วันซวย
1189 Words
ในเวลาเดียวกัน
ยังมีนักเรียนคนอื่นทำตัวปกติ ไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนอย่างเช่นยูรี ทุกคนร่วมกิจกรรมในชมรมของตัวเอง ซึ่งเลือกเอาไว้ตั้งแต่ปี1 และจะต้องอยู่ชมรมนั้นจนกว่าจะจบ หากจะย้ายชมรม เหตุผลนั้นต้องมีมากพอ ซึ่งนักเรียนส่วนใหญ่จะให้ความสำคัญกับเวลาว่างนี้ค่อนข้างมาก เนื่องจากเป็นสิ่งเดียวที่ทุกคนสามารถเลือกได้จากความชอบและความถนัดของตัวเอง
ต่างกับเธอ... แค่วันแรกก็บินซะแล้ว
" เปิดเรียนวันแรก เธอก็ขาดชมรมแล้วเหรอ "
" ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ มันจำเป็นจริงๆ "
หญิงสาวพยายามขอร้องประธานชมรมซึ่งเป็นรุ่นพี่ปี4 หลังหลุดออกมาจากห้องพักครู แล้วเดินเลยมาที่นี่ แต่กว่าจะมาถึงก็กินเวลาไปไกล เหลืออีกไม่กี่นาทีก็จะหมดคาบแล้ว
" อะไรมันจะจำเป็นไปมากกว่าการลงรายชื่อของเธอ เธอก็รู้วันแรกของภาคเรียนนั้นสำคัญ เธอต้องเตรียมตัวมาจากที่บ้านสิ "
" ฉันก็เตรียมตัวมาดีนะคะ แต่ว่า.. มันพลาดตั้งแต่ตอนนั้น เลยถูกอาจารย์คาบแรกเรียกไปทำโทษน่ะค่ะ "
ประโยคหลังเธอพึมพำเสียงเบา ด้วยความเหนื่อยปนประหม่า ทำหน้าหวานแต่ขาวซีด ซีดเข้าไปอีก เธอใช้สายตาละห้อยช้อนขึ้นมองเขา ร่างสูงที่ยืนหน้าตายอยู่ตรงหน้า และจ้องกลับมาผ่านแว่นหนาเตอะ
" มาสายงั้นเหรอ? "
"ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ แต่คาบแรกฉันเข้าช้าไปสองนาที"
ในขณะสาวเจ้าพยายามอธิบายหวังให้เขาเห็นใจ แต่ดูเหมือนว่าเขากำลังมองเธอเป็นตัวปัญหา
" ขนาดสองนาทียังโดนทำโทษ แล้วชมรมพี่ล่ะ เธอคิดว่าทุกคนในชมรมนี้มีหน้าที่มานั่งคอยเธองั้นเรอะ? รู้ตัวไหมว่าผิด "
" รู้ค่ะว่าผิด แต่อยากจะได้โอกาสอีกสักครั้ง ฉันชอบไวโอลินมาก เลยเลือกที่นี่ ฉันเองก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้หรอกค่ะ ใครล่ะจะชอบให้คนอื่นมายืนบ่น"
ยูรีเอ่ยหน้าเศร้า รู้สึกผิดเป็นที่สุด เธอรู้ดีว่าที่นี่เข้มงวดเรื่องเวลา ยิ่งเป็นกิจกรรมที่ทำร่วมกันแล้วก็ยิ่งแล้วใหญ่ ก่อนจะถามหาคำว่าสามัคคี ทุกคนควรจะมีความรับผิดชอบเสียก่อน โดยเฉพาะการรักษาเวลา
... แต่ทั้งหมดนี่ มันใช่ความผิดของเธอซะที่ไหนกันล่ะ!
" นะคะรุ่นพี่ ให้โอกาสฉันเถอะนะคะ สัญญาค่ะว่าครั้งต่อไปจะไม่เกิดขึ้นอีก "
พูดจบ หญิงสาวก็หรี่ตาขึ้นมามอง ก่อนจะก้มงุดลงไปใหม่ เมื่อเห็นคนตรงหน้าเอาแต่จ้อง ราวจะกินเลือดกินเนื้อ
" เธอชื่ออะไร"
" แคนเชลสกี้ ยูรีค่ะ "
คนถามใช้เสียงทุ้ม หลังถอดหายใจพรืด จ้องหน้าเธออย่างพินิจพิเคราะห์
" จะให้เรียกแคนเชลสกี้ หรือยูรี "
" ยูรีค่ะ "
" โอเค ครั้งนี้พี่จะให้โอกาสเธอ หวังว่าจะไม่มีคราวหน้านะ "
และเอ่ยประโยคนี้ ที่ทำคนฟังถึงกับเบิกตาโพลง
" จริงนะคะ รุ่นพี่พูดจริงนะคะ" ดีใจสุดๆ
" อืม.."
