ไม่สนใจ
1519 Words
“ชาวบ้านไปทำอะไรที่ห้องครัวเยอะแยะ…ได้เวลาทานอาหารแล้วรึไง? …”
ราฟเอ่ยถามโจนาส…ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปดู ทว่าก็ต้องชะงักเมื่อได้กลิ่นอาหารที่ลอยตลบอบอวลออกมาจากห้องครัว…
ใบหน้าที่งดงามของเรเน่นั้นชุ่มไปด้วยเหงื่อ…คงจะเป็นเพราะความร้อนจากเตาไฟ…ผมที่เคยปลอยสลายถูกถักเปียรวบไว้ด้านหลังอย่างเรียบร้อย เธอสวมเสื้อของหญิงชาวบ้านแขนเสื้อทั้งสองข้างถูกพับขึ้นโชว์ข้อมือขาวเนียน…
ทว่าใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อนั้น ยกยิ้มอย่างมีความสุข เธอพูดคุยหยอกล้อกับพวกชาวบ้านอย่างเป็นกันเอง…ชาวบ้านบางส่วนก็กำลังช่วยเธอล้างผัก….
“นางดู…แตกต่างจากข่าวลือ…และดูท่าทางนางจะสนใจท่านพี่มากทีเดียว…”
โจนาสส่งสายตาเจ้าเล่ห์มองไปยังราฟ
“นางอาจจะเห็นพวกเราเป็นแต่เรื่องสนุกเท่านั้น…ถึงอย่างไรก็ยังมิอาจไว้วางใจได้…ดูแลนางให้ดีด้วยนางอาจจะมีแผนการที่กำลังคิดหนี…”
ป้าเควนพอเห็นราฟกำลังเดินมาหญิงชราก็รีบเดินไปหาเขา…ก่อนจะส่งถ้วยน้ำซุปให้ราฟและโจนาส
“อากาศเย็นเช่นนี้พวกเจ้าดื่มนี่ก่อนเถิด…แม่หนูคนนั้นงดงามอีกทั้งยังทำอาหารอร่อยมากทีเดียว…”
ราฟถอนหายใจ เขาไม่อยากจะขัดใจท่านแม่นมจึงยกถ้วยน้ำซุปขึ้นดื่ม…หวานหอมอีกทั้งมีรสมันเล็กน้อย
“ข้าพึ่งเคยเห็นคนเอามะเขือเทศและมันฝรั่งมาทำซุป…ไม่คิดเลยว่ารสชาติจะดีถึงเพียงนี้…ตอนนี้สตรีทั่วทั้งหมู่บ้านต่างกำลังจดสูตรของนางเพื่อเอากลับไปทำให้สามีทานที่บ้าน…”
“…ครับอร่อยมากทีเดียว”
แม่นมจับมือราฟก่อนจะพาเขาเดินเข้าไปด้านในเพื่อให้ราฟได้กินอาหารที่เรเน่ทำ
“สิ่งนี้คือข้าวที่ถูกต้มแล้วก็เทน้ำออก..ปกติเราจะนำข้าวโอ๊ตมาทำโจ๊กหรือว่าแป้งขนมปัง ไม่รู้เลยว่าสามารถกินเช่นนี้ก็ได้…น่าอัศจรรย์ใจจริงๆ”
“ดูท่านแม่นมจะชอบนางมาก…”
หญิงชรายกยิ้ม
“นางไม่ถือยศถือศักดิ์…อีกทั้งปฏิบัติกับทุกคนอย่างเป็นกันเอง…จะไม่ให้ข้าชอบนางยังไงไหว…”
หลังจากเรเน่สอนการทำอาหารให้กับหญิงสาวชาวบ้านจนหมดแล้วเธอก็เดินมายังโต๊ะกินข้าว…
เรเน่ยกยิ้มทันทีที่เห็นท่านราฟกำลังกินอาหารที่เธอทำ
นี่คือฟิวเหมือนกับทำกับข้าวรอสามีให้มากินหลังจากเลิกงานใช่ไหมนะ….
พอป้าเควนเห็นท่าทางที่เรเน่มีต่อราฟแล้วหญิงชราก็ยกยิ้มชอบใจ…
“เรย์มานั่งตรงนี้มา….”
