“เหมย! ...เลโอ?”
คะนิ้งทำหน้างงที่เห็นฉัน ฉันไม่กลับบ้านแต่ให้เลโอมาส่งที่นี่แทน คำพูดพี่ใหญ่มันทำร้ายความรู้สึกฉันมากเกินไปจนไม่อยากกลับบ้าน อีกอย่างถ้าคลื่นกลับมาไม่เจอฉัน หมอนั่นต้องไปหาที่บ้านแน่ ฉันยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับปัญหาตอนนี้
คนเดียวที่พอจะทำให้ฉันรู้สึกสบายใจเวลานึกถึงมีแต่คะนิ้งเท่านั้น
ภาพริกกี้ที่ไปนั่งกินข้าวกับผู้หญิงอื่นก็กวนใจฉันไม่หาย ยิ่งทำให้ฉันคิดถึงคะนิ้งเป็นสองเท่า
“ขอมาอยู่ด้วยสักพักได้มั้ย”
ฉันพูดออกมาคำแรก พลางเหลือบมองบ้านเล็กๆ ของคะนิ้งอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก คะนิ้งเบิกตากว้างอย่างอึ้งๆ เธอชำเลืองมองไปที่เลโอเหมือนไม่แน่ใจว่าฉันพูดจริงหรือแค่ล้อเล่น แต่เลโอก็พยักหน้าสายตายังคงไม่เห็นด้วยที่ฉันมาพึ่งพาคะนิ้ง
“ทำไมล่ะ? เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า”
“....”
“เอ่อ เข้ามาก่อนสิ”
ฉันก้มหน้าอมความทุกข์ใจเอาไว้อย่างไม่รู้จะเอ่ยออกมาเป็นคำพูดยังไง คะนิ้งเห็นแบบนั้นก็ร
