2. DUVARIN İÇİNDEKİLER
969 Words
Adem artık geceden korkmuyordu.
Gecenin kendisi olmuştu.
Zaman, evin içinde ileri gitmiyor; dönüp dolaşıp aynı anın içine çöküyordu.
Saat tik tak etmiyor, gölgeler hareket etmiyor ama fısıltılar hiç susmuyordu.
Bu gece farklıydı.
Bu gece duvarlar konuşmaya başlamıştı.
Adem mutfak duvarına yaklaştığında içeriden gelen boğuk sesleri ilk başta anlayamadı.
Sanki suyun altında konuşan ağızlar vardı.
Kulak verdi.
“…onu yalnız bıraktık…” “…görmezden geldik…” “…çürürken izledik…”
Adem geri çekildi.
“Kim var orada?” diye bağırmak istedi.
Ama sesi yine yutuldu.
Duvara dokundu.
Ve duvar içine çekti onu.
Bir anda başka bir zamandaydı.
Kendi geçmişinin içindeydi.
Salonun köşesinde oturuyordu.
Koltuğa gömülmüş, telefonu elinde, suskun.
Leyla mutfakta ağlıyordu.
“Yine mi tek başıma konuşuyorum Adem?” diyordu.
“Ben varım,” demek istemişti.
Ama dememişti.
Hasan kapıdaydı o gün.
İçeri girmiş, gülüyordu.
“Adam gibi adam be Adem, ses çıkarmazsın.”
O an fark etti.
Yaşarken de bir hayaletmiş.
Kimse onu gerçekten duymamıştı.
Görüntü dağıldı.
Adem tekrar mutfağa düştü.
Bu kez dizlerinin üzerine çökmüş gibi hissetti; ama dizleri yoktu.
Fısıltılar tekrar başladı, ama bu kez daha netti:
“Ölmeden önce zaten yalnızdın.” “Şimdi sadece fark ediyorsun.” “Hiç kimse seni korumadı Adem.”
Adem ilk kez gerçekten korktu.
Ölümden değil…
Anlamsızlıktan.
O gece Salih yine sokaktaydı.
Adem onu takip etti. Artık korkmadan yakına sokuluyordu.
Salih bir lambanın altında durdu.
Elini uzattı.
Adem bu kez kaçmadı.
Ve Salih konuştu:
“Ölüm senin için yeni değil.
Sen hayattayken de ölüydün.”
Adem geri çekildi.
“Bunu nereden biliyorsun?” diye sormak istedi.
Salih başını eğdi.
“Çünkü ben de aynıyım.”
Ertesi gün Leyla’nın kardeşi Ayşe geldi.
Kapıdan içeri girer girmez tuhaf bir şekilde etrafa baktı.
Salonun ortasında durdu.
Boşluğa.
Adem’in tam olduğu yere.
“Burada biri var,” dedi.
Leyla panikle bağırdı.
“Başlama yine Ayşe! Yeter artık!”
Ayşe gözünü kırpmadan konuştu:
“O ölmedi.
Ama yaşamıyor da.”
Ve ekledi:
“Onun yalnızlığını öldürdünüz… sonra kendisini.”
Adem’in içinden soğuk bir öfke geçti.
Ayşe bir şey biliyordu.
Ama söylediği şeyler bilgi değil, lanet gibiydi.
Gece yarısına doğru Mehmet yeniden ritüele başladı.
Bu kez Esra da vardı.
Esra mumları dizerken fısıldadı:
“Bu ruh bize engel oluyor…”
Mehmet soğuk bir sesle karşılık verdi:
“Zaten engel olmak için bırakıldı.”
Adem dondu.
“Bırakıldı” kelimesi içini parçaladı.
Demek ki:
+Ölümü kaza değildi
+Kurtarılabilirdi
+Ama bilerek kurtarılmadı
O an her şey çatırdadı.
Görüntüler üstüne yığıldı:
Hastane yolu
Açılmayan bir kapı
Hasanın telefonu çalmasına rağmen açmaması
Salih’in sokakta beklemesi
Leyla’nın boğuk çığlığı
Mehmet’in saatine bakması
Ve tek bir gerçek:
Adem, ölürken yalnız bırakılmıştı.
O gece evin içinde ilk kez bağırabildi.
Ama kimse duymadı.
Sadece duvarlar.
Ve duvarlar ona şu cümleyi fısıldadı:
“Henüz en kötüsünü bilmiyorsun…”
Adem duvarlardan gelen son fısıltıdan sonra uzun süre kıpırdayamadı.
“Henüz en kötüsünü bilmiyorsun…”
Bu cümle beyninin içinde yankılandı.
