คาบแรก
922 Words
ตึก ตึก ตึก
เสียงรองเท้าหนังราคาแพงส้นหนัก ยามกระทบพื้นจึงดังมากกว่าคู่อื่น เดินเข้ามาใกล้ยูรี ซึ่งนอนฟุบอยู่กับพื้นท่ามกลางสายตานับร้อย เธอไม่กล้าแม้แต่จะลุกหรือเงยหน้าขึ้นมา ได้แต่ภาวนาให้เขานั้นเดินผ่านไป อย่าสนใจเธอ ทว่าเหมือนเข็มวินาทีจะสั้น ยามเสียงนั้นดังเข้ามาใกล้ ใกล้ และใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะเงียบกริบเมื่อถึงตัวเธอ ทำหญิงสาวที่หลับตาปี๋หรี่ตาขึ้นมาข้างเดียว เธอมองเห็นรองเท้าคู่นั้นหยุดราวกับกำลังยืนมอง
แต่แล้ว..
ไม่นานเขาก็ข้ามร่างเธอไป
หมับ!
" มานี่ ยัยบ้า ซุ่มซ่ามไม่เข้าเรื่อง "
" โอ๊ย! "
กลายเป็นนักเรียนคนอื่นที่เข้ามาฉุดดึงผมเธอให้ลุก หิ้วปีก และผลักออกไปอีกทางแทน
" นี่ปล่อยฉันนะ "
พลั่ก!
"คิดว่าพวกฉันอยากจะโดนตัวแกนักรึไง! "
แน่นอนมันทำให้เธอขุ่นเคืองไม่น้อย ยูรีกัดริมฝีปากล่างจนเจ็บ ยามสายตาพวกหล่อนมองตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วมาหยุดอยู่กระดุมตรงหน้าอก ซึ่งเป็นตราบ่งบอกให้รู้ว่าเธอนั้นเป็นนักเรียนกลุ่มไหน ก่อนจะแสดงสีหน้าดูแคลนออกมาอย่างชัดเจน
" เด็กการกุศล "
หนึ่งในสองกัดฟันพูดเย้ยหยัน และพากันเดินหายไปในกลุ่มคน เหลือเพียงเธอที่ยืนโดดเดี่ยวอยู่ตรงนั้น พลางทอดสายตาไปยังแผ่นหลังของใครคนหนึ่ง คนที่ทำราวกับเธอเป็นเพียงเศษฝุ่นละออง จะเดินข้ามไปเมื่อไหร่ก็ได้ โดยไม่สนใจกัน
ไม่สิ..เขาไม่สนใจใครเลยสักคนต่างหาก!
" เฮอะ! "
คาบแรก
กระดิ่งดังหลังเธอเข้ามาในตัวอาคารได้ไม่นาน ทำให้หญิงสาวเหลือเวลาน้อย พลาดท่าเก็บของใส่ล็อกเกอร์ ตัดสินใจเอาเวลาตรงนั้นวิ่งไปยังห้องเรียนทั้งกระเป๋า จนดูพะรุงพะรังไปหมด ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้อง และสูดหายใจเต็มปอดลึก ราวกับรู้ชะตากรรมของตัวเอง
แอด...
