: เหมย : ฉันคลำหาสวิตซ์ไฟจนเจอ แต่ว่า.... ต่อให้มองเห็นทุกอย่างภายในนี้ก็ไม่มีอะไรที่พอจะตัดโซ่ได้เลย บ้าจริง... แล้วนี่หมอนั่นหายไปไหน ฉันทั้งเจ็บทั้งหิวแล้วก็รู้สึกไม่สบายด้วย ตะโกนขอความช่วยเหลือจากข้างนอกจนเสียงแหบแห้งก็ไร้วี่แวว นี่ฉันถูกนำมาทิ้งจริงๆ ใช่มั้ย คลื่น... ไอ้คนสารเลว ฉันนั่งงัดโซ่ที่ข้อเท้าจนหมดแรง ผล็อยหลับตอนไหนก็ยังไม่รู้ ไม่แน่ใจว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่น้ำอุ่นๆ ทำให้ฉันได้สติ ฉันสะดุ้งโหยง กวาดตามองรอบๆ เลิ่กลั่กก่อนปะทะสายตาเข้ากับคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง “คลื่น!” “อย่าดิ้น เดี๋ยวแผลเปียก” เขาเตือนเสียงเฉียบ ฉันหันกลับมาดูตัวเองชัดๆ อีกรอบ ร่างกายเปลือยเปล่ากำลังนอนแช่ฟองสบู่อยู่ในอ่าง ขาข้างหนึ่งเกยอยู่บนขอบอ่างไม่ให้แผลโดนน้ำ แล้วคลื่นก็นั่งสระผมให้ฉันอยู่ด้านหลัง โรแมนติกสุดๆ แต่ว่าไม่ใช่กับสถานการณ์นี้ “นายทำอะไรน่ะ” “อาบน้ำ” “ไม่! ฉันหมายถึง....”