ที่ใดมีรักที่นั่นมีแค้น..

จ๊วบ...               เสียงผิดแปลกดังขึ้นในห้องน้ำ ทำให้คนที่เดินเข้ามาผ่อนฝีเท้าลงอัตโนมัติ กวาดตามองหาที่มาของเสียงด้วยความรู้สึกสับสน ความเงียบกริบทำให้ได้ยินกระทั่งเสียงลมหายใจทะลุออกมาจากผนัง               เด็กหนุ่มผมสีครามหยักศก สวมแว่นสายตากรอบบางเหลือบมองไปยังที่มาของเสียง เท้าก้าวไปข้างหน้าเงียบๆ อึดใจเดียวเขาก็มายืนอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำแล้ว               “อื้อ... ริกกี้เดี๋ยวเสื้อยับ อื้อ...อ๊ะ”               “ชู่ว~ เก็บเสียงเธอหน่อย เดี๋ยวมีคนได้ยิน”               “อื้อสะเสียวนี่นา อ๊ะ...ซี้ดดด”               เสียงผู้หญิงที่ดังลอดออกมาจากหลังประตูคุ้นจนชวนใจสั่น ริมฝีปากบางเฉียบเม้มเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว เสียงหอบกระเส่าสอดประสานด้วยเสียงกระแทกกระทั้นฟังดูอึดอัด นานเท่าไหร่เขาเองก็ไม่รู้ตัว ได้สติอีกทีก็ตอนที่ประตูเปิดพรวดออกมา               “คลื่น!”               ราวกับมีฟ้าผ่าลงกลางใจ ดวงตาสีครามใต้แว่นเบิกโพลง หัวใจคล้ายถูกกระชากออกจากร่างเมื่อผู้หญิงที่กำลังยืนหน้าซีดเผือดอยู่ในห้องน้ำกับผู้ชายตรงหน้าเขาไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นคู่หมั้นของเขาเอง               ปีใหม่!!               “อ้าวไอ้คลื่นมึง”               ผลั๊วะ!!!               “มึงมันเหี้ยริกกี้”               ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มตรงหน้าจะได้เอ่ยคำพูดพล่อยๆ อะไรออกมาหมัดหนักๆ ของคลื่นก็ซัดไปที่ใบหน้าชื้นเหงื่อเต็มรัก แรงกระแทกทำให้คนโดนต่อยล้มพลั่กไปกองกับพื้น               “กรี๊ด! คลื่นทำอะไรน่ะ”               คลื่นไม่ได้สนใจเสียงร้องของปีใหม่ ในสายตาของคลื่นตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและอยากจะฆ่ามันให้ตายคาที่ แต่คิดเหรอว่าอีกฝ่ายจะยอมให้เป็นแบบนั้น               ริกกี้หยัดตัวลุกขึ้นยืนแทบจะทันที ปาดหลังมือกับมุมปากที่มีเลือดซึมออกมา แววตาคมกริบฉายแววเหี้ยมเกรียมเฉียบพลัน               “เชี่ยไรวะแมร่ง!”               “กรี๊ดริกกี้อย่า!”               ปีใหม่รีบแทรกกายเข้ามาอยู่ตรงกลางของเด็กหนุ่มทั้งสอง ยกฝ่ามือขึ้นหยุดแผ่นอกริกกี้ที่ทำท่าจะถลาเข้าไปเอาคืน               ริกกี้ชะงัก มองใบหน้าตื่นตระหนกของผู้หญิงที่เพิ่งผ่านบทรักหวานชื่นมาด้วยกันอย่างไม่เข้าใจ               “ถอยไปปีใหม่ มันต่อยฉันเธอก็เห็น”               “ไม่ได้นะริกกี้ นายจะต่อยคลื่นไม่ได้นะ”               “ทำไมฉันจะต่อยมันไม่ได้ ก็มัน...”               “คลื่นเป็นคู่หมั้นฉัน!”               ปีใหม่สวนขึ้นทันควันก่อนที่ริกกี้จะทันได้พูดจบด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มชะงักกึก หลุบตาลงมองดวงตากระสับกระส่ายของปีใหม่อย่างตั้งหลักไม่ทัน               “ว่าไงนะ คู่หมั้น...”               “ถอยไป!”               “ว้ายคลื่น! กรี๊ดหยุดนะ”               คลื่นกระชากร่างบางที่ขวางทางอยู่ออก แล้วซัดหมัดใส่หน้าด้านๆ ของริกกี้ไม่ยั้ง ริกกี้ยังไม่ทันตั้งตัวติดล้มคว่ำลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง หันกลับมาอีกทีคลื่นก็ตามมานั่งคร่อมแล้วกระหน่ำหมัดใส่อีกหลายครั้ง แต่มีเหรอที่เขาจะนอนเป็นกระสอบทรายอยู่เฉยๆ ดีดร่างที่อยู่บนตัวออกทันทีที่ตั้งสติได้ ตอบโต้กลับไปด้วยหมัดที่หนักหน่วงไม่แพ้กัน               เสียงชกต่อยกันดังตุบตับท่วมห้องน้ำ ปีใหม่ตะโกนห้ามเสียงแทบแตกแต่ศึกระหว่างคลื่นกับริกกี้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สุดท้ายก็ต้องวิ่งออกมาข้างนอกเพื่อตามคนมาช่วย โชคดีที่เวลานั้นมีคนผ่านมาพอดี               “แฮค! แฮคช่วยด้วย”               “ปีใหม่? มีเรื่องอะไร” เด็กเนิร์ดที่คงแก่เรียนเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ปีใหม่มองหน้าเอ๋อๆ ของอีกฝ่ายอย่างไม่มั่นใจว่าแฮคจะสามารถช่วยได้หรือเปล่าแต่ว่าเวลานี้เธอไม่มีทางเลือกนอกจากรีบหยุดการปะทะของริกกี้กับคลื่นให้เร็วที่สุด               “ชะช่วยด้วย คลื่นกับริกกี้!”               “คลื่นกับริกกี้ทำไม?”               “คลื่นกับริกกี้กำลังต่อยกันอยู่ในห้องน้ำ”   1               Line!~               NewYear : ฉันจะกลับไทยเร็วๆ นี้นะ               คลื่นมองข้อความที่เด้งเตือนบนจอโทรศัพท์ด้วยสายตาเรียบสนิท นานแล้วที่เขาไม่ได้คุยกับคนในชื่อ ประมาณสองปีได้... แล้วจู่ๆ ส่งข้อความมาแบบนี้ต้องการอะไร               คลื่นไม่ได้สนใจ เขาเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเสื้อ หยิบแก้วกาแฟแล้วเดินออกจากร้าน ตรงไปตึกเรียนเพื่อเข้าเรียนคลาสต่อไป               ถึงแบบนั้นในหัวก็ยังไม่หยุดคิดเรื่องข้อความในไลน์ พลอยทำให้เขานึกถึงความขุ่นแค้นเมื่อสองปีก่อนขึ้นมาอีก               ความจริงที่ว่าคู่หมั้นแอบมีอะไรกับเพื่อนมันเหมือนหนามที่คอยทิ่มแทงใจอยู่ตลอดเวลา ความรู้สึกที่โดนคนทรยศสร้างรอยร้าวไปถึงข้างในและเขาปรารถนาให้คนเหล่านั้นเจอแบบเดียวกัน โดยเฉพาะไอ้เวรนั่น! ริกกี้มันจะต้องเจ็บแบบที่เขาเคยเจ็บ               เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้นก่อนถึงห้องเรียนไม่กี่ก้าว คลื่นขมวดคิ้ว ดึงมือถือมาดู ชื่อที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอทำให้เขากดรับอย่างเลี่ยงไม่ได้               >> เจ๊แมว               “ว่าไง”               (โอ๊ยตายละน้องคลื่น ทำเสียงซะน่ากลัวเลยนะคะ เจ๊จะโทรมาถามเรื่องเรซควีนที่น้องคลื่นบอกจะหามาเพิ่ม ว่าไงคะ ได้มั้ย ถ้าไม่ได้เจ๊จะได้เลือกเด็กในโมเดลลิ่งแทน)               “เรื่องนั้นเองเหรอ ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้เดี๋ยวพาไปส่งถึงที่”               (อุ๊ยตายละ ขอบคุณมากคร่า งั้นเจ๊ไม่กวนละนะ แค่นี้แหละ)               ชายหนุ่มวางสาย มิวายสบถเสียงแข็งในลำคอคำหนึ่ง ‘เหอะ!’ ก่อนเดินเข้าห้องไปพบกับบทเรียนอันหนักหน่วง ถึงแบบนั้นประสาทส่วนหนึ่งก็ยังครุ่นคิดถึงแผนการชั่วร้ายในวันรุ่งขึ้น ใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งเด่นชัดอยู่ในมโนสำนึก ครั้งนี้แหละผู้หญิงของมันไม่รอดแน่!                             เสียงโทรศัพท์ของเหมยดังไม่หยุด เธอคอยยกขึ้นมาดูแล้วก็กดตัดสายไปทันทีที่เห็นชื่อคนโทรเข้ามาระหว่างเดินลงบันไดหอพัก หลายครั้งเข้าก็ปิดเสียงแจ้งเตือนไปซะเลย จนถึงประตูทางออกเธอรีบเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าแล้วผลักประตูกระจกออกมายืนรอเพื่อนอีกสองคนที่จุดนัดพบหน้ามหาวิทยาลัย               ไม่นานแท็กซี่คันหนึ่งก็จอดเทียบขอบถนนตรงหน้า ผู้หญิงรูปร่างดีสองคนก้าวออกจากรถ หนึ่งในนั้นหันมาโบกมือให้เธออย่างร่าเริง               “เหมยรอนานมั้ย”               “ไม่หรอก เพิ่งมาเหมือนกัน” เหมยส่งยิ้มให้เค้ก ก่อนหันไปพยักหน้าให้เพื่อนอีกคนที่เพิ่งเคลียร์ค่าแท็กซี่เสร็จและลงตามมาทีหลัง ...