มาแต่งงานกันไหม นายตัวร้าย

. ใบหน้าที่แสนจะน่ารักและงดงามของเรเน่กำลังยกยิ้ม…เธอยกมือขึ้นมากุมหัวใจของเธอเอาไว้ ใจเย็นไว้เรเน่..ใจเย็นก่อน…. อย่าแสดงความดีใจมากเกินไปดิวะ!!!…เขาจะรู้สึกว่าเธอนั้นแปลกเกินไป!! เธอกำลังรอ…รอคอยอย่างใจเย็น วันนี้คือวันที่ราฟที่รักสุดหล่อของเธอจะมาลักพาตัว…. ในชาติก่อนนั้นเธอมีชื่อว่าเรนนี่…อายุสามสิบปีเธอเป็นเชฟในภัตตาคารอาหารจีนชื่อดังที่ขายอาหารทุกชาติ….แต่ว่าร้านคือร้านอาหารจีนนะ… ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจแต่เรนนี่ก็ทำงานที่นี่มาได้ห้าปี…เธอเป็นลูกครึ่งไทยจีนหน้าตาจะออกไปทางหมวยๆ หน่อยแต่น่ารักอยู่ ถึงเธอจะสวยและน่ารักมากแค่ไหน…แต่ว่าเธอโสดจ้า… ร้านอาหารนี่คือโรงงานนรกดีๆ นี่เอง…เธอทำงาน…หนักมาก เลิกงานก็คือเที่ยงคืน มีเวลาไปอ่านนิยายนิดหน่อยเท่านั้น…จะมีเวลาไปหาผู้ชายที่ไหนก่อน นิยายที่เธอนั้นรักมากเลยนั่นก็คือ…ดอกไม้และสายลมแห่งรัก พระเอกคือป่วยมาก…เป็นองค์รัชทายาทที่หึงนางเอกตลอดเวลา….ตามฆ่าทุกคนที่มายุ่งเกี่ยวกับนางเอก…คือก็งงกับคนเขียนมากนะว่าทำไมถึงเขียนให้พระเอกป่วยขนาดนั้น แต่เรื่องนี้มันมีตัวแบกก็คือพระรองผมทอง รูปงามและดีย์…คนอ่านก็คือเชียร์ดยุคเควิ่นกันสุดใจ..เพราะเขาหล่อและดีเลิศ ถึงทุกคนจะไปรวมตัวกันชอบและหวีดพระรองกันแค่ไหน…แต่ไม่ใช่ฉันจ่ะ คนหล่อและดีไม่ใช่ทาง ต้องร้ายๆ แบดๆ ชั่วๆ เท่านั้น ถึงจะเป็นสเปกฉัน ทันทีที่ราฟปรากฏมาในนิยาย…ฉันก็ทุ่มเทซื้อทุกตอนเพื่ออ่านเรื่องราวของเขา…ฉันหลงใหลและสงสารในเวลาเดียวกัน เขาคิดว่าเขาจะปรับปรุงตัวเองเพื่อลินดา… แต่นางเอกก็คือต้องรักพระเอกอยู่แล้วเนอะ ไม่มีที่ให้ตัวร้ายหลอก…./ใครบอก…มีสิมาหามัมมี๊มาราฟที่รักของชั้น เขาตายเพราะถูกพระรองฆ่า..รู้อยู่แล้วว่าเขาต้องตายแต่มันก็ทำใจยาก… หากว่าฉันอยู่ที่นั่น!!..ฉันจะกระโดดเข้าไปขวางและพาราฟหนีออกมาจากความตายเอง!!! ราวกับว่าพระเจ้า…ฟังคำอธิษฐานที่แรงกล้าของเรนนี่คนนี้ ฉันขิตเพราะผักบุ้งไฟแดงจ้า…ในวันนั้นลูกค้าที่ภัตตาคารค่อนข้างจะเยอะ…พี่เจนเชฟอีกคนมัวแต่หันไปล้างผัก กระทะที่ตั้งเอาไว้มันร้อนมากจนควันขึ้น “พี่เจนกระทะร้อนแล้วโว้ย!!!.” “อ้าวลืมๆ” พี่เจนเทผักบุ้งลงในกระทะอย่างรวดเร็ว…แล้วก็ตู้ม!!!! เกิดเป็นโกโก้คลั้น ไฟไหม้โว้ย!!…ไฟจากกระทะที่มันร้อนลุกขึ้นไหม้ฝ้าอยากรวดเร็ว…ฉันพยายามแล้วที่จะหันไปบิดถังแก๊สแต่ก็สู้ไม่ไหว..พอหันไปมองพี่เจนก็คือวิ่งออกไปแล้ว… ฉันจึงวิ่งตามพี่เจนออกไป…แต่ดันไปลื่นเพราะขวดน้ำมันพืชที่ถูกพี่เจนเตะตอนแกวิ่งออกไป “ตุบ!!!” ความรู้สึกตอนนั้นก็คือเสียงตุบในหัวมันดังมาก…. พอลืมตาขึ้นมาก็อยู่ในร่างของเรเน่ อาฟเฟอร์…..เอองงอยู่เป็นวัน หลังจากอยู่มาได้สองอาทิตย์ก็เริ่มเรียบเรียงเรื่องราวต่างๆ เข้าด้วยกัน ทั้งชื่อและเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นนี้มันคือเรื่องราวของนิยาย ดอกไม้และสายลมแห่งรัก ใช่ค่ะฉันไม่ใช่นางเอกแต่เป็นตัวประกอบที่งดงามและร่ำรวย….ถึงจะมีอนาคตว่าจะถูกฆ่าเพราะไปยุ่งกับนางเอก… แต่แค่เธอไม่ยุ่งเกี่ยวกับลินดาเท่านั้นเธอก็จะไม่ตาย.