One Night Stand [TYPHUS MONTEREAL SERIES20]

Chapter 6

ISABELLA:

NAALIMPUNGATAN ako na marinig ang mga ingay sa labas. Pupungas-pungas pa akong napabangon sa kama ko dahil nabulabog na ang tulog ko. Ang bigat-bigat pa ng ulo ko dahil kulang na kulang pa ako sa tulog. Napatingin ako sa relo ko at pasado alasotso pa lang ng umaga. Dalawang oras pa lang ang tulog ko mula sa magdamag kong pagtatrabaho sa fast-food.

Sapo ang ulo na dumungaw ako sa bintana nitong silid ko. Nakita ko naman ang mga kapitbahay namin na nagkakagulong nag-uunahan na nagtungo sa labasan.

"Kuya, anong meron?!" sigaw ko sa mga lalakeng nagtatakbuhan.

"Oh, Bella! Halika na, nasa labasan ang abogado ng may-ari nitong lupa at gusto daw tayong makausap," sagot ng isa na ikinagising ng diwa ko ng tuluyan.

"Ho?! Sige po! Maghihilamos lang ako!"

Kaagad akong bumaba ng hagdanan at nagtungo ng lababo para makapag hilamos. Sabog-sabog pa ang buhok kong pinusod ko ng ponytail ko. Lumabas na ako ng bahay na napasunod sa mga kapitbahay kong bakas ang pag-aalala.

Napapalunok ako na sumingit nang sumingit sa kumpulan hanggang sa makarating ako sa unahan. Napatuwid ako ng tayo na mabungaran ang magarang itim na limousine. Nakatayo naman ang mga naka-all black suit na lalake at may mga dalang baril.

"Nasaan ang pinuno niyo?" tanong ng isang lalake na napalinga-linga sa amin.

Nagtaas naman ng kamay si Uncle Lado na siyang pinuno namin sa compound na 'to.

"Ako po, Sir."

Sinenyasan naman ito ng lalake na lumapit sa harapan. Maya pa'y may binuklat itong folder na ipinakita kay Uncle Lado. Napapalunok akong binundol ng kakaibang kaba sa dibdib nang mapalinga ito sa paligid at nagtama ang mga mata namin. May ibinulong ito sa lalake na naka-formal attire na napalingon sa akin. Hindi ko alam kung bakit pero. . . bigla akong binundol ng kaba at takot sa dibdib.

Ilang minuto din silang nag-usap bago ako tinawag ni Uncle Lado na ikinangatog ng mga tuhod ko!

"Bella, halika muna dito."

"B-bakit po?" utal kong tanong.

"Bella, gusto ka daw makausap ng may-ari ng lupaing kinatitirikan ng mga bahay natin dito sa compound. Kausapin mo naman siya at pakiusapan na hwag tayong palayasin dito. Saan tayo pupulutin nito?" nakikiusap nitong saad sa akin.

Napalunok ako na nangilid ang luha na napalingon sa mga kapitbahay naming naluluha na rin. Katulad namin ay mahirap lang din sila. May pamilya na umaasa sa kanila kaya. . . ano naman kayang milagro ang gagawin kong pakiusap para hindi kami palayasin?

"S-sige po, Uncle," mahinang sagot ko.

"Salamat, Bella. Sana ma-convince mo ang Don na may-ari ng lupa para hindi na tayo paalisin," saad pa nito.

Tanging pagtango na lamang ang naisagot ko na sumakay sa magarang limousine kasabay ang lalakeng naka-formal attire. Kabado man ay pilit kong pinapatatag ang kalooban ko habang papalayo kami ng compound.

TAHIMIK ako sa buong byahe. Kahit napakagara at ganda ng loob nitong limousine na kay luwag at lambot ng upuan ay hindi ko manlang ma-appreciate. Kabado ako at natatakot dahil wala naman akong alam sa mga nangyayari.

Napapapikantik ako ng mga daliri. Hindi ako mapakali sa kinauupuan. Lalo na't hindi na pamilyar sa akin ang mga nadaraanan namin. Mariin akong napapikit. Ramdam ko ang pagwawala ng puso ko sa loob ng ribcage nito. At kung pakikinggan ko lang ang instinct ko?

Hindi maganda ang nagpaparamdam sa akin. Tila may bumubulong sa tainga ko na mag-back-out na lamang ako. Pero nanatili lang naman iyon sa isipan ko. Kapag naiisip ko ang mga kasama namin sa compound na mawawalan ng tirahan? Parang pinipira-piraso na ang puso ko.

Maraming pamilya ang nakatira doon. Katulad namin ay hikaos din sa buhay. Na kung mapapalayas sila doon ay mapipilitang manirahan sa kalsada. Marami din matatanda, bata at buntis. Paano ko maaatim na mawalan ng tahanan ang mga kapitbahay ko?

Idagdag pang nasa hospital ngayon si Nanay. Marami ng iniintindi si Tatay. Dadagdagan ko pa ba kung magagawan ko naman ng paraan ang problema?