ป้าเควนเรียกให้เรเน่ไปนั่งข้างๆ เธอที่อีกฝั่งเป็นราฟ….เรเน่ส่งยิ้มจางๆ ให้ราฟ…ก่อนที่เธอจะนั่งลง
โจนาสมองป้าเควนที่ดูท่าทางจะเป็นแม่สื่อให้เลดี้อาฟเฟอร์กับท่านพี่ราฟ…เขาได้แต่ถอนหายใจก่อนจะตักอาหารใส่ปาก
กลิ่น รสชาติและรสสัมผัสดีเยี่ยม…สตรีชนชั้นสูงผู้นี้สามารถทำอาหารที่เรียกได้ว่าเป็นอาหารบ้านๆ ได้รสเลิศขนาดนี้เชียวหรือ…ไม่อยากจะเชื่อ..
ราฟทานอาหารโดยที่ไม่สนใจสตรีที่นั่งข้างๆ เลย…เขาคิดว่าอยากจะรีบกินจะจบมื้ออาหารนี้ให้ไวที่สุดเพื่อลดความอึดอัดลง…
“อร่อยไหมคะ? …”
เขาปรายตามองใบหน้าที่งดงามของเธอ…ดวงตาของเธอจับจ้องมาที่เขาอย่างรอคอยคำตอบ…
“อื้ม อร่อย..น่าแปลกที่เจ้าสามารถทำอาหารพวกนี้ได้…”
เรเน่ยกยิ้มอย่างดีใจ…เธอไม่ได้กล่าวคำใดออกไป..เพราะเธอไม่ใช่คนที่มีความสามารถในการโกหกมากนัก
ไม่ต้องพูดเลยจะดีกว่า….
ราฟรวบช้อนส้อมไว้บนจาน…เขาจะลุกขึ้นเพื่อเดินจากไป…
….ไปง่ายๆ งี้เลย…ไม่ได้!!…นั่นคือเมนของเธอ!!!
และเธอก็ไม่รู้ว่าท่านเซอร์จะขัดขวางคาลอสไว้ได้นานเท่าไหร่!!..จะได้มีโอกาสใกล้ชิดกับเขาเช่นนี้อีกรึเปล่าก็ไม่รู้
เธอต้องทำอะไรสักอย่าง!!…พูดอะไรสักอย่างออกไปเพื่อรั้งเขาเอาไว้!!!
เธอคุกเข่าลง
“แต่งงานกับข้าได้ไหมคะ?”
ท่ามกลางสายตานับสิบคู่ของผู้คนที่อยู่แถวห้องครัวต่างมองมาที่เรเน่เพียงคนเดียว
“เจ้าว่าอะไรนะ!!!?”
ราฟเลิกคิ้วมองใบหน้าของเรเน่อย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอกล่าวออกมา
“ตระกูลอาฟเฟอร์ของเรารวยมากนะคะ..ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง!!!”
เขายกมือขึ้นมากุมขมับเบาๆ…
“ข้าคิดว่าเราควรเอาจะเอาสตรีเสียสติผู้นี้ไปคืนที่คฤหาสน์อาฟเฟอร์นะครับ…”
เรเน่ถอดรองเท้าออกมาก่อนจะคว้างใส่หัวโจนาส…
“เสียสติอะไรของเจ้าห๊ะ!!!…ข้าเพียงคุกเข่าของท่านราฟสุดหล่อเท่ของข้า!!…เสียสติตรงไหนกัน.!!!”
“….เหตุใดถึงไม่ยืนคุยกันดีๆ…เจ้าจะคุกเข่าทำไมมิทราบ…”
ก็เห็นในหนังชอบทำแบบนี้อ่า…มันดูโรแมนติกดี….
“ข้าไม่คิดจะแต่งงานกับเจ้าหรอกสาวน้อย…เจ้าไม่ใช่สตรีในแบบที่ข้าอยากใช้ชีวิตด้วย…”
เรเน่อ้าปากค้างก่อนที่เธอจะเดินไปหาราฟ…
“ข้าไม่ดีตรงไหนคะ…ข้าคิดว่าใบหน้านี้ก็สวย…อีกทั้งข้าก็รวยมากด้วย….”
“เลดี้อาฟเฟอร์ข้ามีคนรักอยู่แล้ว…เจ้ารออยู่ที่นี่รอผู้ว่าจ้างมารับเจ้าไปแล้วกัน….”
ราฟกล่าวก่อนที่เขาจะเดินจากไป
“ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น!!!…ยังไงข้าก็จะแต่งงานกับท่านให้ได้….”
เขาปรายตามองเธอก่อนจะแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย
“….ถ้าหากว่าเจ้ายอมถอดเสื้อผ้าออก…ทีละชิ้นในจำนวนเดียวกับการก้าวขาของข้าที่เดินกลับไปหาเจ้า…ข้าจะลองคิดอีกที….”
