Home Work

ตอนที่ 16 เมื่อความมืดมาเยือน ... เขาจะมา

หนูขดตัวอยู่ตรงนี้มานานเท่าไหร่หนูก็จำไม่ได้ รู้แต่ว่ามันมืดสนิท ความมืดมาพร้อมกับความน่ากลัวเสมอ

มันพากลิ่นเน่าเหม็นและเสียงกัดกินมาพร้อมกัน ... หนูกลัว หนูแค่ต้องนอนนิ่งๆ นิ่งที่สุด ห้ามกระดิกตัว เขาจะไม่เห็นหนู เขาไม่เคยเห็นหนู เขาไม่เคยรับรู้ว่าหนูอยู่ที่นี่ ... เขาไม่รู้ว่าที่นี่ไม่ได้มีแต่เขา

ด้านนอกมีเสียงเดิน ... ตึก .. ตึก

ไม่นะ ... อย่า ... หนูกลัว ... หนูกลัวจริงๆ

เขาเข้ามาแล้ว เข้ามาในห้องนี้!!!

ใคร ... ใครกัน ...

คนที่หนูไม่รู้จัก ไม่เคยมีใครมาที่นี่นานมาก นานจริงๆ พวกเขาเข้ามาทำไม หรือเขาจะพาหนูออกไปจากที่นี่ หรือพวกเขารู้ว่าหนูเหงา

บางทีเขาอาจไม่รู้ ... หนูต้องทำให้เขารู้ ... ทำให้เขารู้ว่าหนูเหงา ให้เขารู้ว่าหนูอยู่ตรงนี้มานาน นานมากแล้ว นานเกินไป

พวกเขาพูดจากัน หนูไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไรและถืออะไรในมือ หนูมองพวกเขา

ชายคนนั้น!!! ... ใบหน้าคุ้นจัง

หนูต้องเคยเห็นเขาที่ไหนแน่ๆ บางทีเขาอาจเคยเป็นเพื่อนหนู

ตอนนี้มืดแล้ว มืดสนิท ง่วงไหม นอนสิ ล้มตัวลงนอน นอนกับพื้นนี่แหละ หนูกล่อมเขา นอนเถอะ

นอนกับหนู นอนตรงที่ที่หนูตาย

ความอ้างว้างกลับมาอีกครั้งเมื่อเขาจากไป หนูยังคงอยู่ที่เดิม เขาไปแล้ว ทิ้งให้หนูอยู่คนเดียวกับความมืด

หนูเดินไปมาอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง

หนูผ่านห้อง ป.3 ป.1 และอนุบาล หนูเดินไปที่หน้าเสาธง จนถึงเรือนเพาะชำ ไม่มีแจ๊ค ไม่มีใครเลย ต้นไม้แห้งตายเหมือนร่างกายของหนู หนูนั่งลงท่ามกลางซากต้นไม้ เศษดิน และกระถางแตก ... เหงาจัง ... เหงาที่สุด เมื่อความมืดและความเงียบเข้ามา ทุกคนจะหายไปหมด ... ทุกคนจริง ๆ

นางเงือก แกะ แจ๊คผู้ฆ่ายักษ์ มานี มานะ ปิติ ชูใจ ทุกคนล้วนมีตัวตนในมโนภาพของหนูเท่านั้น

ความจริงที่ว่าทุกอย่างไม่มีจริง ทำให้หนูรู้สึกอึดอัด แน่นกลางอก ความอึดอัดคับแน่นนี้ ขยายไปทั่วร่าง มันลามจากกลางอกไปยังท้อง และแผ่ขยายอย่างรวดเร็วไปที่ผิวหนัง ผิวที่แนบติดกับเนื้อเริ่มขยายบวม พอง และแตกออกในที่สุด น้ำเหลืองใต้ชั้นผิวหนังไหลกระจายเต็มร่าง ปะปนกับเลือดสีคล้ำจนชุ่มกาย เนื้อสีแดงที่ปราศจากผิวหนังห่อหุ้มค่อยๆ หลุดทีละชิ้น ... มันหลุดออกอย่างง่ายดาย เล็บสีขาวขุ่น หลุดออกจนถึงโคน เมื่อก้มมองพื้นหนูเห็นเส้นผมเป็นกระจุก มันหลุดออกมาจากศีรษะ หนูเริ่มมองไม่ชัด เห็นได้เพียงบางส่วน เมื่อคลำดูก็พบว่าลูกตาหลุดห้อยมาข้างแก้ม