Napahinga ako ng malalim. Malalim ang iniisip sa mga bagay-bagay. Hindi pa nga namin nahahanap ang salarin sa pagkakabundol ni Nanay. Hindi pa gumagaling ito. At malaki-laki na rin ang bill nila sa hospital. Ngayon naman ay nagbabadyang mapalayas kami sa tinitirhan namin? Ano ba namang kamalasan ito. Bakit sa amin na lang lahat naibabagsak ang malalaking pagsubok?

ILANG oras din ang binyahe namin bago nakarating sa isang private subdivision. Napapalunok akong napapasilip sa labas ng bintana at para kaming pumasok sa isang rest house. Ilang minuto din ang binaybay namin bago nakarating sa harapan ng malaking bahay na purong kulay puti ang pintura.

Nangangatog ang mga tuhod ko na bumaba ng kotse at naigala ang paningin. Hindi na nakapagtatakang bilyonaryo ang may-ari sa lugar na ito sa ganda ng lugar at nagsusumigaw ang karangyaan.

"This way, Ma'am."

Napayuko ako na nagmamadaling napasunod dito na pumasok ng mansion! Nalulula ang mga mata ko sa mga naggagandahan at naglalakihang mga chandelier sa kisame nitong mansion. Kahit dito sa loob ay all white ang tema. Mula sa pintura, muwebles, kagamitan at mga kurtina. Kapansin-pansin ding walang ibang tao na pagala-gala. Napakatahimik ng buong lugar na napakalamig din. Tumatayo tuloy ang mga balahibo ko sa katawan habang paakyat kami sa magarang hagdanan na pagkahaba-haba.

"Dito na muna kayo, Ma'am. On the way na po ang young master ko na siyang kakausapin niyo," magalang saad nitong binuksan ang isang silid.

"K-kailangan niyo ba akong ikulong?"

"Hindi ko po ila-lock ang pinto, Ma'am. Sa loob po kayo maghintay," saad nito na napakagalang at napapayuko pa.

Tumango akong nangangatog ang mga tuhod na pumasok ng silid. Nakagat ko ang ibabang labi na naigala ang paningin dito. Napakaluwag ng espasyo ng lugar. May sarili na rin itong sala na siyang unang bubungad sa'yo. May banyo din sa gilid na glass wall ang dingding kaya tanaw dito sa labas ang tao sa loob. Sa gitna nitong silid ay naroon ang maluwag na kama at katulad sa baba ay kulay puti ang tema ng lahat. Sahig, dingding, kagamitan, kahit ang kisame ay puting-puti. Kumikinang din sa linis ang lugar.

Dahan-dahan akong naglakad palapit sa may sofa at maingat na naupo. Lumundo pa ang pwet ko sa sobrang lambot nitong upuan. Ilang minuto lang ay bumukas ang pinto. Nanatili naman akong nakayuko na pinapakiramdaman ang papalapit niyang yabag. Bumilis ang t***k ng puso ko na maramdaman ang matiim niyang pagtitig sa akin. Mariin kong nakagat ang ibabang labi na halos hindi na humihinga na naupo ito sa kaharap kong sofa.

"So. . . tell me, young lady. What can you offer me, in exchange of letting you beggars live in my own property?" ani ng baritonong boses.

Nangilid ang luha ko na dahan-dahang napaangat ng mukha. Isang naka-maskarang lalake ang nabungaran ko na nakapang-office suit. Mukha pa ng leon ang maskara nito na tanging ang mga mata at labi niya lang ang kita. Naningkit bahagya ang mga mata nito na hindi ako nakasagot sa tanong nito.

"Ma-mahirap lang po kami, S-sir. Wala po akong mai-o-offer sa inyo," naluluhang saad ko.

"How about. . . one night stand with me, hmm?"

"Po?" halos pabulong kong bulalas.

Naglaglagan ang butil-butil kong luha na nakamata dito. Para akong pinagsakluban ng langit at lupa na maalala ang kalagayan namin. Kung tatanggi ako sa offer niya ay mapapalayas kaming buong compound. Ni hindi pa nga magaling si Nanay na nasa hospital pa rin. Pero heto at panibagong dagok na naman sa buhay namin ang dumating. Para akong sinasaksak sa puso na patuloy sa pagtulo ang mga luha ko. Hindi ko kayang ibigay sa kanya ang katawan ko. Pero kung iisipin ko pa lang na mawawalan kami ng bahay ay paniguradong mas triple ang hirap na dadanasin namin dahil maninirahan lang naman kami sa kalye. Hindi lang kaming pamilya kundi lahat kami sa compound.

"Ibibigay ko sa'yo ang titulo ng lupain, Ms. Pero syempre may kapalit 'yon. Simple lang naman eh. Ibigay mo lang ang katawan mo sa akin. And you're free to stay in my property. Ipapasa ko 'yon sa'yo legally. Hindi ka naman na siguro lugi no'n, hindi ba?" muling saad nito.

