จ๊วบ...
เสียงผิดแปลกดังขึ้นในห้องน้ำ ทำให้คนที่เดินเข้ามาผ่อนฝีเท้าลงอัตโนมัติ กวาดตามองหาที่มาของเสียงด้วยความรู้สึกสับสน ความเงียบกริบทำให้ได้ยินกระทั่งเสียงลมหายใจทะลุออกมาจากผนัง
เด็กหนุ่มผมสีครามหยักศก สวมแว่นสายตากรอบบางเหลือบมองไปยังที่มาของเสียง เท้าก้าวไปข้างหน้าเงียบๆ อึดใจเดียวเขาก็มายืนอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำแล้ว
“อื้อ... ริกกี้เดี๋ยวเสื้อยับ อื้อ...อ๊ะ”
“ชู่ว~ เก็บเสียงเธอหน่อย เดี๋ยวมีคนได้ยิน”
“อื้อสะเสียวนี่นา อ๊ะ...ซี้ดดด”
เสียงผู้หญิงที่ดังลอดออกมาจากหลังประตูคุ้นจนชวนใจสั่น ริมฝีปากบางเฉียบเม้มเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว เสียงหอบกระเส่าสอดประสานด้วยเสียงกระแทกกระทั้นฟังดูอึดอัด นานเท่าไหร่เขาเองก็ไม่รู้ตัว ได้สติอีกทีก็ตอนที่ประตูเปิดพรวดออกมา
“คลื่น!”
ราวกับมีฟ้าผ่าลงกลางใจ ดวงตาสีครามใต้แว่นเบิกโพลง หัวใจคล้ายถูกกระชากออกจากร่างเมื่อผู้หญิงที่กำลังยืนหน้าซีดเผือดอยู่ในห้องน้ำกับผู้ชายตรงหน้าเขาไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นคู่หมั้นของเขาเอง
ปีใหม่!!
“อ้าวไอ้คลื่นมึง”
ผลั๊วะ!!!
“มึงมันเหี้ยริกกี้”
ยังไม่ทันที่เด็กหนุ่มตรงหน้าจะได้เอ่ยคำพูดพล่อยๆ อะไรออกมาหมัดหนักๆ ของคลื่นก็ซัดไปที่ใบหน้าชื้นเหงื่อเต็มรัก แรงกระแทกทำให้คนโดนต่อยล้มพลั่กไปกองกับพื้น
“กรี๊ด! คลื่นทำอะไรน่ะ”
คลื่นไม่ได้สนใจเสียงร้องของปีใหม่ ในสายตาของคลื่นตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและอยากจะฆ่ามันให้ตายคาที่ แต่คิดเหรอว่าอีกฝ่ายจะยอมให้เป็นแบบนั้น
ริกกี้หยัดตัวลุกขึ้นยืนแทบจะทันที ปาดหลังมือกับมุมปากที่มีเลือดซึมออกมา แววตาคมกริบฉายแววเหี้ยมเกรียมเฉียบพลัน
“เชี่ยไรวะแมร่ง!”
“กรี๊ดริกกี้อย่า!”
ปีใหม่รีบแทรกกายเข้ามาอยู่ตรงกลางของเด็กหนุ่มทั้งสอง ยกฝ่ามือขึ้นหยุดแผ่นอกริกกี้ที่ทำท่าจะถลาเข้าไปเอาคืน
ริกกี้ชะงัก มองใบหน้าตื่นตระหนกของผู้หญิงที่เพิ่งผ่านบทรักหวานชื่นมาด้วยกันอย่างไม่เข้าใจ
“ถอยไปปีใหม่ มันต่อยฉันเธอก็เห็น”
“ไม่ได้นะริกกี้ นายจะต่อยคลื่นไม่ได้นะ”
“ทำไมฉันจะต่อยมันไม่ได้ ก็มัน...”
“คลื่นเป็นคู่หมั้นฉัน!”
ปีใหม่สวนขึ้นทันควันก่อนที่ริกกี้จะทันได้พูดจบด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มชะงักกึก หลุบตาลงมองดวงตากระสับกระส่ายของปีใหม่อย่างตั้งหลักไม่ทัน
“ว่าไงนะ คู่หมั้น...”
“ถอยไป!”
“ว้ายคลื่น! กรี๊ดหยุดนะ”
คลื่นกระชากร่างบางที่ขวางทางอยู่ออก แล้วซัดหมัดใส่หน้าด้านๆ ของริกกี้ไม่ยั้ง ริกกี้ยังไม่ทันตั้งตัวติดล้มคว่ำลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง หันกลับมาอีกทีคลื่นก็ตามมานั่งคร่อมแล้วกระหน่ำหมัดใส่อีกหลายครั้ง แต่มีเหรอที่เขาจะนอนเป็นกระสอบทรายอยู่เฉยๆ ดีดร่างที่อยู่บนตัวออกทันทีที่ตั้งสติได้ ตอบโต้กลับไปด้วยหมัดที่หนักหน่วงไม่แพ้กัน
เสียงชกต่อยกันดังตุบตับท่วมห้องน้ำ ปีใหม่ตะโกนห้ามเสียงแทบแตกแต่ศึกระหว่างคลื่นกับริกกี้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สุดท้ายก็ต้องวิ่งออกมาข้างนอกเพื่อตามคนมาช่วย
โชคดีที่เวลานั้นมีคนผ่านมาพอดี
“แฮค! แฮคช่วยด้วย”
“ปีใหม่? มีเรื่องอะไร” เด็กเนิร์ดที่คงแก่เรียนเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ปีใหม่มองหน้าเอ๋อๆ ของอีกฝ่ายอย่างไม่มั่นใจว่าแฮคจะสามารถช่วยได้หรือเปล่าแต่ว่าเวลานี้เธอไม่มีทางเลือกนอกจากรีบหยุดการปะทะของริกกี้กับคลื่นให้เร็วที่สุด
“ชะช่วยด้วย คลื่นกับริกกี้!”