" พรุ่งนี้เวลาเดิม พี่จะเอาใบรายงานตัวมาให้เธอ แล้วก็.." ประโยคหลังเขาหันกลับมาจิ้มหน้าผากมน " ตรงเวลาล่ะ "
ทำร่างบางที่ยืนอยู่ถึงกับเซเกือบเสียหลักล้ม ดีที่ขาสวยๆ ของเธอมั่นคง ค้ำทันเสียก่อน ไม่อย่างนั้นคงมีการถลอก เลือดออกกันบ้างแหละ
" อ้อ เดี๋ยวค่ะ "
" หืม? "
" ฉันต้องเรียกรุ่นพี่ว่าอะไรคะ "
" สก็อตก็ได้ "
" งั้นก็.. เจอกันพรุ่งนี้นะคะรุ่นพี่สก็อต ขอบคุณมากค่ะ "
คาบแรกในช่วงบ่าย
รอบนี้ยูรีไม่มีทางสาย เพราะเธอเข้าห้องก่อนหมดเวลาพัก พร้อมแฟ้มรายชื่อที่ติดมือมา กลายเป็นภาระคูณสอง
เสียงนักเรียนคุยกันเสียงดังระหว่างทางเดิน แว่วเข้ามาในห้อง ทำเธอซึ่งนั่งอยู่ถึงกับเท้าคางศอกเท้าโต๊ะ ก่อนจะฟุบลงไปทั้งหน้า เมื่อเสียงกระดิ่งดัง พาทุกคนแห่เข้ามาเสียงดังต่อข้างใน ซึ่งมันจะไม่ทำเธอหนักใจเลย ถ้าพวกเขาไม่ลามปามมายังเธอ หลังปรายตามาเห็น
" ยัยนั่น ที่มาสายเมื่อเช้าใช่ไหม "
" ใช่ แถมยังเสร่อไปนั่งโต๊ะของ Black dragon "
" เขาไม่ชอบให้ใครมายุ่งที่ของเขานี่ "
" ก็ใช่ไง ถึงบอกว่าสะเหล่อ ยัยนี่น่ะหาเรื่องตายชัดๆ "
" ว่าแต่เขารู้หรือยัง? "
" ไม่น่าจะรู้นะ คนทั้งห้องเงียบกันหมด เพราะบรูโน่แทรกขึ้น พวกนั้นเลยเข้าใจว่าเรอัสซ์คงไม่ติดใจอะไร ขนาดเพื่อนเขายังไม่ติดใจเอาความแทน "
คิ้วยุ่งเหยิงเกิดจากการขมวดในทีแรก เพราะรู้สึกแย่ที่ถูกนินทากันซึ่งๆ หน้าค่อยๆ คลายออกเป็นปกติ ก่อนจะขมวดเข้าหากันอีกครั้ง หลังได้ยินบางอย่างเกี่ยวกับใครคนหนึ่ง ทำให้เธอนึกไปถึงใครคนนั้นด้วยสัญชาตญาณ ผู้ชายที่โพล่งขึ้นมากลางคัน ทำทุกคนพากันเงียบ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรต่อ และกลับไปเรียนตามปกติ
...เพื่อนกันงั้นหรือ...
" วิชาอะไรเนี่ย ทำไมฉันไม่รู้เรื่องนี้เลยล่ะ "
" ก็เธอไม่ได้ลงเรียนวิชานี้นี่ เป็นคาบแรกของฉัน ยัยนั่นน่ะมาสาย ต้องมายืนหน้ากระดาน ทำเรอัสซ์รำคาญเดินออกไปจากห้องเลยแก "
" เขามาเรียนด้วยเหรอ? ปกติไม่ค่อยจะมา "
" เปิดเทอมวันแรก จะไม่มาได้ไงล่ะ มีนักเรียนใหม่ที่จะต้องทำความรู้จักกับเขาในฐานะรุ่นพี่ตั้งเยอะแยะ ยิ่งเป็นเด็กการกุศลที่ผลาญเงินพ่อเขาด้วยล่ะก็ ยิ่งต้องมาไหมล่ะแก~"
และใครจะรู้ว่าประโยคกระแทกกระทั้นนี้ จะทำให้เธอซึ่งแกล้งทำเป็นหลับ เผลอยกศีรษะขึ้นมากะจ้องหน้าให้หายขุ่นเคือง ทว่ากลับต้องชะงัก เมื่อวินาทีนั้นเป็นจังหวะเดียวกันกับเขา คนที่ถูกพูดถึง เดินเข้ามาพอดี ด้วยท่ามือล้วงกระเป๋ากางเกง พร้อมสายตาดุดัน ที่เธอเผลอหันไปประสบ เพียงแค่นั้นก็ทำให้เธอสะดุ้งในใจแล้ว
เนื่องจากสายตาที่ใช้มองเขา เป็นสายตาของคนพร้อมบวกมาก มาถึงตอนนี้หากเธอคิดจะฟุบลงไปใหม่ก็เหมือนสาย
นั่นก็เพราะเขา..กำลังเดินตรงมาที่เธอ ด้วยใบหน้าบึ้งตึง ยากต่อการคาดเดาสุดๆ
และที่สำคัญ ทุกคนในห้องพากันเงียบ โดยเฉพาะสองคนนั้น ที่ทำให้เธออยู่ในสภาพขึงตาแบบนี้ เพราะเปลี่ยนสีหน้าไม่ทัน
ตัดฉับ!
แจ้งก่อนนะคะ เผื่อทุกคนลืม ตอนต่อๆ ไป จะเป็นการติดเหรียญและกุญแจทุกตอน หลังจากเปิดให้ทุกคนอ่านฟรีแล้ว เระยะเวลา 1 วัน หรือ 24 ชม.
ไม่อยากพลาดการอ่านฟรี รบกวนรีสทุกคนกดติดตามไว้นะคะ ขอบพระคุณค่ะ
- Writer
