Hastane odasının kapısından adımımı dışarı attığım anda kalbim heyecandan duracaktı neredeyse. Gözlerim o uzun gri koridorların ardından gördüğü aydınlığa alışmaya çalışırken, minik canlarımızın hafifliğini hissettim. Kucağım boştu ama yanımda miniklerimizi taşıyan, onlara sıkıca sarılan güçlü kollar vardı. Bu anın, beklediğimiz ve hayalini kurduğumuz anın gerçekleştiğini hissetmek, kalbimi sevinçle doldurdu.
Hastane koridorları, yaşamın ilk anlarını taşıyan bir yol gibi uzanıyordu önümde. Her adımda, sağlıklı ve güvenli bir geleceğe doğru ilerlediğimizi hissediyordum. Aramızda sessiz bir anlaşma vardı; bu yolculukta birbirimizi hiçbir zaman bırakmayacaktık.
İki minik mucizeyi koruyan kanatlar gibi yanımızda yürüyordu kocam. Sol eliyle birini, sağ eliyle diğerini taşıyordu. Her bir taşıy
