ผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาอย่างเร่งรีบ ไม่ได้ทำให้ร่างแกร่งสนใจที่จะหันไปมองหรือแม้แต่สนใจที่จะฟังในสิ่งที่พวกเขาพูดคุยกัน นานกว่าชั่วโมงแล้วที่ดวงตาคู่คมจดจ้องไปที่รันเวย์มองเครื่องบินขึ้นลงอย่างเหม่อลอย ภาพรอยยิ้มของอันนาที่ส่งให้เขาก่อนเดินเข้าเกทไปยังคงติดตา ถึงแม้เธอจะยิ้มกว้างให้เขาแค่ไหน แต่ดวงตาคู่สวยกลับเศร้าจนปิดไม่มิด
" เจ้านายครับ " เสียงเรียกของปั้นทำให้เขาหันไปมอง สายตาห่วงใยที่ส่งมาทำให้เขารู้ว่ายังมีคนที่ยังรักและรอเขาอยู่เช่นกัน และอันนาเองก็คงไม่สบายใจแน่หากรู้ว่าเขาเป็นแบบนี้
" ฉันไม่เป็นไร กลับกันเถอะ " ปั้นยิ้มกว้างส่งให้เขาแล้วรีบเดินนำไปที่รถ
" จะเข้าไปหาคุณตะวันก่อนหรือว่าจะกลับไร่ครับ " ตอนนี้มิเชลกับคอนเนอร์พาลูกสาวไปพักที่บ้านของหนึ่งตะวันแล้วจะตามไปที่ไร่ในวันพรุ่งนี้ แต่ตอนนี้เขายังไม่มีอารมณ์จะพูดคุยกับใคร
" กลับไร่ " เขาบอกปั้นแค่นั้นก่อนจะหลับตาลงด้วยหัวใจ
