บทลงโทษ
944 Words
ช่วงพักกลางวัน
แคนเชลสกี้ ทำตามคำสั่งของอาจารย์ประจำวิชา โดยงดกิจกรรมของชมรมที่เธอเลือก ไปยังห้องพักครู หลังทานมื้อกลางวันเสร็จ พร้อมสิ่งที่มีนาทีนี้คือหนีไม่พ้นความประหม่า
" ฟู่ว~ เปิดเรียนวันแรก ก็เอาเลยนะ "
เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง ทำปากอมลมราวกับเรียกความมั่นใจอีกสักหน่อย ขณะยืนอยู่หน้าห้อง และไม่นานก็ผลักประตูเข้าไป
แอด~
" มาแล้วเหรอ"
ก่อนโน้มตัวลง ในจังหวะอาจารย์หมุนเก้าอี้กลับมาพอดี หลังหันไปดึงแฟ้มขนาดใหญ่บนตู้เอกสารมาวางไว้บนโต๊ะ โดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเธอ ถ้าให้เดาในนั้นคงเป็นรายชื่อของนักเรียนทั้งหมด เขาเปิดและค้นหา เลือกแค่หน้าที่จำเป็น ก่อนจะดึงออกมาแฟ้มเปล่า แล้วช้อนตาขึ้นมามองเธอ
" กินข้าวมาแล้วใช่ไหม "
" ค่ะ อาจารย์ "
" ถ้างั้นดีเลย นั่งลง " ใช้มือข้างเดียวกันชี้ไปยังเก้าอี้ตรงกันข้าม
ยูรีพยักหน้ารับ ก่อนเดินไปนั่งทันที และเลิกคิ้วสูงเมื่อเห็นแฟ้มหนาตรงหน้า ถูกเลื่อนมาหาเธอ
" อะไรเหรอคะ? "
" รายชื่อเพื่อนๆ ของคุณ เอาไปสิ"
" ให้หนูเหรอ ให้มาทำไมคะ "
หญิงสาวเอ่ยถามสีหน้าฉงน มองสลับกันระหว่างหน้าอาจารย์กับแฟ้ม ก่อนจะอ้าปากค้าง
" โครงงานที่ผมให้ทำแบบเดี่ยวในวันนี้ และส่งอาทิตย์หน้า คุณจะต้องเป็นคนรวบรวมและนำมาส่งผม "
" คะ?! "
" ตกใจอะไร เข้าใจยากเหรอ "
" ครูจะทำโทษหนูแบบนี้เหรอคะ ให้หนูที่เป็นเด็กการกุศลเนี่ยนะ..ไปทวงโครงงานพวกเขา "
" ใช่ว่าคุณเป็นเด็กการกุศลคนเดียวซะที่ไหนกันล่ะ ในห้องมีตั้งหลายคน "
" แต่พวกเขาเป็นผู้ชาย มีแค่หนูที่เป็นผู้หญิง "
" แล้วมันต่างกันตรงไหน?! "
" อาจารย์ก็เห็น ผู้หญิงในห้องพากันบูลลี่หนูไปแล้ว "
" นั่นมันเป็นปัญหาของคุณ ไม่ใช่ปัญหาของผม "
คนตรงหน้าพูดหน้าตาย ยิ่งทำให้เธออ้าปากเหวอเข้าไปอีก
" ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอาจารย์จะให้วิธีนี้ทำโทษหนู หนูมาสายแค่สองนาทีเองนะคะ! "
" งั้นมีเหตุผลอะไรที่คุณมาสาย ในวันเปิดเรียนวันแรก "
ก่อนประโยคคำถามนี้ของคนตรงหน้าจะทำให้เธอเงียบกริบ สงบอารมณ์ตัวเองลงชั่วคราว พลางเม้มปากแน่น
" ว่าไง? ขอเหตุผล"
ยิ่งถูกกดดัน ก็ยิ่งเม้มหนักเข้าไปอีก จนกลายเป็นเส้นตรง ดวงตาสีดำสนิทแต่หวานจับใจเลิ่กลั่กไปมา ราวกับกำลังคิด ว่าจะเลือกบอกเหตุผลไหนดี ระหว่างเธอมัวแต่เคี้ยวผักที่แม่ทำให้จนกินเวลาไปหลายนาที กับจราจรติดขัดเพราะนักเรียนเกือบทั้งโรงเรียนพากันปิดทางเข้าออกราวกับกำลังก่อม็อบ ทำเธอเข้าไปไม่ได้ ไม่พอยังถูกนักเรียนห้องไหนไม่อาจรู้ชนเธอ และผลักเธอล้มไม่เป็นท่า จนเสื้อนอกเปื้อนฝุ่น จำต้องเข้าห้องน้ำจัดการเสียใหม่
