บทที่ 3
1479 Words
เสียงออกตัวจากจุดเริ่มต้นลากเข้ากับถนนลาดยางเสียงดัง รถแข่งทั้งสี่คันออกตัววิ่งฉิวอย่างไม่มีใครยอมใคร สปีดความเร็วราวกับพายุที่พัดหายไปในเสียววินาที ตามด้วยเสียงเชียร์ดังสนั่นสนาม
พิธีกรทำหน้าที่อธิบายและเพิ่มอารมณ์ในการชมครั้งนี้ได้เป็นอย่างดี นั่นทำให้ผู้ชมได้อรรถรสและตื่นเต้นในการรับชมมากยิ่งขึ้น เวลาล่วงเลยมาครู่หนึ่งรถแข่งทุกคันกำลังขับเข้าสู่รอบสุดท้ายของการแข่งขัน
ในเวลานี้เองที่รถของเพชรแท้และมาร์คเข้าสู่โค้งสุดท้ายด้วยความสูสี ทั้งสองหันมองหน้ากันทันทีที่รถของทั้งคู่ขับมาขนาบข้างกัน แต่แล้วเมื่อเวลาเข้าโค้งจริงๆ มาร์คก็ชะลอความเร็วลงดูเหมือนรถของเขาจะสูญเสียการทรงตัวเล็กน้อย
เพชรแท้ที่ได้โอกาสใช้สกิลดริฟท์เข้าโค้งได้อย่างสวยงาม ก่อนที่เขาจะเหยียบคันเร่งในช่วงสุดท้ายที่เป็นทางตรง เสียงฮือฮาดังขึ้นในสนาม บางคนแทบหยุดหายใจเลยก็ว่าได้
ช่วงนาทีสุดท้ายรถสองคันขนาบข้างเข้ามาอยู่ในแนวเดียวกัน เพชรแท้ส่งสายตายิ้มเยาะให้มาร์คก่อนจะเหยียบคันเร่งเข้าเส้นชัยในเวลาต่อมา
“เรียกได้ว่างานนี้ลุ้นกันใจแทบขาดกันเลยทีเดียวนะครับ ยินดีด้วยกับรถเบอร์หนึ่ง เพชรแท้ที่คว้าที่หนึ่งไปได้อย่างสวยงาม”
“ไอ้เพชร”
“เรียกกูทำไมนักหนา มึงแพ้แล้วทำไมไม่ยอมรับว่ะ” เพชรแท้ตอบกลับด้วยความหัวเสีย มาร์คเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เข้าแข่งขันด้วยกัน จนเขารู้สึกรำคาญทุกครั้ง บางครั้งสนามไหนที่มีชื่อมาร์คลงแข่งเขาก็จะไม่ลง
“มึงโกงใช่มั้ย”
“โกงเหี้ยอะไรของมึง”
“ก็นี่สนามมึง”
“แล้วไง! สนามกูก็ใช่ว่ากูต้องโกง กูมีศักดิ์ศรีมากพอ แพ้ก็หัดยอมรับความจริงซะบ้าง”
“ก็ได้ งั้นมึงก็เอาไปเลย”
“เอาเชี่ยอะไร”
“ใบเตย”
“ค่ะพี่มาร์ค”
“คืนนี้ไปกับมัน พรุ่งนี้เช้าพี่จะไปรับ”
“เลิกทำนิสัยนี้สักที มึงก็รู้ว่ากูไม่สนใจผู้หญิงของมึงสักคน เก็บน้องสาวมึงไว้เถอะ กูไม่อยากได้ อีกอย่างมึงเลิกเดิมพันกับกูสักที”
“มึงก็เลิกแข่งชนะกูสิ”
“มึงมันหมา แพ้แล้วพาล ต่อให้มึงเก่งแค่ไหนก็ไม่มีใครอยากแข่งกับมึงหรอก”
“มึงมันปากดีไอ้เพชร กูขอเอาเลือดปากมึงออกหน่อยเถอะ”
อีกด้านหลังจากพันร้อยรับปากไปตามหาน้องชายฝาแฝดของเพชรแท้เขาก็เดินหาไปทั่วแต่ก็ไม่เจอจนกระทั่งได้ยินเสียงประกาศการแข่งขัน
“หายไปไหนเนี่ยไอ้เพ โทรไปก็ไม่รับ” พันร้อยเอ่ยบ่นพึมพำ สายตาจดจ้องกับหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรูที่กำลังแชทชวนสยิวกับคนรัก อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มให้ความน่ารักของอีกฝ่าย ก่อนจะละสายตาขึ้นแล้วเห็นร่างที่คุ้นเคยเพิ่งเดินผ่านเขาไปเมื่อครู่
