ทุกอย่างดูเหมือนจะราบเรียบแต่ไม่ค่อยราบรื่นนักสำหรับอันนา เพราะเธอนั้นต้องเดินทางไปทำงานให้พ่ออยู่บ่อยครั้งแต่บางครั้งชีวิตของเธอก็ดูสุขสงบจนเธอนึกกลัว ทุกอย่างมันดูเพอร์เฟ็คไปหมดจนเธอนึกหวั่น ทุกวันเธอจะมีสุริยันคอยเอาใจอยู่เคียงข้าง การทำกายภาพบำบัดที่เข้มงวดทำให้ตอนนี้เขาสามารถเดินได้อย่างคล่องแคล่ว ภายในระยะเวลาเพียงแค่เดือนกว่านั้นถือเป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์มาก แต่ก็ต้องยอมรับว่าเขาอดและทนจริงๆ
" พี่กลับไปนอนห้องพี่ได้แล้ว " อันนาพยายามดันเขาขึ้นจากเตียงแต่คนตัวโตกลับไม่ยอมขยับเขยื้อน สองอาทิตย์แล้วที่เธอย้ายออกมานอนคนเดียวเพราะพ่อกับแม่ของเขากลับมา
ตอนแรกเขาก็ไม่ยอมแต่เธอก็ไม่อยากให้พวกท่านมองเธอไม่ดีที่ไปกินนอนกับลูกชายท่านแบบนั้น เธอจึงแกล้งงอลไม่พูดกับเขา จนเขาใจอ่อนยอมให้เธอย้ายกลับมานอนห้องเดิม
"ไม่เอา...พี่ขอนอนด้วยคนนะครับ รับรองว่าพี่จะนอนกอด
อันนิ่งๆ ไม่ขยับเขยื้อนเลยเอ้
