหรอ? หรือนี่คือเกมที่ฉันไม่รู้ตัวว่ากำลังเล่นอยู่…” แต่ไม่ว่าจะยังไงเธอก็เลือกแล้ว…ที่จะ “ไม่สะเทือน” “ญาดา?” เสียงเรียกจากหน้าห้องผู้บริหารทำให้เธอหันขวับ เป็นพนักงานจากแผนกบุคคลมายืนอยู่หน้าประตู “คุณเวหาเรียกคุณเข้าไปพบค่ะ” หัวใจเธอเต้นแรงในอก แต่ใบหน้ายังคงนิ่ง…ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ แล้วลุกขึ้น ปลายส้นสูงกระทบพื้นพรมอย่างมั่นคง เธอเดินผ่านสายตาเพื่อนร่วมงานอย่างสง่างาม แม้ในใจ…จะยังรู้สึกเหมือนถูกความทรงจำเมื่อคืนบีบแน่นอยู่

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more