Dinner for One ค่ำคืนที่ไม่มีใครลืมได้

ตอนที่ 2 กลับสู่ห้องว่างเปล่า ที่ไม่มีใครรอเธอเลย

ในขณะที่ญาดายังคงก้มหน้าพิมพ์เอกสารแววตาแน่วแน่นิ้วเรียวกดแป้นพิมพ์ราวกับจังหวะที่เธอควบคุมได้หมด

...ใครบางคนยืนอยู่มุมหนึ่งของตึกกระจกสูงเขาไม่ได้ใส่บัตรประจำตัวไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่ควรปรากฏในออฟฟิศนี้และไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหนแล้วสูทสีดำสนิทเรียบไร้รอยยับ

ผ้าขาวสะอาดตัดกับผิวคล้ำอมทองใบหน้าเขาถูกบดบังด้วยเงาแสงบางส่วนแต่แววตานั้น...คมกริบและแน่นิ่ง

เวหา…มองผ่านกระจกภายในห้องประชุมชั้นบนตรงไปยังผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขา “เลือก” ด้วยตัวเอง

เธอไม่สังเกตเห็นเขาเพราะเธอเชื่อว่าทุกคนที่อยู่ในตึกนี้ต้องผ่านการอนุญาตจากระบบ

แต่เขา...คือระบบที่ไม่มีชื่ออยู่ในรายงานเขารู้จักเธอรู้ว่าญาดาคือผู้หญิงที่เก็บซ่อนทุกอย่างไว้ภายใต้ความนิ่ง

รู้ว่าเธอกำลังต่อสู้กับบางสิ่งโดยไม่มีใครรับรู้...และนั่นคือสิ่งที่ดึงดูดเขาเข้าไปทุกที

“เธอไม่รู้ว่าถูกเลือกแล้ว”

“และจะไม่มีวันรู้…จนกว่าเธอจะมานั่งตรงข้ามฉันในคืนนั้น”

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานิ้วกดลงบนข้อความสั้น ๆ ที่มีเพียงสองคำ:

“ยืนยันแล้ว”

จากนั้นเขาก็หันหลังเดินออกจากห้องประชุมที่ไม่มีใครรู้ว่าเขาเคยเข้ามาขณะที่ในอีกฟากหนึ่งของออฟฟิศ

ญาดายังคงจ้องหน้าจอและชื่อไฟล์ที่ยังไม่ได้คลิกเปิด...Dinner_for_One.pdf ยังคงนอนนิ่งอยู่ตรงนั้น

เหมือนจานอาหารเย็นที่ยังไม่มีใครกล้าแตะ

เมื่อเข็มนาฬิกาเคลื่อนไปแตะหกโมงเย็น

แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องผ่านกระจกบานใหญ่ของออฟฟิศ

ทำให้โต๊ะทำงานของญาดาดูราวกับถูกแช่ไว้ในแสงสีทองจาง

เธอจัดเรียงเอกสารลงในแฟ้มอย่างเป็นระเบียบปิดเครื่องคอมพิวเตอร์

และคว้ากระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาพาดบ่าอย่างรวดเร็ว

แม้อีเมลแปลกประหลาดนั้นยังค้างอยู่ในกล่องจดหมาย

แต่เธอกลับไม่แม้แต่จะเหลือบมองมันอีก

ญาดาไม่ใช่ผู้หญิงที่ปล่อยเวลาให้หมดไปกับเรื่องไม่เป็นสาระ

และสิ่งที่ไม่มีที่มา ไม่มีชื่อผู้ส่ง...ก็ไม่มีสิทธิ์ดึงความสนใจจากเธอได้

“กลับแล้วนะคะ”

เธอบอกกับเด็กฝึกงานที่นั่งอยู่ไม่ไกลรอยยิ้มสุภาพบาง ๆ ถูกส่งออกไปตามมารยาท

แต่แววตาเธอ...อ่อนล้าเกินกว่าจะปิดบังได้เธอก้าวเข้าสู่ลิฟต์

แสงไฟในกล่องเหล็กเงาสะท้อนใบหน้าตัวเองจาง ๆผมที่เคยเกล้าเริ่มหลุดรุ่ย

ริมฝีปากเคลือบลิปสติกจางลงเธอดูเหมือนเลขาคนเดิม

แต่ในความจริง...เธอกำลังเหมือนคนที่พังลงอย่างเงียบ ๆ

ทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดลงเสียงแจ้งเตือนเบา ๆ จากอีเมลใหม่ดังขึ้นที่คอมพิวเตอร์ของเธอ

หน้าจอสว่างวาบก่อนจะดับไปและในห้องที่ไม่มีใคร

หน้าต่างอีเมลยังค้างชื่อไฟล์ว่า

Dinner_for_One.pdf – ยังไม่ได้เปิด

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นกระเบื้องหน้าคอนโดเก่าญาดาเดินตรงไปยังลิฟต์อย่างเหนื่อยล้า

ไม่เหมือนตอนเช้าที่เธอก้าวเข้าออฟฟิศด้วยท่วงท่ามั่นใจเพราะไม่มีใครที่ต้อง "แสดง" อะไรในที่แบบนี้

ประตูห้องหมายเลข 1203 เปิดออกความเงียบเข้าปะทะหน้าเธอแทบจะในทันที

ไม่มีแสงไฟเปิดทิ้งไว้ ไม่มีกลิ่นอาหาร ไม่มีแม้แต่เสียงจากโทรทัศน์

เธอวางกระเป๋าลงบนโต๊ะกินข้าวที่แทบไม่ได้ใช้งานจากนั้นถอดส้นสูง โยนไว้ข้างประตู

สูทเนี๊ยบถูกรูดออกด้วยมือข้างเดียวก่อนเธอจะทิ้งตัวลงบนโซฟาสีเทาที่เริ่มซีดจากการใช้งาน

มือถือในกระเป๋าส่งเสียงเตือนเบา ๆญาดาหยิบขึ้นมาดู เป็นข้อความแจ้งจากธนาคาร

ยอดเงินคงเหลือ: 3,241.89 บาท

ยอดที่ต้องชำระสิ้นเดือน: 28,000 บาท

เธอหลับตาลง ไม่ใช่เพื่อพักแต่เพื่อกลั้นบางอย่างไม่ให้เอ่อขึ้นมาในหัวใจ

"ยังไหว..."