ตัวหนูกำลังแตกสลาย

.... หนูรังเกียจตัวเองทุกครั้ง เมื่อหนูอยู่ในสภาพเช่นนี้ มันเป็นอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก เป็นแบบนี้เช่นทุกวัน ... หนูต้านทานมันไม่ได้

ร่างหนูเริ่มแหลกเหลว ไหลไปกับพื้น ไม่มีใครช่วยหนูได้เลย ... ไม่มีเลย ... สักคนเดียว

... เมื่อแสงสาดมากระทบ หนูลืมตามาอีกครั้ง หวังว่าวันนี้จะเป็นวันที่สดใสของหนูนะ

เอาอีกแล้ว!! หนูมานอนที่เรือนเพาะชำอีกแล้ว

อาคารนอนสำหรับนักเรียนประจำอยู่อีกอาคารหนึ่ง แต่เกือบทุกเช้าหนูมักจะพบว่าตัวเองมานอนที่ไหนสักแห่งในโรงเรียนนี้ หนูต้องปรึกษาครูประจำห้องพยาบาลเรื่องการนอนละเมอแล้วแหละ

หนูรีบลุกขึ้นเพราะกลัวจะเข้าเรียนสาย แต่ทำไมนะ ทำไมวันนี้เงียบจัง ไม่มีนักเรียนสักคน วันนี้ก็ไม่ใช่วันหยุดนี่ หนูเดินออกจากตรงนี้และตรงไปยังอาคารเรียน ผ่านห้องน้อง ป.2 ก็ยังไม่มีวี่แววของเด็กนักเรียนเลย เด็กพวกนี้ตื่นสายกันจัง

หนูเดินเรื่อยไปจนถึงสนามหน้าเสาธง เคยมีเพื่อนวิ่งเล่นกับหนูที่นี่ แต่วันนี้หายไปไหนกันหมด หญ้ารกจัง หญ้าขึ้นไวจัง หนูเริ่มหงุดหงิดกับความไม่ชอบมาพากลนี้

มีเสียงคนเดินมา น่าจะมีนักเรียนทยอยมาโรงเรียนกันแล้ว หนูรออย่างใจจดจ่อว่าเป็นใครกันนะ หรืออาจจะเป็นคุณครูก็ได้

... ยาใจ ...

ยัยนี่มาแต่เช้าเลย ถึงหนูจะไม่ค่อยชอบเธอ แต่หนูไม่มีทางเลือก เพราะทั้งโรงเรียนเหลือกันแค่นี้นี่

"ยาใจ เรามาเล่นกันไหม" ยาใจยิ้มให้หนู แต่ไม่พูดอะไร นั่นก็นับว่าดีแล้วเพราะน้อยครั้งนักที่ยาใจจะยิ้ม ส่วนใหญ่ใบหน้าเธออมทุกข์ตลอดเวลา

เราวิ่งเล่นกัน เล่นไล่จับจนเหนื่อยหอบ เรากอบเศษดินในสนามทำเป็นภูเขา เอาก้อนหินสมมุติเป็นคนในหมู่บ้าน หนูสนุกจัง หนูไม่ต้องการนางยักษ์ นางเงือก หรือแจ๊คแล้ว เพราะหนูมียาใจ

เราเล่นกันจนกระทั่งแสงเริ่มน้อยลงทุกขณะ ถึงหนูจะพรั่นพรึงกับความมืดที่กำลังย่างกรายเข้ามา แต่ความสนุกตรงหน้าทำให้ไม่อาจห้ามใจได้ หนูชวนยาใจไปเล่นต่อในห้องพยาบาล ใจหนึ่งหนูคิดว่าจะขนดินไปด้วย แต่คิดดูอีกทีไม่เอาดีกว่า หนูไม่อยากเสี่ยงโดนครูสารภีตี

"เราเล่นอะไรกันดี" หนูถามยาใจ ยาใจไม่ตอบได้แต่ยิ้ม เธอไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่มาที่นี่

"งั้นเรามาเล่นตบแปะกันไหม" หนูถามด้วยความตื่นเต้น ภาวนาให้ยาใจตอบตกลงด้วยเถอะ อย่าเพิ่งไปไหนเลยนะ ฉันเหงามากเลย

