: เหมย :
เสียงกรีดร้องของฉันส่งไปไม่ถึงหัวใจดำมืดของคลื่น หมอนั่นไม่สนใจว่าฉันบาดเจ็บ ไม่แยแสว่าร่างกายฉันซ้ำระบมแค่ไหน ริมฝีปากร้อนผ่าวขบกัดเนื้อหนังฉันทำเอาเจ็บสะท้านไปถึงกระดูก
คลื่นยกเรียวขาฉันขึ้นก่อนยัดสิ่งนั้นเข้ามาพรวดเดียว
ฉันกรีดร้องเสียงหลง เจ็บปวดทั้งตัวและหัวใจ มือขยุ้มผ้าปูเตียงแน่น ร่างกายแข็งเกร็งทุกสัดส่วน
“ฮือ เจ็บ....ออกไป! คลื่นอ๊ะ...”
ลำเนื้อแข็งอุ่นที่ดุนดันอยู่ข้างในทำเอาลมหายใจสะดุดเฮือก ยังไม่ทันที่ความรวดร้าวจะหายไปเขาก็ขยับอย่างรุนแรง เสียงรูดรั้งเข้าออกเป็นไปอย่างฝืดเคืองและป่าเถื่อน
“ไม่นะ! เจ็บ... คลื่น ฮือๆ มันเจ็บ...ขอร้อง... ขอร้องปล่อยฉันไป”
ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้น ท่อนร่างอ่อนแรงไปหมด บิดกายหนีจากความหยาบโลนสุดชีวิตแต่คลื่นรั้งเอวฉันกลับไปแล้วกระแทกสะโพกเข้าใส่รัวๆ เสียงกระทบกระแทกดังรัวไม่หยุด เขาเหมือนจะกระชากวิญญาณฉันออกจากร่างไปด้วย
มันเจ็บ... เ
