“ไม่ปวดหัวเหรอพี่โปรด”
“ไม่นะ สดชื่นมาก สงสัยเมื่อคืนจะได้ยาดี”
“ยาอะไรแบ่งกันบ้างสิ น้องปวดหัวจะระเบิด”
“มาเอากับพวกพี่ก็ได้นะคนดีขา พวกพี่ก็มียาดี” เสียงของเพทายแทรกผ่านบทสนทนาของเธอ
“เก็บไว้กินเองเถอะคะ หนูไม่อยากให้พวกพี่สิ้นเปลือง”
“ว่าไงพี่โปรด แบ่งหน่อย”
“แบ่งไม่ได้”
“ทำไม!”
“ก็เพราะมันพิเศษไง ผมกับพี่โปรดกินได้แค่สองคน” คนเก่งสวนขึ้น สายตามองไปยังเพื่อนสนิทของเธอที่นั่งอยู่ข้างๆ จนเธออดสงสัยขึ้นมาไม่ได้
“งกจัง ฉันเป็นพี่แกนะไอ้คนเก่ง”
หลังจากนั้นเธอก็เลิกตอแยขอยาจากพวกเขา เพราะทุกครั้งที่เธอพูดขึ้น เพชรแท้กับเพทายก็ชอบแทรกพูดจาแปลกๆ ขึ้นมาตลอด จนเธอรู้สึกรำคาญ อีกอย่างก็กลัวด้วยว่าเรื่องเมื่อคืนจะหลุดออกไปจึงก้มหน้าก้มตากินอาหารบนโต๊ะอย่างเดียว
“อิ่มจัง”
“น่าจะอิ่มได้ตั้งนานแล้วนะ กินเยอะขนาดนี้ผู้ชายจะอุ้มรอดได้ยังไง” เพชรเท้เอ่ยขึ้น มองไปหญิงสาวที่ทำหน้ายักษ์มองมาทางเ