…ท่องไว้เลยว่าห้ามคุยกับนางเอกจ้า พอได้กำหนดเรื่องที่แน่นอนว่าตอนนี้เธออยู่ในตอนที่เท่าไหร่….เธอก็รอคอย… รอคอยวันที่ราฟจะมาลักพาตัวของเธอ!!!! กรี๊ด!!!…หวีดไปหลายรอบมาก จิกจนหมอนขาดไปหลายใบ เธอกล่าวขอบคุณพระเจ้าในใจหลายๆ รอบ/ถึงแม้ว่าตอนที่เธอร้องขอให้ถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งพระเจ้าจะไม่ประทานพรข้อนั้นให้ แต่ส่งเธอมาในนิยายแบบนี้มันดียิ่งกว่าถูกรางวัลที่หนึ่งห้าใบอีก!!!/รึเปล่าวะ? มีเสียงพยายามเปิดหน้าต่างจากด้านนอก…เธอลุกขึ้นและรีบเดินไปดู…. ผิวขาวราวกับหิมะ ผมสีดำสนิทดูเงางาม…ดวงตาที่เย็นชาและแฝงไปด้วยความอันตราย…ริมฝีปากบางนั้นเชิดขึ้นมาราวกับไม่พอใจอะไรสักอย่าง…จมูกโด่งเป็นสัน…. ไม่เกินจริง…ที่คุณไรท์เขียนมานั้นไม่เกินจริงเลยเว้ยยยยย เขาคือคนหล่อ…หล่อตามที่เธอนั้นจินตนาการเอาไว้เลย!!! แม่ค่ะ..หนูจะเอาพี่คนนี้มาเป็นแฟนให้ได้เลยค่ะ!!! “สายัณห์สวัสดิ์….” “จับข้าไปเลยค่ะ…ข้ายินดีไปกับท่าน!!…” ราฟและโจนาสมองหน้ากัน โจนาสยักไหล่ก่อนจะเดินเข้ามาทำท่าจะอุ้มเธอ เพราะต้องกระโดดลงทางหน้าต่าง “ไม่ค่ะ!!..ให้คนนี้อุ้ม!!…” เรเน่ชี้ไปที่ราฟ…ก่อนที่เธอจะโอบคอเขา “เอาเลยค่ะ…อุ้มข้าได้เลย….” ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขานั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย…ทว่าเขาก็ยอมอุ้มเธอขึ้นมา…. เรเน่ซุกหน้าลงที่หน้าอกเปลือยเปล่าของเขา….เขาสวมชุดอะไรก็ไม่รู้มันแหวกอกลึกมากจนเห็นซิกแพคของเขา… ชุดอะไรเนี่ย!!..ใส่อีกนะ… เธอสูดดมกลิ่นกายของราฟพร้อมทั้งยกมืออีกข้างหนึ่งมาลูบคลำที่หน้าท้องของเขา!! “เลดี้อาฟเฟอร์!!…ท่านคิดจะทำอะไร?” “…..ข้าแค่กลัวตกค่ะ…..” เรเน่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าของราฟ…เขามีท่าทีตกใจเล็กน้อยก่อนจะรีบพาเธอวิ่งไปที่รถม้า…ราฟกระชากผมของเธออย่างแรงเพื่อให้เธอนอนลง จนหัวของเธอกระแทกพื้นรถม้าเสียงดังสนั่น!! “โป๊ก!!!..ตุบ!!!” เขายกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดเลือดที่ไหลออกมาทางจมูกของเธอ “เลือดกำเดาเจ้าไหล….” “….งั้นหรือคะ…ตอนนี้ข้าคิดว่าหัวของข้าคงจะแตกด้วย….” เขาพาเธอเดินทางราวครึ่งวัน…ครึ่งวันที่เธอนั้นหลับๆ ตื่นๆ เพราะเธออยู่คนเดียวในรถม้า..ราฟออกไปขี่ม้าแทน อุตส่าห์คิดว่าจะได้นั่งบนรถม้าด้วยกัน!!! “ข้าหิว….” “อดทนหน่อย…อีกไม่นานก็จะถึงค่ายแล้ว….” “เจ้าพูดแบบนี้ตั้งแต่ก่อนจะขึ้นเขาลูกแรก…นี่ข้ามเขามาห้าลูกได้แล้วมั้ง!!!” โจนาสถอนหายใจ “เจ้าควรอดทน….” “ข้าถูกลักพาตัวมานะ!!…ยังจะเลี้ยงดูข้าแบบอดๆ อยากๆ อีกเรอะ!!!” เรเน่บ่นพึมพำอย่างไม่พอใจ เธอล้มตัวนอนลงก่อนจะข่มตาหลับไปอีกรอบ “นางเป็นชนชั้นสูงไม่ใช่หรือ? …มีคำกล่าวว่านางเป็นสตรีที่งดงามและเพียบพร้อมไปด้วยกิริยามารยาทที่ดีงาม…แต่ที่ข้าเห็นมีเพียงสตรีที่งดงามเท่านั้น….” โจนาสกล่าวบ่นกับราฟ… ราฟส่ายหน้าเบาๆ…เรื่องความงดงามนั้นปฏิเสธไม่ได้เลย…แต่ถึงเธอจะงดงามแค่ไหนเขาก็ไม่คิดจะสนใจเธอสักนิด…. . . . . . ไม่สนใจสักนิด =