Duvarın gerisinde durmuş sessizce ağlarken Alaz sertçe kolumu kavrayıp beni çekiştirdi.
“Cinayet şüphelisi olmak istemiyorsan buradan hemen gitmemiz lazım.”
Kolumu sinirle çekerek ona döndüm, tek derdi bu muydu? Az önce bir insan ölmüştü. Bir insan.
“Deli misin sen? Ruh hastası! Bir insan öldü, aşağı düşen bir taş değildi.”
“Esila kendine gel ve sesini alçalt. Gitmemiz gerek.”
“Gelmeyeceğim. Senin yanına dönmektense hapiste çürürüm daha iyi!”
Hiçbir şey söylemeden beni ani bir hareketle omzuna attığında hem ağlıyor hem de çırpınıyordum.
“İndir beni! Pislik! Aşağılık herif!”
Terastan çıktığımızda aşağı inen merdivenlere değil başka uca uzanan koridora yönelmişti. Beni nereye götürdüğü hakkında en ufak bir fikrim yoktu ama gücüm de yetmiyordu zaten.
Ayaklarım nihayet yere