“คลื่นกับริกกี้ทำไม?”
“คลื่นกับริกกี้กำลังต่อยกันอยู่ในห้องน้ำ”
1
Line!~
NewYear : ฉันจะกลับไทยเร็วๆ นี้นะ
คลื่นมองข้อความที่เด้งเตือนบนจอโทรศัพท์ด้วยสายตาเรียบสนิท นานแล้วที่เขาไม่ได้คุยกับคนในชื่อ ประมาณสองปีได้... แล้วจู่ๆ ส่งข้อความมาแบบนี้ต้องการอะไร
คลื่นไม่ได้สนใจ เขาเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเสื้อ หยิบแก้วกาแฟแล้วเดินออกจากร้าน ตรงไปตึกเรียนเพื่อเข้าเรียนคลาสต่อไป
ถึงแบบนั้นในหัวก็ยังไม่หยุดคิดเรื่องข้อความในไลน์ พลอยทำให้เขานึกถึงความขุ่นแค้นเมื่อสองปีก่อนขึ้นมาอีก
ความจริงที่ว่าคู่หมั้นแอบมีอะไรกับเพื่อนมันเหมือนหนามที่คอยทิ่มแทงใจอยู่ตลอดเวลา ความรู้สึกที่โดนคนทรยศสร้างรอยร้าวไปถึงข้างในและเขาปรารถนาให้คนเหล่านั้นเจอแบบเดียวกัน โดยเฉพาะไอ้เวรนั่น! ริกกี้มันจะต้องเจ็บแบบที่เขาเคยเจ็บ
เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้นก่อนถึงห้องเรียนไม่กี่ก้าว คลื่นขมวดคิ้ว ดึงมือถือมาดู ชื่อที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอทำให้เขากดรับอย่างเลี่ยงไม่ได้
>> เจ๊แมว
“ว่าไง”
(โอ๊ยตายละน้องคลื่น ทำเสียงซะน่ากลัวเลยนะคะ เจ๊จะโทรมาถามเรื่องเรซควีนที่น้องคลื่นบอกจะหามาเพิ่ม ว่าไงคะ ได้มั้ย ถ้าไม่ได้เจ๊จะได้เลือกเด็กในโมเดลลิ่งแทน)
“เรื่องนั้นเองเหรอ ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้เดี๋ยวพาไปส่งถึงที่”
(อุ๊ยตายละ ขอบคุณมากคร่า งั้นเจ๊ไม่กวนละนะ แค่นี้แหละ)
ชายหนุ่มวางสาย มิวายสบถเสียงแข็งในลำคอคำหนึ่ง ‘เหอะ!’ ก่อนเดินเข้าห้องไปพบกับบทเรียนอันหนักหน่วง ถึงแบบนั้นประสาทส่วนหนึ่งก็ยังครุ่นคิดถึงแผนการชั่วร้ายในวันรุ่งขึ้น ใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่งเด่นชัดอยู่ในมโนสำนึก ครั้งนี้แหละผู้หญิงของมันไม่รอดแน่!
