ฉันถูกสะกิดให้ตื่นตอนถึงบ้านคลื่น หมอนั่นเปิดประตูลงไปก่อน ฉันยังนั่งมึนอยู่ที่เดิม ระหว่างทางมาทั้งเหนื่อยทั้งเพลียจนต้องหลับเอาแรง ข้าวเช้าก็ไม่ได้กิน แถมนี่ก็จะเที่ยงแล้วด้วย หนักขนาดไหนตรองดูเอาเถอะ
ฉันไม่เข้าใจว่าคลื่นคิดอะไรอยู่ถึงล่อกันแต่เช้าแบบนั้น หรือเขารู้ทันว่าฉันคิดจะแผลงฤทธิ์ใส่ที่บ้านเขาก็เลยตัดกำลังฉันก่อน ซึ่งมันก็ได้ผลซะด้วยสิ
ความรู้สึกฉันตอนนี้ไม่แรงกล้าเลยสักนิด มันเหนื่อยๆ เนือยๆ เหมือนปลาที่ลอยไปตามกระแสน้ำอย่างฝ่าฝืนไม่ได้
ยังไม่ทันจะตั้งสติประตูก็ถูกดึงเปิด
“ลงมา”
“โอ๊ย นี่...อย่าฉุดได้มั้ยไม่ชอบ”
“ใครใช้ให้ลีลา”
ฉันสะบัดมือคลื่นที่ลากแขนฉันออกจากรถทิ้ง จ้องกลับนัยน์ตาขวาง
“นายก็รู้ว่าฉันไม่มีแรง”
ฉันบ่นพึมพำกลับ คลื่นเพียงแต่มองฉันด้วยสายตาเหนื่อยหน่าย ดึงข้อมือไปจับแล้วกระตุกให้เดินตามเข้าไปในบ้านอย่างไม่คิดจะให้เวลาฉันได้เตรียมตัวเตรียมใจสักนิด
ฉันถูก
