"อยากให้ผมออกไปก็มาช่วยพยุงผมขึ้นนั่งบนรถเข็นสิ " เขาทำใจกล้าพูดกับเธอ อันนาหลับตาผ่อนลมหายใจก่อนจะพยุงตัวเดินไปช่วยเขา แต่แทนที่เขาจะกอดคอเธอแล้วลุกขึ้น เขากลับรั้งคอเธอให้นอนลงไปบนเตียงกับเขาเสียงั้น
" นี่คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ! " เธอพยายามผลักเขาออกแต่ยิ่งผลักเขาก็ยิ่งรัดแน่น
" นอนนิ่งๆ! " เขาเอ็ดเธอ
" ดูซิ! ตัวร้อนจี๋ขนาดนี้ จะให้ผมปล่อยให้คุณนอนคนเดียวได้ยังไง เกิดตายขึ้นมาพวกผมได้ซวยแน่ " คำก็กลัวเธอตายใส่บ้านเขา สองคำก็กลัวเธอจะทำให้ซวย อยากรู้นักผู้ชายอย่างเขาใช้อะไรทำหัวใจ!
" หากกลัวฉันตายใส่บ้านคุณนักก็ปล่อย ฉันจะไปตายที่บ้านฉันเอง! " ใจแกร่งกระตุกสั่น เพียงได้ยินคำที่เธอพูด แค่คิดว่าไม่มีเธออยู่บนโลกใบนี้เขาก็แทบจะขาดใจตาย
" นอนเถอะ อย่าดิ้นอีกเลย " น้ำเสียงทุ้มนุ่มนวลกับมือที่ลูบปลอบไปตามหลัง ทำให้อันนาถึงกับนิ่งงัน ความดี ความอ่อนโยนที่เขาเคยมีให้นั้นยังฝังรากลึกอยู่ในจิต