“ไอ้เพ”
“เชี่ย! ไอ้พัน”
“อีกแล้วเหรอมึง”
“อีกแล้วอะไร ก็ปกตินะ”
“ไหนมึงบอกมาหาน้ำให้ไอ้เพชรไง”
“กูก็หิวน้ำเหมือนกัน บอกให้มันรอก่อนไม่ได้เหรอ”
“รออะไรมันแข่งไปแล้ว มึงเอาแต่หยอดอยู่นั่นแหละ”
“อ้าวเหรอ” ท่าทางไม่ทุกข์ร้อนของเพทาย ทำให้พันร้อยถึงกับส่ายหัว
เพทาย น้องชายฝาแฝดของเพชรแท้ นิสัยต่างกันสุดขั้วเพราะเพทาย ทั้งเจ้าชู้ ปากหวาน พูดเพราะเรียกได้ว่าไม่มีสาวๆ คนไหนที่เขาอยากได้แล้วไม่ได้
“มึงมาก็ดีแล้วไปหาน้ำให้ไอ้เพชรหน่อย กูมีเรื่องต้องทำ”
“พอเลย ไปกับกูเดี๋ยวนี้” พันร้อยเดินเข้าไปลากคอเพื่อนสนิท ไม่ใช่เพราะเป็นห่วงมันแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะคำสั่งเมียต่างหาก ที่บอกให้เขาคอยคุ้มประพฤติพี่ชายให้หน่อย
“อีกเดี๋ยวกูตามไปไม่ได้เหรอ ขอน้ำเดียวนะเพื่อน” เพทายเอ่ยบอก ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าที่ตัวเองโดนลากแบบนี้เพราะอะไร ยัยน้องตัวดีมีผัวแล้วก็ยังจะตัดช่องทางเขาอีก
“ไม่ได้! รีบไป ไอ้เพชรจะแข่งจบแล้วเนี่ยกูกลัวว่ามันจะมีเรื่องกับไอ้มาร์ค เมื่อกี้ก่อนแข่งก็ปะทะกันไปทีนึงแล้ว”
“ไอ้มาร์คเหรอ ไอ้นี่หนักขึ้นทุกวัน”
“หนูขา พี่มีธุระต้องไปทำวันนี้คงไม่ได้ เราแลกไลน์กันไว้ก่อนได้มั้ย”
“เสียใจจังเลยค่ะ ไม่ได้จริงเหรอ” เสียงหวานเอ่ยกระเส่า ริมฝีปากกัดยั่วคนตรงหน้า เธอที่คุยโม้กับเพื่อนมาซะดิบดีว่าจะได้นอนกับเพทายจะปล่อยให้หลุดมือไปตอนนี้ไม่ได้
“วันหลังนะ เดี๋ยวพี่ไลน์หา” ว่าจบเพทายก็เดินออกไปพร้อมกับพันร้อยในทันที ปล่อยให้หญิงสาวยืนกระฟัดกระเฟียดด้วยความหัวเสีย
พวกเขาทั้งสองเดินมาถึงก็จบการแข่งขันพอดี เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้น ทั้งสองสองรีบวิ่งไปดูก็พบว่ามาร์คกำลังยกหมัดประเคนให้เพชรแท้
ตุ๊บ!
ใบหน้าของมาร์คหันไปอีกฝั่งอย่างแรงพร้อมกับเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากริมฝีปาก เพราะไม่ทันตั้งตัวโดนหมวกกันน็อกในมือของเพชรแท้ฟาดเข้าไปเต็มๆ ที่ใบหน้า
ผลัวะ!
แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้มาร์คยอมแพ้เขาเสียหลักเล็กน้อย ก่อนจะรีบยกหมัดพุ่งสวนเข้าไปที่ใบหน้าของเพชรแท้ทันที
“ไอ้เวรมาร์คมึงทำพี่กู” เมื่อหมัดขวาต่อยเข้าที่หน้าของเพชรแท้ เพทายรีบวิ่งเข้ามาอย่าไวหวังช่วยพี่ชาย และตอนนั้นเองที่เขาเผลอสะดุดล้อรถที่วางอยู่โดยไม่ทันระวัง
โอ๊ย!!