" ขะ ขอโทษค่ะ "
เหมือนจะจริงอย่างที่ว่า เมื่อนักเรียนในห้องพากันเงียบกริบ หันมาทางเธอเป็นตาเดียวไม่เว้นแม้แต่อาจารย์ประจำวิชา
" เดี๋ยว! เธอน่ะ มายืนตรงนี้สิ "
ที่กระดิกนิ้วเรียกให้ไปหา ในจังหวะที่เธอกำลังจะเดินไปยังโต๊ะว่างพอดี
หญิงสาวจำต้องหยุดชะงักหลับตาปี๋ พลางหมุนตัวกลับไปทันที ก่อนจะเดินก้มหน้างุด ไปหยุดอยู่ตรงหน้ากระดาน
" ไม่รู้กฎของวิชาผมเหรอ "
เสียงถามกดดันให้เธอตอบ แต่ทว่าตอนนั้นเหมือนประสาทการฟังของเธอจะมีปัญหาไปแล้ว เมื่อเกิดความประหม่า หลังพบว่านักเรียนทุกคนมองมาที่เธอเป็นตาเดียวจริงๆ ยกเว้นแต่ใครคนหนึ่ง ที่นั่งหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง คิ้วขมวดจนยุ่งเหยิงสีหน้าราวกับกำลังเบื่อโลก และเบื่อการกระทำของอาจารย์ในเวลาเดียวกัน
" ไม่ได้ยินที่ถามเหรอ?! "
" คะ? "
ก่อนประโยคตะโกนนี้จะทำเธอหลุดจากภวังค์ หันไปทางครู
" รอบที่สอง เธอชื่ออะไร? "
" เอ่อ..ยูรีค่ะ แคนเชลสกี้ ยูรี "
" โอเค คุณแคนเชลสกี้ คุณมาสายสองนาที "
พลางพยักหน้ารับด้วยแววตาละห้อย
" จะให้ถามไหมว่าเหตุผลอะไร "
และยิ่งละห้อยหนักกว่าเดิม ก็ตอนที่เพื่อนๆ พากันหัวเราะ กลายเป็นตัวตลกของทุกคน นั่นเพราะคำตอบอันเกิดจากความประหม่าของตัวเอง
" หนูเดินช้าค่ะ "
" ฮ่าๆๆ "
เสียงหัวเราะนั้นดังกึกก้องไปทั่วห้อง ทว่าเธอกลับสนใจแค่เพียงเขา คนที่นั่งอยู่หลังสุดข้างหน้าต่าง อยากรู้ว่าเขานั้นกำลังหัวเราะเธอเหมือนคนอื่นไหม
เปล่าเลย...เขาไม่ได้หัวเราะ แต่กลับจ้องเขม็งมาที่เธอตาเป็นมัน ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไป ราวกับการมาสายของเธอนั้นสำหรับเขา ช่างน่ารำคาญที่สุด
ที่น่าแปลกไปกว่านั้นทุกคนทำเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ ทั้งที่เขากำลังทำเรื่องเสียมารยาทมากกว่าเธอ
" เอาล่ะ คุณแคนเชลสกี้ ไปนั่งที่ซะ แล้วตอนพักกลางวันคุณงดทำกิจกรรม ไปพบผมที่ห้องพักครูแทน"
" ค่ะ "
สุดท้ายกลายเป็นเธอต้องมารับกรรม กับความซวยที่ไม่ได้ก่อ แต่ถูกคนอื่นยัดเยียดให้
ใช่ เธอมาสายเพราะพวกนั้น!
ยูรีถอนหายใจพรืด พร้อมเดินตรงไปหาที่นั่ง
แต่แล้ว..
เสียงฮือฮาดังขึ้นมาอีกรอบ หลังเธอทรุดตัวนั่งลง บนเก้าอี้ว่างโต๊ะนั้นที่ดูเป็นส่วนตัวที่สุด
นั่นก็เพราะว่า...
" เธอนั่งที่ของเรอัสซ์ได้ไงน่ะ! "
" ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ! "
" ยัยเด็กการกุศล "
ก่อนจะเงียบลง เพราะเสียงห้ามปรามของอาจารย์
" เอาล่ะๆ พอได้แล้ว จะเรียนกันไหม"
" แต่มันเป็นที่ของเรอัสซ์นะ"
เสียงหนึ่งดังขึ้นมาอีกครั้ง ทำยูรีที่นั่งลงไปแล้วถึงกับหน้าซีดเผือด เธอกวาดตามองไปรอบห้อง กระทั่งไปหยุดอยู่กับใครสักคน ที่อยู่ๆ ก็โพล่งขึ้นมา
" จะที่ใครก็เหมือนกันล่ะน่า ถ้าว่างก็นั่งได้ สอนต่อไปสิอาจารย์ ถ้ามัวแต่สนใจเรื่องอื่น เวลาเรียนของผมคงหมดพอดี"
และเหมือนทุกคนจะเกรงใจเขา พร้อมใจกันเงียบ ไม่ต่างกันเลยกับเรกาโด เรอัสซ์ ผู้ที่มีแต่ความเย็นชา ถึงขนาดได้รับฉายาว่า 'Black dragon'
- Writer