Artık korku dışarıdan gelmiyordu.
Korku kendi düşüncelerinin içinden çıkıyordu.
O gece ev ilk kez ona dar gelmeye başladı.
Eskiden duvarlar sadece geçit gibiydi.
Şimdi ise nefes almasını bile zorlaştırıyordu.
Leyla uyuyordu. Ama bu uyku huzurlu değildi.
Dudakları titriyor, göz kapakları aniden açılıp tekrar kapanıyordu.
Adem yatağın ucuna yaklaştı.
Ve o an Leyla fısıldadı:
“Kapıyı kilitle… Hasan yine geliyor…”
Adem dondu.
Hasan o anda evde değildi.
Demek ki Leyla’nın kâbusları geleceği de görüyordu.
Bir anda daire kapısı açıldı.
Hasan içeri girdi.
Yalnız değildi.
Yanındaki adam uzun boylu, yüzü gölgede kalan, yaşsız biriydi. Ne gençti ne yaşlı.
Gözleri cam gibi donuktu.
Hasan neşeli konuşuyordu:
“Boş ver korkuları abla… Gece gece yalnız kalma diye getirdim işte.”
Leyla korkuyla geriye çekildi.
“Beni rahat bırak Hasan,” dedi.
“Adem’in evi burası!”
Hasan gülümsedi.
“Ev mi kaldı abla?”
Adem ilk kez gerçekten öfkelendi.
Hasan’ın boğazına saldırmak istedi.
Ama eli yine içinden geçti.
Ve o an sağır edici bir gerçek yüzüne çarptı:
Artık kimseyi koruyamıyordu.
Adam salonun ortasında durdu.
Bir anda Ayşe’nin gündüz söylediği söz çınladı:
“Burada biri var…”
Adam başını tam Adem’in olduğu noktaya çevirdi.
Gözleri kısıldı.
“Burada bir şey var,” dedi.
“Nefes almıyor ama izliyor.”
Leyla çığlık atarak odasına kaçtı.
Hasan ilk defa tedirgin oldu.
“Saçmalama lan, kim olacak?”
Adam cevap vermedi.
Sadece yere baktı.
Adem’in cesedinin düştüğü yere.
Ve fısıldadı:
“Burada öldü…
Ama burada bitmedi.”
O gece Adem anladı:
● Hasan sadece pervasız değil
● Eve bilinçli olarak “bir şeyler” getiriyordu
● Ve bu adam… onu hissedebiliyordu
Gece ilerlerken sokakta yine Salih’i gördü.
Ama bu kez Salih yalnız değildi.
Arkasından biri daha yürüyordu.
Uzun boylu, kambur, yüzü seçilmeyen biri.
Adem onları takip etti.
Mahalle sınırının en karanlık noktasında durdular.
Salih konuştu:
“Bir kişi daha kaldı,” dedi.
“Sonra kapı tamamen açılacak.”
Arkındaki gölge cevap verdi:
“Adem mi?”
Salih başını eğdi.
“Evet.”
Adem’in ruhu olduğu yerde çatladı.
Aynı saatlerde Mehmet ve Esra yeniden ritüeldeydi.
Bu kez kan vardı.
Bir hayvanın kanı.
Esra tiksinmeden sembollerin üzerine sürdü.
“Acı çekmeden olmaz,” dedi.
“Ruhlar bedavaya açılmaz.”
Mehmet mırıldandı:
“Adem sandığımız kadar önemsiz değil.”
“Niye?” diye sordu Esra.
Mehmet bir an durdu.
“Çünkü bazı insanlar öldükten sonra da direnmeye devam eder.”
Adem o an ilk kez umut hissetti.
Ama umut bile burada tehlikeliydi.
Sabaha karşı Leyla balkona çıktı.
Boşluğa baktı.
Adem tam arkasındaydı.
Leyla konuştu:
“Beni affet Adem…”
Adem’in içi yandı.
“Ne için?” demek istedi.
Leyla gözyaşlarıyla fısıldadı:
“Seni kurtarabilecek birine gittim…
Ama yanlış kişiye gittim…”
Bu söz, Adem’in zihninde Mehmet’in yüzünü kan gibi çıkardı.
Demek ki:
● Leyla yardım istemişti
● Ama bu yardım… ölümün kapısını açmıştı
● Mehmet sadece sonucu değil, başlangıcı da biliyordu
Güneş doğarken mahallede bir çığlık daha kopacak bir felaket yaklaşırken…
Duvarlardan Adem’e son bir ses geldi:
“Yalnız değilsin… Ama senin gibi olanların hepsi öldü.”
- Writer