Napayuko ako na yumugyog ang balikat at tumango-tango. Wala akong ibang pamimilian. Hindi ko kayang. . . dagdagan ang paghihirap ng pamilya ko at damay pa ang buong compound namin. Kung ang puri ko ang kapalit ng malaya naming pagtira doon ay pikitmata kong ibibigay sa taong ito ang dangal ko. Hwag lang kaming. . . mapalayas sa lupaing kinatatayuan ng aming bahay.

Nangangatal ang katawan ko habang pinapatakan nitong hinahagkan ako. Mula sa balikat, batok at leeg. Tumatayo ang balahibo sa bawat dampi ng kanyang mga labi sa balat ko. Hindi naman ako makatanggi dahil sa kapalit ng pagpapaubaya kong ito sa kanya.

Para akong masusuka habang nakadagan ito. sa akin. Hubo't-hubad kami na pinagsasawa niyang sipsipin ang magkabilaang s**o ko habang nilalamas-lamas pa niya iyon. Damang-dama ko na rin ang napakatigas niyang kargada na sinusundot-sundot sa lagusan ko.

Kahit anong pagpapigaya nito ay hindi umaalpas ang ungol ko. Mariing nakapikit lang ako at hinahayaan itong pagsawaan ako.

Nang magsawa na siya sa magkabilaang dibdib ko ay bumaba na ito. Buong katawan ko ay pinaghahalikan nito. Hanggang sa maabot na niya ang pinakasensitibong bahagi ng katawan ko.

Ang p********e ko. Napalapat ako ng labi na dahan-dahan niyang ipinabuka ang mga hita ko. Napadantay ako ng braso sa aking noo at kinukubli ang pag-agos ng luha ko. Hindi na nga ito napigilan pa at tuluyan na niyang ibinaon ang naghuhumindik niyang p*********i sa loob kong ikinahiyaw ko!

Bawat pag-ulos niya ay impit akong napapadaing. Nakakalmot na rin siya kung saan-saan pero hindi naman niya iniinda. Mapait akong napangiti sa isip-isip ko. Wala na. Nakuha na niya. . . ang dangal ko.

NAPAHAGULHOL ako habang yakap ang sarili na nakababad dito sa shower. Diring-diri ako sa sarili ko na kahit paulit-ulit ko na itong sinabon ay parang ang dumi-dumi ko pa rin. Bawat balat kong hinagkan niya at sinipsip nito na may mga naiwang pulang marka ay nandidiri akong nakikita ang mga iyon sa repleksyon ko sa salamin na kaharap ko. Hindi ko nga naibigay sa binatang nakabili sa akin noong nakaraan ang puro ko ay mas malala naman ngayon.

Ni hindi ko nakita ang mukha ng umangkin sa akin ng buong-buo. Kahit dalawang beses niya lang akong inangkin ay nandidiri pa rin ako sa sarili. Dahil matapos niya lang naman akong pagparausan ay iniwan na niya ang titulo ng lupa sa mesa. Para akong basahan na pinagpunasan lang ng dumi niya.

Ang hirap maging mahirap. Na tipong inaapakan at niyuyurakan ka na ay wala ka namang magawa. Dahil hindi mo kayang labanan ang mga katulad nilang mapagsamantala. Kahit nakahinga ako ng maluwag na hindi na nila kami palalayasin sa lupa ay para naman akong dinurog ng buong-buo.

Damang-dama ko pa rin hanggang ngayon ang pagkawasak ng kaselanan ko. Kahit umiiyak ako na inaangkin nito ay tila wala siyang pakiramdam. Mabuti pa ang binatang nakabili sa akin sa auction party. Dahil halik at yakap lang ang ginawa niya sa akin. Kapalit ng perang kinailangan ko para sa operasyon ng aking ina. Pero itong taong ito? Kinuha niya na lahat. Lahat-lahat. Ano pang maipagmamalaki ko sa lalaking gusto ko? Napakarumi ko na. Na kahit nagsusumigaw ang loob ko ay wala naman akong magawa.

Bakit? Bakit sa akin 'to nangyayari? Bakit kung sino pa ang mga mahihina, mabubuti at mahihirap na nilalang ang siyang laging nagdudusa? Habang ang mga nasa itaas ay sila pa ang umaangat lalo.

Napaka-unfair ng mundo. Dahil kung mahirap ka? Limitado lang ang galaw at karapatan mo.

Lalo akong napahagulhol na nasuntok-suntok ang repleksyon ko sa salamin. Hinang-hina na ako at pagod na pagod ang katawan kong nanginginig. Pakiramdam ko ay magkakasakit pa ako sa nangyari sa akin.

"D-Dos. . . tulungan mo ako," mahinang sambit ko na napayakap sa sariling hubo't-hubad.

Dumilim at umikot ang paningin ko na tuluyang bumagsak sa malamig na tiles ang katawan ko. Pero bago man ako tuluyang bumigay ay naramdaman ko pa ang pagpasok ng kung sino na kinarga ako at inilabas ng banyo. Gusto ko mang tignan kung sino siya pero hindi ko na kayang. . . magdilat pa.