CHAPTER 4
1260 Words
คอนเนอร์นั่งมองเธอที่ตอนนี้ยืนอ่านสัญญานั้นด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง หน้าตานิ่งเฉยไร้สีหน้านั้นหากไม่สังเกตดีๆ คงไม่เห็นแววตาที่โกรธเคืองที่วิ่งผ่านดวงตาสวยนั่น แค่แป๊บเดียวจริงๆ ที่มันวิ่งผ่าน นี่เธอทำได้ยังไง แล้วเธอเป็นใคร?
" หกเดือน? ไม่ใช่แค่ตอนที่คุณอยู่ที่นี่รึ? " บัดซบเอ๊ย! นี่สุริยันเอาเธอมายุ่งเกี่ยวกับอะไรกันเนี่ย?!
" ใช่..ผมจะอยู่ที่นี่แค่ไม่กี่อาทิตย์ หลังจากนั้นคุณต้องเดินทางกลับฮ่องกงกับผม พอทำงานเสร็จผมมีรางวัลก้อนใหญ่ให้คุณด้วย " มิเชลยืนหลับตานิ่งอย่างต้องการระงับอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่น
" ดิฉันไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงิน ก็อย่างที่บอกไป ดิฉันไม่เต็มใจที่จะรับงานนี้ แต่ในเมื่อปฏิเสธไม่ได้ ดิฉันก็คงต้องทำ... หากตอนนี้ยังไม่มีงานให้ดิฉันทำ งั้นดิฉันขอกลับไปเก็บส้มต่อนะคะ มีงานเมื่อไหร่ก็เรียกแล้วกัน " เธอโยนกระดาษแผ่นนั้นลงตรงหน้าเขาก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของเขาแม้แต่นิด
" เจค็อบ! จับตัวเธอไว้! " เขาสั่งเจค็อบเสียงเข้มอย่างหงุดหงิด ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครขัดคำสั่งเขาแบบนี้! แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจ เมื่อผู้ชายตัวโตอย่างเจค็อบถูกเธอจับเหวี่ยงลงพื้น แล้วเตะเต็มแรงจนเจค็อบไถลมานอนหมอบอยู่แทบเท้าเขา
" อ้อ..อีกอย่าง.. ดิฉันเองก็ไม่ชอบให้ใครมาออกคำสั่ง หากไม่ชอบใจ.....ดิฉันจะยินดีมากหากคุณฉีกสัญญาฉบับนั้นทิ้ง" เธอพูดกับเขาเสียงเยียบเย็นด้วยใบหน้าเรียบนิ่งแต่สายตากลับดุดันแล้วเดินออกไปอย่างไม่สนใจอะไร คอนเนอร์ยืนมองตามหลังเธออย่างไม่รู้จะพูดอะไรออกมา ตั้งแต่เกิดมาเขาก็เพิ่งจะเคยเจอผู้หญิงแบบนี้!
" สุริยันออกมานี่เดี๋ยวนี้นะ! " มิเชลตะโกนเรียกสุริยันอยู่หน้าบ้าน จนแม่บ้านต้องเดินออกมาดู
" คุณสุริยันไม่อยู่ค่ะ... ไปที่สวน " มเชลมองแม่บ้านแค่แว๊บตาเดียวก็รู้แล้วว่าเธอโกหก นัยน์ตาที่เหลือบขึ้นบนเวลาคุยกับเธอนั้นบ่งบอกได้ดี
" ไปบอกเจ้านายของคุณ ว่าฉันให้เวลาเขาหนึ่งนาที เขาต้องมายืนตรงหน้าฉัน " เธอพูดเสียงเยียบเย็นจนสุริยันที่ยืนแอบอยู่ต้องรีบวิ่งออกมา
" มาแล้วจ๊า...แหม..ไม่เห็นต้องโกรธขนาดนั้นเลย " สุริยัน วิ่งเข้าไปจับแขนเธอ กลัวจริงๆ กลัวเธอจะโกรธ
" เข้าไปคุยกันในบ้าน " เธอสั่งเขาก่อนจะเดินเข้าบ้านไปอย่างกับว่ามันเป็นบ้านของเธอเอง ส่วนเขาก็ได้แต่เดินตามเธอต้อยๆ
" ทำไมเธอถึงใส่เสื้อคลุมอาบน้ำแบบนี้ล่ะ? " มิเชลถามเธออย่างสงสัย
" นายรู้ไหมว่างานที่ฉันต้องทำคืออะไร " เธอกอดอกถามเขานิ่ง สายตาที่จ้องมองมาทำให้สุริยันถึงกับเย็นวาบไปตามหลัง
" รู้สิ.. ก็เขาบอกให้เธอไปเป็นบอดี้การ์ดให้ แล้วจะมีอะไรอีก"
" แล้วนายรู้ไหมว่าระยะเวลาที่ฉันต้องทำงานให้เขานานแค่ไหน "
"รู้สิ..ก็พ่อฉันบอกว่าเขาจะมาอยู่ที่นี่แค่สามอาทิตย์ "
" ปัดโถ่เว้ย! นายนี่นะ! .. ไม่อ่านไม่ถามอะไรให้รอบคอบแล้วไปเซ็นสัญญากับเขาทำไม แล้วยังไม่ถามฉันอีก มันน่าจับหักคอนัก! " เธอว่าเขาพร้อมกับถอดเสื้อคลุมออกแล้วโยนมันลงพื้น