เธอกระซิบกับตัวเอง

"ยังไหวอยู่"

ญาดาลุกขึ้นไปอุ่นอาหารกล่องเสียงไมโครเวฟดังคล้ายหัวใจที่กำลังต้านความเงียบ

ในขณะที่เธอนั่งกินข้าวคนเดียวดวงตาเหลือบไปเห็นบิลค่ารักษาพยาบาลของแม่วางอยู่ข้างกองหนังสือ

เธอยื่นมือไปแตะเบา ๆยังไม่กล้าเปิดดูยอดรวมเพราะกลัวตัวเลขจะมากกว่าคำว่า "พยายาม" ที่เธอมีอยู่

เมื่อท้องอิ่มแบบพอประทังญาดาเดินเข้าไปในห้องนอนถอดชุด เปลี่ยนเป็นเสื้อยืดหลวม ๆ ตัวเดิม

เธอหยิบแล็ปท็อปขึ้นมาเพื่อจะไถดูงานเพิ่มตามนิสัยแต่สายตากลับหยุดที่ไฟล์เดียวกัน

Dinner_for_One.pdf

เธอจ้องมันนิ่ง ๆก่อนจะดับหน้าจอลงโดยไม่แตะต้องอีกครั้ง

“เรื่องบ้าอะไร…”

เธอพึมพำแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง

ในห้องที่มีเพียงเสียงแอร์ กับความเงียบที่เหมือนจะถามกลับว่า

จริงหรือ? ว่ามันแค่เรื่องบ้า...?

ในห้องทำงานที่ไม่ปรากฏอยู่ในแผนผังของอาคารใด

ไฟหลอดเดียวเหนือหัวส่องลงบนโต๊ะทำงานไม้แท้สีเข้ม ทุกอย่างเงียบสงบ

มีเพียงแสงจากจอคอมพิวเตอร์ที่สว่างวาบ…สลับกับเสียงนิ้วเคาะเบา ๆ บนโต๊ะ

เวหานั่งพิงพนักเก้าอี้หนังแท้สูทสีดำยังเรียบไร้รอยยับแม้จะล่วงเข้าค่ำ

ใบหน้าคมสันนั้นยังคงนิ่งเรียบแต่แววตากลับล้ำลึกจนเหมือนเก็บทุกอย่างไว้เบื้องหลัง

บนหน้าจอปรากฏกล่องข้อความ

“เธอยังไม่เปิดไฟล์”

เขาหรี่ตามองนิ้วเรียวยาวขยับกดปิดหน้าจอไปอย่างไม่แสดงอารมณ์ใด

“ญาดา...”

เขาพึมพำชื่อของเธอในลำคอ

“ยังดื้อเหมือนเดิม”

ในโลกของเวหาไม่มีใคร “รอ”เขาไม่เคยอยู่ในตำแหน่งที่ต้องร้องขอ หรืออธิบาย

เพราะทุกอย่าง…เขาเป็นคน กำหนด

เขารู้จักเธอจากข้อมูลในบริษัท

รู้ว่าเธอคือคนที่ไม่ยอมอ่อนข้อให้ใคร

รู้ว่าเธอมีภาระที่เธอไม่เคยบอกใคร

รู้แม้กระทั่งว่า…เธอแอบรับงานพิเศษบางอย่างช่วงกลางคืน เพื่อหาเงินเสริม

และนั่นคือสิ่งที่ทำให้เธอ “ถูกเลือก”

เวหาเปิดลิ้นชัก

หยิบซองกระดาษเนื้อหนาออกมา

ภายในมีรูปถ่าย เธอกำลังยิ้มเล็ก ๆ ในร้านกาแฟข้างออฟฟิศ

ไม่มีเครื่องสำอาง ไม่มีสูท ไม่มีหน้ากาก

มีแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง...ที่กำลังซ่อนแผลไว้ใต้รอยยิ้ม

เขาจ้องภาพนั้นนาน

ก่อนจะวางมันลงอย่างระวัง

“ถ้าเธอไม่เปิด...”

“ฉันจะทำให้เธอ ‘เลือก’ โดยไม่รู้ตัว”

มือเขายื่นไปกดปุ่มบนรีโมต

เสียงล็อกระบบประตูชั้นบนสุดของอาคาร LUNA TOWER ดังขึ้น

…พร้อมไฟหรี่ในห้องดินเนอร์ที่ค่อย ๆ สว่างขึ้นราวกับกำลัง “เตรียมรับแขก”

เกมของเขาเริ่มไปแล้ว

และแม้เธอจะยังไม่รู้ตัว

เวหากลับรู้ดีว่า...

"ญาดาจะมาคืนนี้ ไม่ว่าจะด้วยความตั้งใจหรือไม่ก็ตาม"