LOVE BABY 03
824 Words
PART ขวาง
แกร๊กกก!
"ไอ้ขวาง เกิดอะไรขึ้น!?" ไอ้โค้ดเปิดประตูเข้ามาเมื่อเห็นสภาพร่างเล็กนอนสลบจมกองเลือดไหลอาบท่วมหัวอยู่บันไดขั้นสุดท้าย "มึงทำอะไรมัน?"
"กูก็แค่ทำในสิ่งที่มันควรจะได้รับไง" ชายหนุ่มยืนสะใจกับสิ่งที่กระทำกับร่างเล็กอย่างทารุณ ฝีมือเขาเองที่เป็นคงผลักร่างเล็กให้ตกบันได มันไม่ใช่การแก้แค้น แต่ผมทำเพื่อความสนุกส่วนตัว ถ้าผมจะทำเพื่อแก้แค้นให้ไอ้ช้าง เธอโดนแค่นี้ถือว่ายังน้อยไป
ชายหนุ่มก้าวเท้าเดินลงไปใกล้ยังตัวเธอ ร่างหนาย่อเข่านั่งมองสภาพนั้นหายใจโรยริน ก่อนจะเกี่ยวปลอยผมรุงรังพวกนั้นเหน็บแนบข้างใบหู เผยให้เห็นใบหน้าสีขาวซีดอาบเลือด ในเมื่อเขาถามแล้วเธอไม่ปริปากตอบ เธอจดจำวินาทีต่อจากนี้ได้เลย เขาจะทำทารุณกับเธอมากขึ้นเป็นล้านเท่า
ในเมื่อเธอทำตัวใสซื่อกับเรื่องที่เกิดเมื่อตอนเช้า เดี๋ยวผมจะทำให้เธอร้องขอความตายตามไอ้ช้างมัน
"ไอ้ฝุ่น มึงมาอุ้มมันกลับไปที่รถ"
"แล้วทำไมมึงไม่ทำเองวะ?"
"กูไม่อยากให้เลือดชั่วๆอีนี่เปื้อนเสื้อผ้ากู!"
"เออๆ" ไอ้ฝุ่นเดินลงบันไดตรงดิ่งเข้าไปอุ้มร่างเล็กขึ้นพาดบ่า ก่อนจะเดินตามหลังผมกลับรถยนต์อย่างรวดเร็ว ด้วยน้ำหนักของเธอที่ทิ้งตัวลงไม่รู้สึกรู้สา ไอ้ฝุ่นเลยจับร่างเล็กโยนลงท้ายฝากระโปรงหลังรถบีเอ็มสีขาว
ปึก!
"ผู้หญิงเชี่ยไร หนักฉิบหาย!" มันยกมือบีบเค้นไหล่ตัวเองข้างด้านขวาเพราะเมื่อกี้มันพึ่งอุ้มเธอพาดบ่ามาหมาดๆ ไหนจะต้องเลี่ยงมุมอับสายตาคน ไอ้ฝุ่นมันจะหงุดหงิดก็ไม่แปลก แต่ถ้ามันเอาแต่เงียบปากนี่ดิถึงเรียกว่าแปลกของแท้ "กูว่าฆ่าหมกฝากระโปรงรถเลยเหอะ จะได้จบๆ มึงถามอะไรไปมันไม่ยอมตอบคำถามมึงหรอก"
"ในเมื่อไม่ตอบ กูจะทรมานมันจนกว่าจะปริปากตอบออกมาเอง แล้ววันนั้นมึงจะได้รู้ว่ากูไม่ได้คิดผิดที่ทรมานมัน!" น้ำเสียงราบเรียบเล็ดลอดผ่านตามไรฟันกามหนาเมื่อชายหนุ่มขบฟันเข้าหากันเพื่อข่มความโกรธที่พุ่มพ่านในใจเขา มันเตรียมพร้อมระเบิดออกมาทุกวินาที ยิ่งเขาจ้องมองใบหน้าเธอ สภาพการตายไอ้ช้างก็ถาโถมใส่เซลล์สมองตอกย้ำความเจ็บปวดลงใจเขาเรื่อยๆ
ผมเปิดประตูนั่งฝั่งคนขับ เพราะผมเป็นคนเดียวที่รู้จุดหมายว่าจะไปตรงไหน มัวแต่ชี้นิ้วสั่งบอกทางไอ้ฝุ่น ค่ำนี้ผมว่าก็ไม่ถึงสักที เลยขับเองง่ายกว่า รถยนต์บีเอ็มคันขาวขับเคลื่อนตัวจากลานจอดรถยนต์ชั้น3ของโรงพยาบาลแห่งนึงด้วยความเร็ว
ชายหนุ่มเป็นอีกหนึ่งคนที่ขึ้นชื่อเรื่องการขับรถหวาดเสียวและกวนตีนรถคันอื่นๆบนท้องถนนอย่างไม่เกรงกลัวกฎหมาย เขาไม่เคยกลัวกฎหมายหรือแม้แต่ความตาย เพราะเขาน่ากลัวกว่าเรื่องเหล่านี้พันเท่า เขากล้าได้กล้าชนกับพวกตำรวจ
ด้วยอิทธิพลและชื่อเสียงในด้านเสียๆของชายหนุ่มจนไม่มีใครกล้ายื่นตัวเข้าแลกลูกตะกั่วเป็นแน่
"ไอ้ขวาง มึงจะขับรถไปไหน?" ไอ้ฝุ่นเบนหน้าเอ่ยถามเพื่อน เมื่อเห็นความเร็วที่ชายหนุ่มใช้ขับผิดไปจากปกติ ไอ้ฝุ่นรีบดึงสายเบลล์รัด
ครืดดดด ครืดดดด ครืดดดด
เสียงสั่นครอนของโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น ชายหนุ่มเลยยกก้นขึ้นเล็กน้อยเพื่อเอื้อมมือไปล้วงโทรศัพท์มารับได้อย่างสะดวก
"ไอ้โค้ดโทรมา เปิดลำโพงให้กูฟังที" ผมยื่นโทรศัพท์ให้ไอ้ฝุ่นรับสายพร้อมกับเปิดลำโพงเพิ่มเสียงการสนทนาให้ได้ยินชัดๆ
"มึงมีธุระอะไร" ไอ้ฝุ่นยิงคำถามใส่ไอ้โค้ดทันทีเมื่อได้ยินเสียงผ่อนลมหายใจจากปลายสาย
("ไอ้ฝุ่น มึงอยู่กับไอ้ขวางไหม?")
"กูฟังอยู่"
("กูจะส่งข้อมูลส่วนตัวเด็กผู้หญิงคนนี้ไปให้มึงทางอีเมล")
ตึ้งงงง!
เสียงข้อความอีเมลเด้งเข้าโทรศัพท์ชายหนุ่มเมื่อไอ้โค้ดเอ่ยปากพูดจบ ผมอยากรู้แล้วอะดิว่าเธอคนนี้เป็นลูกเต้าเหล่าใครมันถึงได้ใจกล้าเอาปืนยิงหัวไอ้ช้าง
"ไว้ถึงเชียงใหม่ กูค่อยเปิดดู"
("มึงจะไปสวนป่าดอยใช่ไหมไอ้ขวาง?")
"เออ!" ชายหนุ่มกระชากโทรศัพท์จากมือไอ้ฝุ่น ก่อนจะกดวางสายโยนโทรศัพท์ใส่ปล่องเก็บของ บ้านป่าดอย คือที่เดียวที่ทำให้ผมไม่ลืมหน้าไอ้ช้างและเธอเองก็ต้องจำหน้าผมไปจนตาย
- Writer
