CHAPTER 15
910 Words
หลังจากที่นั่งคุยกับท่านพอสมควรพวกเขาก็ลาท่านกลับ ส่วนสุริยันนั้นยังนั่งคุยกับท่านต่อ คอนเนอร์เห็นมิเชลหอบหิ้วกระเป๋าใบใหญ่มาด้วยก็อดสงสัยไม่ได้ว่ามันคืออะไร ทำไมเธอถึงได้หวงนักหวงหนาจนขนาดไม่ยอมเอามันไปไว้ที่ท้ายรถ
" คุณเอาอะไรมาเยอะแยะ " เขาถามออกไปเมื่อเก็บความอยากรู้ไว้ไม่อยู่
" ของใช้ประจำวัน "
" ที่ผมเตรียมไว้ให้มันยังไม่พออีกรึ " เสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้เขาก็สั่งมาไว้เต็มตู้ แล้วเธอจะยังขาดอะไรอีก
" อืม..ไม่พอ " พูดจบมิเชลก็นั่งหลับตาด้วยความเหนื่อย
" นอนหนุนตักผมนี่ " คอนเนอร์ตบลงบนตักตัวเองก่อนจะจับตัวเธอให้นอนลง มิเชลขัดขืนเล็กน้อย แต่เมื่อสู้แรงเขาไม่ได้ก็ได้แต่จำใจนอนลงตามแรงกดของเขา คอนเนอร์เอามือนวดขมับให้เธอเบาๆ และเพียงไม่นานเธอก็หลับไป เขานั่งสำรวจใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างหลงใหล ปากกระจับสวยได้รูปกับจมูกโด่งเชิดรั้นนิดๆ บ่งบอกถึงนิสัยดื้อรั้นของเธอ ทุกอย่างบนใบหน้าของเธอมันช่างรับกันอย่างกับภาพวาด หากเธอลดความดื้อรั้นและยอมออดอ้อนโอนอ่อนให้เขาบ้างก็คงจะดีไม่น้อย
" หือ? " มิเชลลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ถึงกับมึนงง ไม่ใช่ว่าเธออยู่ในรถรึ? ทำไมถึงได้มานอนบนเตียงได้ แถมตอนนี้ยังมีเขากอดก่ายเธอไว้แน่น ปกติแค่เพียงโดนสะกิดเธอก็สะดุ้งตื่นแล้ว แถมตอนกลางคืนเธอก็นอนไม่ค่อยหลับเพราะภาพสงครามที่คอยหลอกหลอน แต่เธอกลับหลับเป็นตายเมื่ออยู่ใกล้เขา ทั้งๆ ที่เธอควรจะระแวงเขาสิถึงจะถูก! แต่จะว่าไปแล้วนี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เธอได้นอนหลับเต็มตาแบบนี้
" ตื่นแล้วเหรอ... หิวไหม " คอนเนอร์ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูก็พบว่าพวกเขาพากันนอนหลับจากบ่ายสองจนตอนนี้จะเที่ยงคืนแล้ว ข้าวยงข้าวเย็นก็ยังไม่ได้ตกถึงท้องเลย
" เที่ยงคืน?! " มิเชลยกข้อมือเขาขึ้นมามองดูเวลาก็ถึงกับตาโตตกใจ เป็นไปได้ยังไงที่เธอจะหลับลึกถึงสิบชั่วโมง! ปกติอย่างมากห้าชั่วโมงก็เต็มอิ่มแล้วสำหรับเธอ แล้วคืนนี้เธอจะนอนหลับได้ยังไงในเมื่อนอนมาขนาดนี้แล้ว
"ใช่แล้วล่ะ... ได้อกอุ่นๆ ของผมนอนไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยนะ
ที่รัก " ไม่ใช่แค่เธอที่หลับสนิท เขาเองก็เหมือนกัน นานแค่
ไหนแล้วนะที่เขาไม่ได้นอนเต็มอิ่มแบบนี้
" ไปกินข้าวกันเถอะผมหิว " เขาจับมือเธอลุกขึ้นให้เดินตาม
" ดึกดื่นป่านนี้จะไปกินที่ไหน " ดึกดื่นป่านนี้จะยังมีที่ไหนเปิดอีกนอกจากขับรถเข้าไปในเมือง ไกลก็ไกลเธอไม่เอาด้วยหรอกนะ
" เดี๋ยวผมให้แม่ครัวมาทำให้ "
" คุณจะบ้าหรือไง ดึกป่านนี้จะไปรบกวนเวลานอนเขา
ทำไม...เดี๋ยวฉันทำให้กินเอง "
" คุณทำเป็นเหรอ " เขาไม่ค่อยมั่นใจในฝีมือเธอจริงๆ ผู้หญิงที่จับแต่ปืนอย่างเธอเขานึกไม่ออกจริงๆ ว่าจะทำอะไรให้เขากิน
" กินได้ก็แล้วกัน "
พอลงมาถึงห้องครัวเธอก็ค้นนั่นค้นนี่ออกจากตู้เย็น ปล่อยให้เขานั่งดื่มไวน์รอ และเพียงไม่นานอาหารสามอย่างกับข้าวสวยร้อนๆ ก็มาวางตรงหน้าเขา คอนเนอร์มองอาหารตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ไม่คิดว่าเธอจะทำอาหารเป็นจริงๆ
" ทานสิคะ จ้องมองแบบนั้นไม่อิ่มหรอกนะ " เธอตักอาหารใส่จานเขาก่อนจะลงมือตักอาหารให้ตัวเอง
" ทานได้ ไม่ตายหรอก " มิเชลบอกเขาอีกครั้งเมื่อเห็นเขานั่งจ้องอาหารบนโต๊ะอย่างไม่วางตา
" ผมแค่ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณจะทำอาหารได้จริงๆ " เมื่อตักอาหารเข้าปากเขาก็ถึงกับตาโต รสชาติก็อร่อยน่าเหลือเชื่อ
" ฉันถูกฝึกมาหมดแหละ เพราะต้องปลอมตัวหาข่าวและทำ
ภารกิจอยู่บ่อยครั้ง บางทีก็เป็นแม่ครัว บางทีก็เป็นเด็กอาบ
อบนวด สารพัดจะเป็น " คอนเนอร์ได้ยินที่เธอพูดถึงกับสำลักข้าวจนต้องรีบยกน้ำขึ้นดื่ม
" แค่กๆ อะ อาบอบนวด? " เขาถามเธออีกครั้งอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
" อือ เป็นเด็กเสี่ย เด็กชีคก็มี " คอนเนอร์กำช้อนส้อมแน่นจนมันแทบหักคามือ แต่ก็ไม่วายที่จะถามต่อ
" คุณคงไม่ได้ไปนอนกับพวกเขาด้วยหรอกนะ "
" โอ๊ย เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเลย พอถึงเวลาฉันมีของดีช่วยชีวิต
" อะไร? " เขาถามเธออย่างสงสัย อะไรมันจะดีขนาดช่วยให้เธอรอดน้ำมือของผู้ชายพวกนั้นได้
" ไม่ลูกปืนก็ฉีดยาให้ตาย " คอนเนอร์กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ...นี่น่ะหรือของดีเธอ? หากเขาทำอะไรเธอโดยที่เธอไม่เต็มใจจะถูกเธอฆ่าตอนเผลอไหมนะ...โหดเกินผู้หญิงคนนี้ไม่มีอีกแล้ว!
- Writer