"เอ่อ..หนู "
ทว่า จังหวะยูรีกำลังจะเอ่ย กลับถูกคนตรงหน้าแทรกขึ้นซะก่อน
" เหตุผลเดียวกันกับที่คุณบอกผมหน้าชั้นเรียนหรือเปล่า คุณก็ไม่ได้ขาสั้นนี่ หื้ม" เขามองหน้าเธอ ก่อนจะเลื่อนลงต่ำ ใช้สายตาแทนภาพประกอบ "แค่ตัวเล็กตามมาตรฐานสาวเอเชีย "
ทำเอาสาวเจ้าถึงกับกลอกตามองบน
" ให้ตายเถอะ สาบานสิคะว่านี่คือการลงโทษที่สมเหตุสมผลที่สุด "
" ใช่ สำหรับผม "
" แต่อาจารย์คะ"
" เอาน่า ไม่เชิงทำโทษซะทีเดียวหรอก ลองคิดดูดีๆ อีกมุมนึงอาจเป็นการช่วยคุณ "
ในขณะคนตรงหน้าถอนหายใจพรืด ลดแว่นสายตาลงมาระดับนึง เพื่อจ้องหน้าเธอให้ชัดๆ
" ช่วย? "
ก่อนเธอจะทวนคำ ทิ้งแผ่นหลังกระทบพนักด้วยความหมดแรง
" ในฐานะเด็กการกุศล คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะมาสาย"
" คะ?! "
แต่ต้องดึงตัวขึ้นมาใหม่ หลังได้ยินประโยคนี้
" ไม่ต้องตกใจไปหรอก เอาเป็นว่ามันดีกว่าผมไม่ทำโทษอะไรคุณเลย "
" อาจารย์หมายถึงอะไร?! "
" ต่อหน้านักเรียนกลุ่มเอน่ะ การที่ผมเรียกคุณมาทำโทษ มันดีกว่าคุณถูกพวกเขาทำโทษ "
ที่ทำให้เธอเงียบกริบ ราวกับฉุกคิดถึงบางอย่าง
" นั่นสินะ หนูลืมคำว่าศาลเตี้ยไปได้ยังไง "
ยูรีกัดฟันกรอด ก้มหน้าลงเพื่อหลบตา เธอไม่อยากกลายเป็นนักเรียนก้าวร้าว หากเขานั้นเห็นแววตาของเธอ ที่ระบายออกมาจากความคุกรุ่นภายใน ก่อนจะช้อนตาขึ้นไปใหม่ ถามเขาเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
" ถ้างั้นกฎของโรงเรียนที่แต่งตั้งขึ้น ก็เอาไว้ใช้แค่กับเด็กการกุศลอย่างพวกหนูน่ะสิคะ "
กลายเป็นว่าคนถูกถามถึงกับต้องเงียบ พลางเกาสันจมูกของตัวเอง บ่งบอกถึงความเครียด และเสียเวลาอย่างมากที่มานั่งเถียงกับเธอ ทั้งที่เวลานี้เขาควรจะออกไปกินมื้อกลางวัน พลางถอนใจพรืดอีกระลอก
" คุณเพิ่งจะมาเรียนที่นี่หรือไงคุณแคนเชลสกี้ "
" ก็..ทำนองนั้นค่ะ "
" อ้อถึงว่า ผมไม่คุ้นหน้าคุณเลย " ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมเดินเพื่อตัดบทสนทนา " หมดธุระแล้ว เชิญออกไปได้ "
แต่แล้ว..
" เดี๋ยวค่ะอาจารย์! "
กลับต้องหยุดกลางคัน เมื่อเธอโพล่งประโยคคำถามนี้ตามหลัง จนเขาหันกลับมาพยักหน้า
" หืม? "
"โครงงานที่จะให้ทวง ของเขาก็ด้วยเหรอคะ"
" ถ้าหมายถึงเรกาโด เรอัสซ์ละก็.. ใช่! "
" ......"
- Writer