คะนิ้ง               “ไงเหมย มานานแล้วเหรอ โทษทีนะรถติดน่ะ”               “ไม่เป็นไร เพิ่งมา”               “อื้ม แป๊บหนึ่งนะโทรหาคลื่นก่อน”               ยังไม่ทันที่เสียงรอสายดังรถยนต์คันหนึ่งก็แล่นมาจอดเทียบถนนใกล้ๆ กระจกรถเลื่อนลงพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลายื่นออกมา               “ไงสาวๆ พร้อมหรือยัง”               “ไปกันเถอะ” คะนิ้งมองสบตากับเพื่อนอีกสองคนทันที               “อื้อ ไปสิ”               ทั้งสามขึ้นรถโดยไม่รู้ว่าจะถูกพาไปทำอะไร               “นี่เหมยมีอะไรหรือเปล่า เห็นเอาแต่ดูโทรศัพท์อยู่นั่นแหละ”               เค้กทักท้วงระหว่างนั่งมาในรถ เห็นเหมยจ้องโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดตลอดเวลาเลยอดเป็นห่วงไม่ได้               “อ๋อ คุยกับพี่สาวน่ะไม่มีอะไรหรอก” เหมยยิ้มเบาๆ หลังจากนั้นก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าทันทีไม่แม้แต่จะหยิบมาดูอีก               “แล้วนี่นายจะพาเราไปไหนคลื่น” พอในรถเงียบสักพัก น้ำเสียงสงสัยของเค้กเจ้าเก่าก็ดังขึ้นมาอีก               “เดี๋ยวก็รู้น่า ใกล้ถึงแล้ว”               “สนามแข่งเหรอ” คะนิ้งที่นั่งเบาะหน้าคู่คนขับหันไปมองอย่างสงสัย คลื่นคลี่ยิ้มแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ก่อนหน้านี้เขาบอกสามสาวว่าให้มาช่วยงานเสิร์ฟน้ำที่เต็นท์รถเพราะคนไม่พอแต่ยังไม่บอกเรื่องเรซควีน               กระทั่งถึงที่หมาย               คลื่นดันหลังสามสาวเข้าไปในตู้คอนเทนเนอร์ที่ตั้งอยู่ในพื้นที่ของทีม Eagle-Speed ก่อนถึงสนามแข่งประมาณครึ่งทาง               “ก่อนไปที่งาน พวกเธอต้องเปลี่ยนชุดก่อนนะ”               “เปลี่ยนชุดเหรอ”               คะนิ้งหันกลับไปมองด้วยสีหน้างุนงง ไม่เข้าใจว่าแค่ชุดเสิร์ฟทำไมต้องแวะเปลี่ยนให้มันวุ่นวาย ไปเปลี่ยนในห้องน้ำที่งานก็ได้นี่นา               “เอาเถอะน่า ฉันรอข้างนอกนะ มีอะไรก็เรียกได้ตลอดเวลา”               คลื่นผละตัวออกไปแล้ว เหมย คะนิ้ง และเค้กยืนอึ้งอยู่หน้าตู้คอนเทนเนอร์ ข้างในมีสาวๆ สวยๆ กำลังนั่งแต่งหน้าทาปากแข่งกันอยู่เต็มไปหมด               “พามาทำอะไรเนี่ยคะนิ้ง” เสียงโอดครวญของเหมยดังขึ้นมาทันที แววตากลมเรียวกะพริบไหวคล้ายไม่พอใจ ภาพตรงหน้าเหมือนกำลังแต่งตัวไปงานอีเวนท์อะไรกันสักอย่าง ไหนบอกแค่เสิร์ฟน้ำแล้วนี่คืออะไร?               คะนิ้งชักสีหน้าอึดอัด ‘แค่งานเสิร์ฟเล็กๆ น้อยๆ ในเต็นท์รถ’ คำพูดของคลื่นเมื่อหลายวันก่อนยังชัดเจนอยู่ในหัว แต่ยังไม่ทันเข้าใจสถานการณ์ เสียงร้องเรียกจากด้านในก็ดังออกมาซะก่อน               “อุ๊ยตายละหนูๆ มายืนทำอะไรตรงนี้คะ ไปเร็วแต่งหน้า”               พอสามสาวไม่ยอมกระดิกตัว เจ๊แมวก็คว้าแขนทั้งสามคนให้มานั่งหน้ากระจกทันที               “เดี๋ยวค่ะจะทำอะไรคะ” คะนิ้งถามอย่างไม่เข้าใจ               “ก็แต่งหน้าไงคะ”               “แต่งหน้า? พวกเราแค่มาเสิร์ฟน้ำไม่ใช่เหรอ” เค้กแทรกขึ้นมา ส่งสายตาสงสัยไปที่เจ๊ข้างๆ               “นี่ใครเป็นคนพาพวกน้องมาเนี่ย ดูไม่ค่อยจะรู้เรื่องอะไรกันเลยนะ”               “คลื่นค่ะ” คะนิ้งตอบ               “เด็กคุณคลื่นเหรอ... อ้อๆ เข้าใจแล้ว คุณคลื่นคงไม่ได้บอกสินะว่าให้มาเป็นเรซควีน”               “เรซควีน!!!”