เรเน่เม้มปากแน่น!!…มีเสียงผิวปากและโห่ร้องชอบใจดังจากโจรผู้เป็นลูกน้องของราฟดังขึ้นมาเป็นระยะๆ
เธอยกมือขึ้นมาก่อนจะถอดเสื้อคลุมออก…ตามมาด้วยเครื่องประดับบนหัว…ชุดกระโปรงด้านนอก…กระโปรงชั้นที่สอง…เสื้อคลุมด้านใน
จนตอนนี้เธอเหลือเพียงเสื้อชั้นสุดท้ายเท่านั้นทว่าราฟก็ยังเดินกลับมาไม่ถึงเธอสักที…
เอาวะ!!!…เป็นไงเป็นกันหากว่าเธอแก้ผ้าล่อนจ้อนตรงนี้อย่างน้อยเขาก็น่าจะรับผิดชอบเธอบ้าง!!!
เธอยกมือขึ้นมาแกะเสื้อกระดุมเสื้อสีขาวช้าๆ จนถึงเม็ดสุดท้าย…
“พรึบ!!!”
ราฟสะบัดเสื้อคลุมของเขาให้คลุมร่างเธอเอาไว้…
“ท่านยอมแต่งงานกับข้าแล้วใช่ไหมคะ….?”
“ฝันไปเถอะ!!!”
ป้าเควนรีบเดินเข้าไปหาเรเน่….
“ท่านราฟพานางไปคุยที่อีกก่อนเถอะค่ะ…อย่าให้นางเสียเกียรติไปมากกว่านี้เลย….”
ราฟจิ๊ปากอย่างอารมณ์เสียก่อนจะก้มลงช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้ม…เขาพาเธอไปยังที่พักของเขา
“ฟังนะเลดี้อาฟเฟอร์ข้าไม่คิดแต่งงานไม่ว่ากับเจ้าหรือกับใคร…..”
เรเน่กระชับเสื้อคลุมของราฟที่คลุมตัวเธอเอาไว้ เธอมองไปที่เขาด้วยสายตาหวานล้ำ
“วันนี้ยังไม่อยากแต่ง…ไม่เป็นไรค่ะ พรุ่งนี้ข้าจะถามท่านใหม่….”
“ข้าคิดว่าข้านั้นคุยกับเจ้ารู้เรื่องแล้วเสียอีก!!…ข้าลักพาตัวเจ้ามาเพราะเป็นคำสั่งของผู้ว่าจ้าง…เจ้าจะไปจากที่นี่ทันทีที่เขามารับ…เราจะไม่ได้เจอกันอีก…หากว่านั่นเป็นความคิดสนุกในใจของเจ้าก็ให้ล้มเลิกเสีย!!”
“นึกสนุกอะไรกันคะ!!…ข้าชอบท่านจริงๆ ต่างหาก!!…แล้วการบากหน้ามาขอท่านแต่งงานแล้วถูกปฏิเสธเช่นนี้มันไม่สนุกสักนิดเลย!!…ข้ากำลังเสียใจอยู่นะคะ!!”
ราฟถอนหายใจ
“ตัดใจจากข้าซะเถอะ…อย่าได้คิดเรื่องอะไรที่เป็นไปไม่ได้…..”
เรเน่เม้มปากแน่น…เธอกำผ้าคลุมที่ปกปิดร่างกายของเธอแน่น.แล้วลุกขึ้นเพื่อจะเดินไปที่ประตู…แต่อยู่ๆ เธอก็เกิดเปลี่ยนใจ
เรเน่หมุนตัวก่อนจะวิ่งไปหาราฟที่นั่งอยู่…เธอโถมตัวเข้าหาเขาอย่างแรงจนเขาล้มลงบนเตียง…ก่เธอหลับตาลงและทาบทับริมฝีปากของเธอกับริมฝีปากของเขา….เธอละเลียดชิมรสริมฝีปากที่หวานล้ำราวกับน้ำผึ้งของเขาช้าๆ…พอเห็นว่าเขาไม่ผลักเธอออกไป..เรเน่ก็เริ่มสอดลิ้นที่เรียวเล็กของเธอเข้าไปในปากของเขา
เธอบรรจงส่งมอบจูบที่แสนอ่อนโยนให้เขา….
“!!!!”
ทว่าอยู่ๆ เขาจะพลิกตัวเธอลง…ให้เธอนั้นนอนอยู่ด้านล่างของเขาโดยที่ริมฝีปากของเรายังไม่แยกจากกัน….
- Writer