เชี่ย!!!
เหตุการณ์ทะเลาะวิวาทหยุดลงทันที ทุกสายตาหันมามองเพทายที่ล้มลงไปนอนกับพื้น เมื่อถูกสายตาจับจ้อง เพทายรีบเก็บอาการพยุงตัวเองลุกขึ้นมาเผชิญหน้าด้วยท่าทางฮึกเหิม
“เจ็บไหมนั่น”
“ไม่เจ็บก็เชี่ยแล้ว” เพทายกัดฟันกรอดตอบพันร้อยที่เข้ามาช่วยพยุงอีกแรง ขณะที่พันร้อยกลั้นขำเก็บอาการเพราะไม่อยากให้เพื่อนเสียหน้าไปมากกว่านี้
“มึงกลับไปได้แล้วไอ้มาร์ค” เพชรแท้เอ่ยบอกด้วยความรำคาญ เมื่อไรหมาบ้าอย่างไอ้มาร์คจะเลิกยุ่งกับเขาสักที น่าเบื่อชะมัดที่หลังจบการแข่งขันต้องมายืนทะเลาะกับมันเหมือนหมาแบบนี้
“หึ! กูไม่ยอมแพ้มึงแน่ไอ้เพชร” สีหน้าและแววตาที่ไม่พอใจ ตอนนี้เขาทั้งเสียหน้า ทั้งเจ็บตัวและกำลังจะเสียน้องสาวให้กับเพชรแท้
“มึงไม่มีวันชนะไอ้เพชรหรอก ไอ้หมาบ้ามาร์ค” เพทายตะโกนไล่หลัง ขณะที่มาร์คหันกลับมามองด้วยสีหน้าไม่พอใจ เพราะคำนั้นเป็นคำที่เขาเกลียดมากที่สุด หึ! ไม่มีวันชนะไอ้เพชรเหรอ คอยดูแล้วกันกูจะชนะพี่มึงให้ดู
“พอแล้ว มึงก็ปากเก่งไม่ดูสภาพตัวเองเลย” พันร้อยเอ่ยบอก สภาพนี้ก็ยังไปท้าทายคนอื่นอีก
“ตามมาทำไม” เสียงไม่สบอารมณ์ดังขึ้น เมื่อเพชรแท้สัมผัสได้ว่ามีใครคนหนึ่งเดินตามเขาอยู่
“ก็หนู…พี่มาร์คบอกให้หนูไปกับคุณ”
“กลับบ้านไปซะ ฉันไม่ต้องการเธอ แล้วก็อย่าเที่ยวไปไหนจนให้พี่ชายเอาตัวไปเดิมพันแบบนี้อีก”
“แต่หนูเต็มใจค่ะ”
“อยากให้ฉันพูดแรงๆ เหรอ ผู้หญิงอย่างเธอถึงจะยอมไป”
“ไอ้เพชรใจเย็น น้องเขากลัวหมดแล้ว”
ท่าทางของหญิงสาวที่ตัวสั่นเป็นลูกนก ไม่รู้ว่าถูกไอ้มาร์คบังคับมามากแค่ไหน ดูๆ แล้วก็ไม่ใช้ผู้หญิงที่มีประสบการณ์มากนัก
“ไสหัวไปซะ!” คนเย็นชาเคร่งขรึมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ก่อนจะหมุนตัวเดินไปยังห้องพักนักแข่งที่อยู่ไม่ไกลมากนัก
“ไอ้เพชรรอด้วย มานี่เลยไอ้เพไม่ต้องทำหน้าตาเจ้าชู้ใส่เขา”
“เด็กนั่นก็ดูใช้ได้นะ ยังไงไอ้มาร์คก็ให้มาเป็นเดิมพันแล้วจะปล่อยให้กลับไปก็เสียดาย”
“มึงอยากตายรึไง ดูหน้าไอ้เพชรด้วย”
“จะกลับเลยมั้ยหรือจะนอนนี่” เพทายเอ่ยถามพี่ชาย
อารมณ์ที่คุกรุ่นกับใบหน้าที่มีรอยเลือดที่มุมปากเล็กน้อยไหลออกมาไม่ต้องบอกเขาก็พอเดาได้ว่าตอนนี้อารมณ์ของพี่ชายเดือดยิ่งกว่ากระทะทองแดงในนรกเสียอีก
“กลับ!”
- Writer