เสียงโทรศัพท์ของเหมยดังไม่หยุด เธอคอยยกขึ้นมาดูแล้วก็กดตัดสายไปทันทีที่เห็นชื่อคนโทรเข้ามาระหว่างเดินลงบันไดหอพัก หลายครั้งเข้าก็ปิดเสียงแจ้งเตือนไปซะเลย จนถึงประตูทางออกเธอรีบเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าแล้วผลักประตูกระจกออกมายืนรอเพื่อนอีกสองคนที่จุดนัดพบหน้ามหาวิทยาลัย
ไม่นานแท็กซี่คันหนึ่งก็จอดเทียบขอบถนนตรงหน้า ผู้หญิงรูปร่างดีสองคนก้าวออกจากรถ หนึ่งในนั้นหันมาโบกมือให้เธออย่างร่าเริง
“เหมยรอนานมั้ย”
“ไม่หรอก เพิ่งมาเหมือนกัน”
เหมยส่งยิ้มให้เค้ก ก่อนหันไปพยักหน้าให้เพื่อนอีกคนที่เพิ่งเคลียร์ค่าแท็กซี่เสร็จและลงตามมาทีหลัง ...คะนิ้ง
“ไงเหมย มานานแล้วเหรอ โทษทีนะรถติดน่ะ”
“ไม่เป็นไร เพิ่งมา”
“อื้ม แป๊บหนึ่งนะโทรหาคลื่นก่อน”
ยังไม่ทันที่เสียงรอสายดังรถยนต์คันหนึ่งก็แล่นมาจอดเทียบถนนใกล้ๆ กระจกรถเลื่อนลงพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลายื่นออกมา
“ไงสาวๆ พร้อมหรือยัง”
“ไปกันเถอะ” คะนิ้งมองสบตากับเพื่อนอีกสองคนทันที
“อื้อ ไปสิ”
ทั้งสามขึ้นรถโดยไม่รู้ว่าจะถูกพาไปทำอะไร
“นี่เหมยมีอะไรหรือเปล่า เห็นเอาแต่ดูโทรศัพท์อยู่นั่นแหละ”
เค้กทักท้วงระหว่างนั่งมาในรถ เห็นเหมยจ้องโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดตลอดเวลาเลยอดเป็นห่วงไม่ได้
“อ๋อ คุยกับพี่สาวน่ะไม่มีอะไรหรอก” เหมยยิ้มเบาๆ หลังจากนั้นก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าทันทีไม่แม้แต่จะหยิบมาดูอีก
“แล้วนี่นายจะพาเราไปไหนคลื่น” พอในรถเงียบสักพัก น้ำเสียงสงสัยของเค้กเจ้าเก่าก็ดังขึ้นมาอีก
“เดี๋ยวก็รู้น่า ใกล้ถึงแล้ว”
“สนามแข่งเหรอ” คะนิ้งที่นั่งเบาะหน้าคู่คนขับหันไปมองอย่างสงสัย คลื่นคลี่ยิ้มแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ก่อนหน้านี้เขาบอกสามสาวว่าให้มาช่วยงานเสิร์ฟน้ำที่เต็นท์รถเพราะคนไม่พอแต่ยังไม่บอกเรื่องเรซควีน
กระทั่งถึงที่หมาย
คลื่นดันหลังสามสาวเข้าไปในตู้คอนเทนเนอร์ที่ตั้งอยู่ในพื้นที่ของทีม Eagle-Speed ก่อนถึงสนามแข่งประมาณครึ่งทาง
“ก่อนไปที่งาน พวกเธอต้องเปลี่ยนชุดก่อนนะ”
“เปลี่ยนชุดเหรอ”
คะนิ้งหันกลับไปมองด้วยสีหน้างุนงง ไม่เข้าใจว่าแค่ชุดเสิร์ฟทำไมต้องแวะเปลี่ยนให้มันวุ่นวาย ไปเปลี่ยนในห้องน้ำที่งานก็ได้นี่นา
“เอาเถอะน่า ฉันรอข้างนอกนะ มีอะไรก็เรียกได้ตลอดเวลา”
คลื่นผละตัวออกไปแล้ว เหมย คะนิ้ง และเค้กยืนอึ้งอยู่หน้าตู้คอนเทนเนอร์ ข้างในมีสาวๆ สวยๆ กำลังนั่งแต่งหน้าทาปากแข่งกันอยู่เต็มไปหมด
“พามาทำอะไรเนี่ยคะนิ้ง” เสียงโอดครวญของเหมยดังขึ้นมาทันที แววตากลมเรียวกะพริบไหวคล้ายไม่พอใจ ภาพตรงหน้าเหมือนกำลังแต่งตัวไปงานอีเวนท์อะไรกันสักอย่าง ไหนบอกแค่เสิร์ฟน้ำแล้วนี่คืออะไร?
คะนิ้งชักสีหน้าอึดอัด ‘แค่งานเสิร์ฟเล็กๆ น้อยๆ ในเต็นท์รถ’ คำพูดของคลื่นเมื่อหลายวันก่อนยังชัดเจนอยู่ในหัว แต่ยังไม่ทันเข้าใจสถานการณ์ เสียงร้องเรียกจากด้านในก็ดังออกมาซะก่อน
“อุ๊ยตายละหนูๆ มายืนทำอะไรตรงนี้คะ ไปเร็วแต่งหน้า”
พอสามสาวไม่ยอมกระดิกตัว เจ๊แมวก็คว้าแขนทั้งสามคนให้มานั่งหน้ากระจกทันที
“เดี๋ยวค่ะจะทำอะไรคะ” คะนิ้งถามอย่างไม่เข้าใจ
“ก็แต่งหน้าไงคะ”
“แต่งหน้า? พวกเราแค่มาเสิร์ฟน้ำไม่ใช่เหรอ” เค้กแทรกขึ้นมา ส่งสายตาสงสัยไปที่เจ๊ข้างๆ
“นี่ใครเป็นคนพาพวกน้องมาเนี่ย ดูไม่ค่อยจะรู้เรื่องอะไรกันเลยนะ”
“คลื่นค่ะ” คะนิ้งตอบ
“เด็กคุณคลื่นเหรอ... อ้อๆ เข้าใจแล้ว คุณคลื่นคงไม่ได้บอกสินะว่าให้มาเป็นเรซควีน”
“เรซควีน!!!”