Dear Heart, Why Him?

Someone's Tenge

Vanessa's POV

Tahimik lang akong nakatingin sa kanya, actually parehas kaming nagtititigan. Ang pinagkaiba, sya nakatawa, ako nakasimangot. Malamang eh ang pangit ng kaharap ko! Shet naman sinong gaganahang ngumiti.

"So... Ikaw pala si Vanessa." Ipinatong nya pa ang dalawang siko nya sa lamesa at inilagay ang dalawang nakasarang palad under his chin.

I curved an eyebrow. Pisti, nagpapacute ba sya?

"I believed, narinig mo yung sinabi ni Mom. So I don't need to repeat my self." I said lazily.

"Mhmmm..." Tumango tango pa ang kumag, "edi wow."

"Wow." I smirked. This time tumaas ang kilay nya...

He composed him self, inayos nya ang kwelyo ng polo nya bago magsalita, "Hindi ako makapaniwalang magkikita pa tayo."

He begun to be polite to me, oh. Nakakagulat, pero tatalab ba sakin? Let's see.

"Yeah... Me too. Hindi ko talaga inakala, sa totoo nyan ayoko na ngang makita ang mukha mo eh. After nung scenario natin sa Cafe, I do wished na sana hindi na kita makita, but here parang nang-aasar ang tadhana..." Natawa pa ako ng konti when I saw him frowned. "I'm sorry ah, ganto lang talaga ang bibig ko haha... Prangka kasi ako. Hope you don't mind." I showed an apologizing smile at him.

"Me?" Ngumiti sya, at alam kong pilit yun. "No I don't mind. Sanay ako, I'm a business Guy. May pinag-aralan ako, at ginagamit ko ang mga pinag-aralan ko, actually ngayon nagagamit ko sya. Having this kind of conversion with you, gamit na gamit ko ang patience ko. Hindi nga lang ako nakapaghanda, akala ko kasi Normal na tao ang haharapin ko... And I found out, hindi pala." Pailing iling pa sya habang nilalaro ang Kutsarang hawak nya.

Wow bumawi... I thought to my self. Hindi raw ako Normal. Wow. Nakakabadtrip ng konti ah. Kung sya nanghihinayang dahil hindi sya nakapaghanda well, sayang din pala, may nakalimutan din ako dapat pala nagdala ako ng itak nang mapatay ko sya ngayon.

"Oh... Really?" Tumawa ako ng marahan ng maitago ko ang panginginig ng kalamnan ko, pigil na pigil Kasi akong itarak sa leeg nya itong kutsilyo. "I can't believed it. May pinag-aralan ka pa pala sa lagay mong yan! Haha. What a surprise!" Nice one Vans. Kitang kita ko mula dito yung pagputok ng ugat sa leeg nya oh! Hahah.

He sighed, he looked stress. Ang nakakatawa pa, wala syang nabatong punchlines sakin. Huh! What now? Hiroshima Fernandez?! Depressed already?!!

Napatigil ako sa pag-iisip ng Biglang may sumulpot na Clown--- I mean she's a waiter but she looks like a clown to me. Putok na putok ang Blush on ni Ate! Nagawa pang i-conture ang Cheeks na wala ng Pag-asa!

Pero tinigil ko rin agad ang pangungutya dahil sa wakas o-order narin kami. Feeling ko kasi mas magandang idea ang kumain kesa magsayang ng laway sa Weak na kaharap ko.

"No thank you, di narin kasi kami magtatagal." Sabay taboy nya sa waiter. I narrowed my eyes on him nang tumingin sya sakin.

"What are you doing? Di mo man lang ako pakakainin? Hoy nakagutom karing kausap ah, ang boring mo kaya!" I said pero tinitigan nya lang ako ng seryoso. Anong trip nito? Hunger strike?!

"Edi umuorder ka mamaya!" Sagot nya, seryoso parin.

"Utang na loob I am Freaking Hungry, ano bang problema mo?!" Di pa ako galit nyan promise.

"Ikaw." He simply said still serious. And to be honest, It's creeping out of me!

"Ano?!"

"Look, I don't like you." Natigil ako. What's the four Freaking words? He don't like me?! Like how come? Hey, I'm awesome!

"Oh?"

"Ms. Vanessa, wag na natin lokohin ang sarili natin. Ayoko nang makipaglokohan dito, we both know kung bakit tayo nandito. And thats because of our parents, na umaasang magugustuhan natin ang isa't isa..." He's right. For the first time nagka-sense ang sinasabi nya.

"But sadly Hindi mangyayari yun because I." Tinuro nya pa ang sarili nya gamit ang hintuturo nya, "don't like you." Sabay turo sakin. I frown after hearing him.

Hindi naman ako tanga para di maintindihan pero kanina ko pa gets eh, bakit kailangan nyang sabihin pa? Nang-aasar ba sya?

"Walang rason para magustuhan kita, at walang pag-asa na magugustuhan kita. Reason? Kasi may kakaiba kang attitude, at ngayon palang di ko na makayanan..." Umiling pa sya na mas nagpainis sakin, "at ang pinaka rason kung bakit ayoko sayo, ay dahil Ayoko talaga sayo." Mas lalong kumunot ang noo ko.

He's messing with my beloved ego. Di ko na mapigilang sumama ang tingin sa kanya, gusto ko nang mag transform into a killer, para magilitan na tong kaharap ko pero bakit parang di ako makaganti?! Bakit wala kang masabi Vans? What F-cking wrong with you?!

"The feeling is mutual, mongrel." Pigil na pigil kong sabi. Hinintay kong maasar sya or magwala or something like that pero imbis na awayin nya ako masaya pa syang pumalakpak.

"Well that's great." Ngumiti sya. A very business like smile. "I don't like you. You don't like me. End of this nonsense." Sumandal sya sa Upuan nya na parang nakaraos sya sa isang problema.

I raised an eyebrow on him. I don't get it, anong pinagsasasabi ng Hunghang na 'to?

"You don't get it, don't you?" He grinned. Pinagtatawanan nya ba ako?! G-go to ah.

"Yes, I don't get it dahil sa gulo ng mukha mo. Ano bang pinagsasasabi mo Autistic?!" Pagtataray ko sa kanya at halata namang naasar sya.

"You called me Autistic?" Dikit kilay nyang tanong.

"Yes, bakit? Any problem with that?" Yes sinisimulan ko ang pag-aaway namin, I liked it kasi kapag naaasar sya lumalaki ang butas ng ilong nya!

But I got disappointed, hindi kasi sya naasar huminga lang sya ng malalim bago nagsalita.

"Look Ms. Vanessa, this is nonsense, can we stop this? Ayoko nang makipag-asaran, makipag-away at magsayang ng oras sa'yo." Said he.

Okay, nainis ako dun. I mean sobrang nainis ako dun! Anong ibig nyang sabihin? Nagsasayang sya ng oras sakin? Wow, for him ha. Wow lang talaga.

"Like what I'd said before, I don't like you--"

"Kahit ako, ayoko sayo."

"Good, that's fine. I'm glad you don't like me, now we can both say to our Parents na walang nangyaring maganda today na totoo naman talaga. And with that titigilan na nila tayo." Confidence na sabi nya sabay sandal sa Upuan without removing his eyes on me.

"So... What'd you think?" He crooked a smile.

Napangiti rin ako kasi kahit papaano nakakatuwa na may gumagana paring braincells sa utak na kahit papaano.

"That's a very Smart idea Mr. Fernandez..."