คลื่นทำอย่างที่พูดจริงๆ
เขาขับรถพาฉันกลับมาที่บ้าน แบบหน้าด้านมากๆ ไม่รู้โชคดีหรือร้ายป๊ากับม้าไม่อยู่ไปคุมบริษัทที่สิงคโปร์ตั้งแต่คืนก่อนที่ฉันจะหายตัวไปจนตอนนี้ยังไม่มีกำหนดกลับ พี่น้องคนอื่นๆ ก็ไม่ได้สนใจไยดีอะไรฉันมาก ปกติเราก็แทบไม่ได้เจอหน้ากันอยู่แล้ว บางคนยังคิดว่าฉันอยู่หอด้วยซ้ำ จะมีก็แต่พี่ใหญ่นั่นแหละที่กังวลเรื่องฉันและตอนนี้พี่ใหญ่ก็ไม่อยู่ ท่าทางจะค้างคอนโดเหมือนเคย
คนที่เป็นเดือดเป็นร้อนจริงๆ ก็คงเป็นเลโอ ทันทีที่เห็นหน้าฉันกับคลื่นเขาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ วิ่งเข้าใส่คลื่นเต็มแรง จนล้มลงไปปลุกปล้ำกันที่พื้นด้วยกันทั้งคู่ ผลที่ได้คือ ปากแตกคนละแผล
เฮ้อ!!!
ฉันไล่เลโอกลับไปที่เรือนคนใช้ หมอนั่นก็ไม่ยอมหรอกแต่แม่บ้านช่วยลากตัวกลับไปให้ เหลือแค่ฉันกับคลื่นที่ห้องนั่งเล่น
“ไอ้บ้านั่นมือหนักชิป โอ๊ย! เบาๆ”
ฉันจิ้มก้อนสำลีลงบนแผลที่มุมปากคลื่นอย่างหมั่นไส้
“เป็นหมอไม่ใช่เหรอ ท
