CHAPTER. 16
966 Words
" คุณจะมาเดินตามฉันทำไม? ไหนคุณบอกว่าชอบความเป็นส่วนตัวไง " มิเชลที่ยืนทำอาหารเย็นอยู่หันไปว่าคอนเนอร์ที่ตอนนี้เดินตามเธอต้อยๆ ไปทั่วทุกมุมของห้องครัว สองอาทิตย์กว่าแล้วที่เธอมาอยู่กับเขา ไม่ว่าจะขยับเดินไปทางไหนเขาก็จะามติดเธอแจ ขนาดเวลาทำงานเขายังให้เธอไปนั่งรอเขาเลย นอนก็นอนด้วยกันกินก็กินด้วยกัน แม้แต่เวลาอาบน้ำเขาก็ยังอาบด้วยจนตอนนี้เธอชินชากับการที่เขาจับเขาลูบไปแล้ว แต่ก็แปลกที่เขายังไม่ทำอะไรเธอเกินกว่านั้นทั้งๆ ที่เธอก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร
" ก็ผมหิว อยากดูคุณทำอาหารด้วย " ทุกวันนี้เขาให้เธอเป็นคนทำอาหารให้เขาเอง ส่วนของลูกน้องเป็นหน้าที่แม่ครัวที่เป็นคนทำ
" หากหิวก็ถอยไปสิคะ มาเดินตามแบบนี้เกะกะ ทำอาหารไม่สะดวก " คอนเนอร์มองเธอนิ่งก่อนจะเดินออกไปนั่งรอในห้องอาหาร... ผู้หญิงอะไรหาความหวานไม่มีเลย พูดดีๆ กับเขาสักครั้งก็ไม่เคยมี หากไม่ถามก็ไม่เคยพูด กลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือยังไงกันนะ... ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจตัวเองว่าไปหลงชอบผู้หญิงอย่างเธอได้ยังไงถึงได้ยอมแค่นอนกอดเธอเฉยๆทุกคืนแบบนี้ หากเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาจับกินแล้วไล่ลงจากเตียงไปนานแล้วเพราะเขาไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนมานอนค้างคืนกับเขาแบบนี้ ถึงทุกวันนี้เธอจะสนิทสนมกับเขามากขึ้นจนสามารถพูดคุยกันได้อย่างเป็นธรรมชาติ แต่พอออกนอกบ้านเธอก็จะทำตัวเป็นบอดี้การ์ดและพูดจาห่างเหินกับเขาตลอด ซึ่งมันทำให้เขาหงุดหงิดไม่น้อย
" ทานสิคะ ไหนบอกว่าหิว " เธอยกอาหารมาวางต่อหน้าเขานานแล้ว แต่เขากลับนั่งกอดอกทำหน้ามุ่ยมองเธอ
" ผมขอปลดคุณออกจากการเป็นบอดี้การ์ดของผม " มิเชลย่นคิ้วมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
" คุณจะบอกว่าฉันไม่ต้องตามคุณกลับฮ่องกงในวันมะรืนแล้วอย่างงั้นหรือคะ " มิเชลถามเขาอย่างดีใจ แต่ในความดีใจมันกลับมีความเสียใจที่ต่อจากนี้เธอคงจะไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอเริ่มเอนเอียงไปทางเขาและชินกับการที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ
" คุณต้องตามผมกลับไป " มิเชลหน้างอขึ้นมาทันทีหลังจากได้ยินคำตอบ จนเขาอดที่จะเคืองไม่ได้ นี่เธอคงอยากจะไปจากเขามากสินะ แต่ประทานโทษ เขาไม่คิดจะปล่อยเธอไปทั้งชีวิต ไม่ว่าจะจองจำเธอด้วยวิธีไหนเขาก็จะทำ
" ผมอยากให้คุณ มาทำหน้าที่ภรรยาให้ผมแทน " มิเชลนิ่งค้างเมื่อได้ยินคำพูดจากเขา เธอเอานิ้วก้อยเขี่ยหูตัวเองก่อนจะถามเขาอีกครั้ง
" คุณว่าอะไรนะ? " คอนเนอร์จับหน้าเธอไว้ให้มองเขาก่อนจะพูดช้าๆ กับเธอ
" ผมต้องการให้คุณจดทะเบียนสมรสกับผม และทำหน้าที่
ภรรยาให้ผม " และก็เป็นอีกครั้งที่มิเชลนิ่งค้าง จนเขาต้องจูบเรียกสติเธอ
" ผมมีเหตุจำเป็นจึงอยากให้คุณช่วย แล้วอีกอย่างคุณจะได้คุ้มกันผมโดยไม่มีคนสงสัย " เขาพูดเรื่องจริง เพราะเขาอยากจะหนีจากการคลุมถุงชนจึงได้หลบหนีมาพักที่นี่เพราะเบื่อหน่ายกับพ่อแม่ที่พูดเรื่องนี้ไม่หยุดถึงไม่แต่งงานกับเธอเขาก็รับมือได้ แต่ที่ทำอยู่ตอนนี้เพียงแค่ต้องการจะผูกมัดเธอก็เท่านั้น
" คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ! ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ " มิเชลปัดมือเขาออกจากจากใบหน้าก่อนจะลุกเดินหนีเขา
" คุณเซ็นสัญญากับผมแล้วนะ คุณเป็นของผม ผมบอกให้ทำอะไรคุณก็ต้องทำ! " คอนเนอร์ดึงตัวเธอไว้ พูดเสียงเข้มกับเธอมิเชลจ้องหน้าคมอย่างอัดอั้นตันใจ.. ใช่สินะ! เขาซื้อเธอแล้ว เธอจะมีสิทธิ์อะไรไปปฏิเสธเขา ตอนนี้เธอก็เหมือนตุ๊กตาที่ไร้ชีวิต เขาจะจับเธอทำอะไรก็ได้
" งั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้องถามฉัน อยากทำอะไรก็เชิญ " คอนเนอร์มองดวงหน้าเรียบนิ่งแววตาไม่ไหวติงไม่มีชีวิตชีวาก็ให้ใจกระตุก
"ไปทานข้าว " เขาจูงมือเธอให้เดินไปนั่งข้างเขาก่อนจะตัก
อาหารให้เธอ แต่เธอก็เอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมแตะอาหาร
" อย่ามาเล่นแง่กับผม... จะทานดีๆ หรือจะให้ผมป้อน " มิเชลชำเลืองตามามองเขาก่อนจะนั่งทานข้าวไม่พูดไม่จา ในเมื่อเขาเห็นเธอเป็นสิ่งของเธอก็จะเป็นตามที่เขาต้องการ
คอนเนอร์มองเธอที่ทำตัวไม่เหมือนเดิมก็ได้แต่กำมือแน่นถอนหายใจ เขาจะทำกับเธอยังไงดี เธอถึงจะเปิดใจให้เขา
" โกรธผม? " มิเชลไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองเขา
" ดิฉันไม่มีสิทธิ์ " คำพูดห่างเหินทำให้เขาถึงกับเลือดขึ้นหน้าคอนเนอร์วางช้อนส้อมลงเต็มแรงด้วยความไม่พอใจ แต่เธอก็ยัง
นั่งนิ่ง
" มิเชล...ได้โปรดอย่าทำให้ผมโกรธ! " เขาบีบข้อมือเธอเต็มแรงจนเธอต้องนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ แต่ก็ยังนั่งนิ่งไม่มองเขา
" คุณกำลังท้าทายผม! " เขาพูดเสียงลอดไรฟันเพราะความโกรธ
- Writer
