“โธ่เว้ย!”
โครม!
เสียงดังโครมครามทำฉันผวาตื่น ร่างสูงยืนกระฟัดกระเฟียดเอามือทุบขอบหน้าต่างเหมือนกำลังโมโหขั้นรุนแรง ใกล้ๆ เท้ามีเก้าอี้ล้มหงายท้องอยู่
ไม่รู้เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีก
ในมือหมอนั่นกำโทรศัพท์เอาไว้แน่นเหมือนเพิ่งคุยกับใครสักคน ฉันหลุบตาลงทันทีเมื่อใบหน้าหล่อเหลาหันขวับมามอง
ฉันไม่สนใจสายตาของคลื่น ก้าวลงจากเตียงเข้าห้องน้ำอย่างระมัดระวัง อ๊ะ! โซ่ที่เท้าหายไปแล้ว... คลื่นถอดเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ฉันหันกลับไปมองเขาด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดในอก
ไม่รู้ผ่านไปกี่คืนกี่วันที่ฉันถูกขังอยู่ที่นี่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมีโอกาสกลับไปสู่โลกภายนอกอีกหรือเปล่า หมอนั่นตั้งใจจะขังฉันถึงเมื่อไหร่
“ขออาบน้ำได้มั้ย” ฉันออกจากห้องน้ำ ทำใจอยู่นานกว่าจะเอ่ยออกมาได้
คลื่นกำลังนั่งกุมหน้าผากอยู่บนเตียงเงยหน้าขวับ ฉันไม่รู้ว่าเขาเครียดอะไรนักหนาทั้งๆ ที่ตอนนี้คนที่เครียดควรเป็นฉันมากกว่า
“อยากอาบ