" นี่หรือคือชุดของบอดี้การ์ดที่นายว่า " เธอชี้เข้าที่ชุดกระโปรงตัวสั้นที่เธอสวมใส่อยู่ให้ภาคินดู สุริยันมองเธอ
ตาค้าง..โอ้มายก็อด! ใส่ชุดนี้แล้วเธอเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้เลยหากดวงตากลมโตนั่นจะสั่นไหวสักนิดคงจะดีไม่น้อย
" แล้วนายรู้ไหมว่าในสัญญานั่นมันระบุเวลาทำงานถึงหกเดือน แล้วฉันยังต้องเดินทางไปถึงฮ่องกงกับเขาด้วย! " สุริยันตัวแข็งที่อเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาไม่ได้อ่านมันอย่างถี่ถ้วนเพราะเขาคิดว่างานนี้จะเป็นแค่อย่างที่พ่อเขาบอก
" บ้าเอ๊ย! เดี๋ยวฉันจะไปคุยกับเขาให้เอง " สุริยันสบถอย่างหัวเสีย และทำท่าจะเดินออกไปจนมิเชลต้องรีบดึงตัวไว้
"ไม่ต้องหรอก ตอนนี้เขาคงไม่ต้องการฉันแล้วล่ะ ในเมื่อฉันขัดคำสั่งเขาแถมยังจับบอดี้การ์ดเขาทุ่มจนร่วง " สุริยันแทบอยากเป็นลมเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอบอกเล่า... ตายแน่ เขาต้องตายแน่ๆ! คราวนี้อาจจะถูกพ่อหักคอทิ้งก็เป็นได้ที่ไปทำให้แขกคนสำคัญไม่พอใจ
" แต่นายไม่ต้องห่วงหรอก ฉันมีคนที่สามารถช่วยนายได้ "
สุริยันรีบหลับตานิ่งถอนหายใจเพื่อตั้งสติก่อนจะลืมตามองเธออีกครั้ง
"ใคร? " ยังจะมีใครเก่งเท่าเธออีกรึ
" น้องสาวฉันเอง " สุริยันเอียงคอมองเธอ
" เธอมีน้องสาวด้วยรึ? "
" มีสิ! ...
... นี่นายอย่าบอกนะว่านายจำน้องสาวฉันไม่ได้ "
" หากจำได้จะถามเธอรึ "
" สมองนายนี่นะ! เฮ้อ! ..นายนี่มันจริงๆ เลย ขนาดชื่อของฉันบอกเป็นร้อยรอบนายก็ยังไม่เคยจำ นับประสาอะไรกับน้องสาวฉันที่นายชอบเรียกเธอว่ายัยใบ้ " ถึงน้ำเสียงจะฟังออกว่าหงุดหงิด แต่หน้าตากลับเรียบนิ่งจนสุริยันได้แต่หลับตานิ่งฟังแต่เสียงที่เธอว่าเขา เพราะหากมองหน้าเธอด้วยสมองเขานี่แหละที่จะสั่งงานผิดพลาด เพราะไม่รู้ว่าเธออยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่
" อ้อยัยใบ้นั่นเอง... โทษทีๆ จำไม่ได้จริงๆ แต่เอ๊ะ เธอก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ " เขาจำได้แล้ว เมื่อก่อนบ่อยครั้งที่เธอจะตามเขากับมิเชลมาเล่นที่บ้าน เด็กผู้หญิงตัวเล็กที่มีกระอยู่เต็มหน้าเธอชอบนั่งนิ่งไม่พูดไม่จาจนเขาตั้งฉายาให้เธอว่าใบ้ จะว่าไปแล้วก็นานแล้วที่เขาไม่เห็นเธอ
" อือ..แต่นายไม่เห็นเธอเลยเหรอ เธอมาอยู่ที่นี่ทุกปีเลยนะ "
" ไม่เห็นอ่ะ ถึงเห็นก็อาจจะจำไม่ได้ " เขาตอบเธอไปตามตรง
" เออๆ ช่างมันเถอะ... แต่ฉันคงต้องกลับไปถามน้องก่อนว่าอยากจะทำไหม เพราะรายนั้นเขาขี้งก อะไรที่เป็นเงินเป็นทองเขาทำหมด แม้แต่ผ่าหมาชันสูตรเขาก็รับ " สุริยันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ บ้านนี้เขาเลี้ยงลูกกันยังไงนะ ถึงได้ผิดแปลกจากคนอื่นแบบนี้
" นะ น้องเธอก็ทำงานเป็นหมอทหารแบบเธอเหรอ "
" ก็ไม่เชิง เธอเป็นนิติแพทย์ ผ่าตัดชันสูตรศพนี่งานถนัดของเธอเลยล่ะ แต่การต่อสู้เธอก็ไม่เป็นรองใคร " โอ๊ย! พ่อเจ้าแม่เจ้า...นี่พวกเธอยังเป็นคนอยู่ไหม?!
" ไปพาตัวเธอกลับมา " คอนเนอร์สั่งเจค็อบเสียงเรียบนิ่ง แต่คนที่รับใช้เขามานานนมอย่างเจค็อบมีหรือจะไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้านายอยู่ในอารมณ์แบบไหน
" ครับนาย " เจค็อบรีบทำตามคำสั่ง แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อผู้เป็นนายเรียกเขาไว้
- Writer
