นาทีนั้น แคนเชลสกี้เร่งกอบโกยร่างตัวเองมากกว่านอนร้องโอดโอย ยกจักรยานขึ้นเข็นมาจอดข้างถนน พลางก้มสำรวจหาแผลสดจากจุดที่แสบและเจ็บบนตัวเอง ก่อนเห็นเลือดออกซิบๆ หลายจุด หนักสุดคือแผลตรงหัวเข่ามีเลือดไหลเป็นทาง
" ฮึก.."
เธอถึงกับปาดน้ำตา ไม่ใช่เพราะเจ็บแผล ทว่าเป็นการน้อยเนื้อต่ำใจที่วันนี้ทั้งวันเธอเจอแต่เรื่องแบบนี้ เจอแต่คนรังแก!
ขาสวยเรียวเล็กพยุงเดินพร้อมเข็นรถไปยังร้านสะดวกซื้อ ก่อนจะวางขาตั้งลงราวกับไม่เจ็บอะไรอย่างไรของที่จะใช้ก็ยังสำคัญอยู่ เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการ แลกมาด้วยสายตาคนพบเห็น ที่ต่างพากันทำหน้าฉงนระคนสงสัย เกิดคำถามว่าเธอไปโดนอะไรมา แต่ไม่มีใครกล้าถามไถ่ หญิงสาวก็เดินออกมาจากร้านนั้นทันที พลางเข็นรถจักรยานกลับบ้าน เพราะหากจะให้ปั่นต่อ ก็คงจะไม่ไหวแล้ว อีกทั้งระยะทางก็ไม่ใช่ใกล้ๆ หนีไม่พ้นการฝืนใจกัดฟันทน!
จนกระทั่งถึง..
นอกจากจะเจ็บจนพูดไม่ออกที่ว่าหนักมากแล้ว สิ่งที่