จากนั้นเราก็เล่นตบแปะกัน แม้กระทั่งตอนนี้ที่แสงเหลือน้อยแล้ว นานแล้วที่หนูไม่ได้สนุกแบบนี้ หนูร้องเพลงและยื่นมือไปตบกับมือของยาใจ ยาใจก็ฮัมเพลงด้วยและหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ... สนุกชะมัด

ด้านนอกมีเสียงคนเดิน ใครนะ!!! หรือจะเป็นเขา ไม่ใช่แน่ เขาไม่เคยขึ้นมาบนนี้ เขาต้องมาพร้อมกับกลิ่นเน่าเหม็น ... แต่นี่ไม่ใช่

"หลบเร็ว" หนูรีบบอกยาใจ เราทั้งคู่รีบซ่อนตัวใต้เตียงพยาบาล หนูดึงชายผ้าปูเตียงลงมาถึงพื้น เราทั้งคู่แอบมองว่าใครกันนะที่เป็นคนเดินเข้ามา ทั้งสนุก ทั้งลุ้น ทั้งตื่นเต้น

คนนี้อีกแล้ว!!! คนที่หน้าคล้ายยาใจ เขาเดินเข้ามาท่าทางเลิกลั่ก หนูเห็นเขา ก้มๆ เงยๆ หยิบอะไรบนพื้น ท่าทางเขาตลกจัง จนหนูกลั้นหัวเราะไม่อยู่ หัวเราะคิกออกมาทีหนึ่ง

เขาทำตาโต จากนั้นเขาก็วิ่งไปมาอยู่ในห้อง และก้มลงหยิบอะไรอีก ... คนนี้คงจะเป็นคนบ้า พักเดียวเขาก็วิ่งออกไปจากห้อง หนูคลานออกมาจากใต้เตียง เรียกยาใจออกมาด้วย

"มาเถอะ มาเล่นกันต่อ" เราเริ่มเล่นกันอีกครั้ง หนูสนุก ยาใจก็สนุก เธอหัวเราะดังกว่าตอนแรกเสียอีก แต่แล้วจู่ ๆ ชายคนนั้นก็วิ่งกลับมาอีก พุ่งพรวดเข้ามาในห้อง เขาจ้องยาใจตาไม่กระพริบ สายตาเขาบ่งบอกว่าจะเอาเพื่อนของหนูไป

หนูไม่ให้หรอก หนูไม่ให้ หนูโกรธแล้วนะ!!!

หนูต้องแสดงให้เขารู้ว่าหนูโกรธ โกรธจัดเลยแหละ เขาตกตะลึง อ้าปากค้าง หน้าซีดเป็นไก่ต้ม อย่าได้ก้าวเข้ามาแม้อีกก้าวเดียว หนูถลึงตาใส่เขา

อะไรกัน ... เขากลัวจริงจังขนาดนั้นเลยเหรอ เขากลัวเด็กตัวเล็กๆ อย่างหนูได้ยังไง ตลกชะมัด แต่ก็ดีแล้ว เพราะทันทีที่เขาทำท่ากลัวลนลานและวิ่งออกไป หนูก็เล่นกับยาใจต่อ

เธอเป็นเพื่อนคนเดียวที่หนูมี ถึงยาใจจะนิสัยไม่ค่อยดี ขโมยเรียงความของหนู แต่ตอนนี้เธอก็เอามาคืนแล้ว ... นั่นไง ... มันวางอยู่ตรงนั้น และเธอก็ขีดฆ่าชื่อของเธอออกแล้ว เท่านี้หนูก็ดีใจแล้ว

แท้จริงยาใจก็น่าสงสารนะ บางคืนหนูแอบเห็นเธอนอนร้องไห้ ยาใจไม่ยิ้มเลย และไม่มีเพื่อนไม่ต่างจากหนู ... หรือนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ยาใจเขียนเรียงความเรื่อง "ความสุขของฉัน" ไม่ได้ ... หนูตัดสินใจถามไปตรง ๆ

"ยาใจ ความสุขของเธอคืออะไร" คำถามของหนูได้รับการตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มเหมือนเช่นที่ผ่านมา เป็นรอยยิ้มเปิดเผยจนฟันเรียงกันเป็นระเบียบ