มิเชลลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็นอนอยู่ที่ห้องในโรงพยาบาลแล้ว
" คอนเนอร์ " มิเชลเรียกคอนเนอร์ที่นอนฟุบหลับอยู่ข้างเตียงเสียงเบา ลำคอแหบแห้งจนยากจะเปล่งเสียงออกมา
" ที่รักคุณเป็นยังไงบ้าง " คอนเนอร์รีบลุกขึ้นไปดูเธอด้วยความดีใจ ก่อนจะรีบรินน้ำให้เธอดื่ม
" บอกแล้วว่าฉันไม่ตายง่ายๆ หรอกค่ะ " เธอยิ้มให้เขา จนเขาอดที่จะหมั่นไส้คนถือดีไม่ได้ ที่ทำให้เขาทรมานแทบขาดใจ แต่ตอนนี้เธอกลับยิ้มอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย
" ไม่ตายง่ายๆ แค่หัวใจล้มเหลวกับหยุดหายใจไปหลายครั้งระหว่างผ่าตัด...คุณรู้ไหมว่าคุณทำให้ผมใจแทบขาด ได้โปรดอย่าทำแบบนี้อีก ผมคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ " เขาก้มลงจูบหน้าผากเธออย่างรักใคร่หวงแหน
" ฉันขอโทษ... แต่ถึงไม่มีฉัน!!คุณก็ยังมีคนที่รักคุณอยู่ " คอนเนอร์ถอนลมหายใจหนักหน่วง
" คุณหมายถึงใคร? " เขาถามเธอน้ำเสียงน้อยใจเต็มทน ที่เธอไม่เชื่อใจเขา
" เยอะแยะ... ไหนจะลูกกับเมียคุณอีก " พูดจบเธ
