ผู้หญิงของมาเฟีย

ค่ำคืนแรก

แม่บ้านป้าสมศรีพาอันนามาที่ห้องพัก ใบหน้าขอป้าสมศรีเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจแต่ก็ปะปนไปด้วยความไม่สบายใจ

อันนารู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่ป้าสมศรีมีต่อเธอ แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยถามอะไรออกไป เพราะกลัวว่าการพูดคุยมากเกินไปจะทำให้เธอต้องเจอเรื่องยุ่งยาก

"คุณหนูอันนาคะ คุณมาร์คัสสั่งให้ดิฉันเตรียมชุดสำหรับมื้อค่ำให้ค่ะ"

ป้าสมศรีพูดพลางเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ เธอดึงชุดเดรสผ้าไหมสีน้ำเงินเข้มตัวหนึ่งออกมา มันเป็นชุดที่เรียบหรู แต่เผยให้เห็นสัดส่วนของผู้สวมใส่ได้อย่างพอดิบพอดี

อันนารับชุดมาถือไว้ในมืออย่างเลื่อนลอย ชุดนี้ดูเหมือนจะแพงกว่าเสื้อผ้าทั้งหมดที่เธอเคยมีรวมกันเสียอีก

"ขอบคุณค่ะคุณป้าสมศรี" อันนาตอบเสียงแผ่วเบาเรากลับมีแต่กายหยาบแต่วิญญาณได้หลุดลอยออกไปจากร่างของเธอ

"คุณหนูแต่งตัวเถอะค่ะ เดี๋ยวใกล้เวลาอาหารเย็นดิฉันจะกลับมาตาม" ป้าสมศรีบอก ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้อันนาอยู่กับความรู้สึกสับสนและหวาดกลัว

อันนาทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนุ่ม พลางมองชุดเดรสในมือ เธอรู้ดีว่ามื้อค่ำนี้คงไม่ใช่แค่การทานอาหารธรรมดา แต่มันคือการเริ่มต้นของ "การทำงานใช้หนี้"

ที่มาร์คัสพูดถึง อันนาสูดหายใจลึก พยายามรวบรวมสติและเตรียมใจรับมือกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้วในตอนนี้

"พ่อทำไมพ่อถึงทำกับหนูแบบนี้"

อันนาน้ำตาไหลเอ่อคลอจนมันไม่อาจห้ามได้มันไหลลงอาบสองแก้มของเธออย่างเจ็บปวดทรมานแสนสาหัส พ่อของเธอติดการพนันอย่างหนักหน่วงไม่แม้แต่จะจำวันที่แม่จากไปก็เพราะตรอมใจ

อันนาหยิบชุดสวยหรูที่ป้าสมศรีเตรียมเอาไว้ให้เดินวนไปมาเธอใช้เวลาเกิดครึ่งชั่วโมงอาบน้ำและนั่งร้องไห้จนตาปูดโปนบวมแดงไปหมดต่อให้จะมีเครื่องสำอางบางๆก็ไม่อาจกลบร่องรอยการร้องไห้ของเธอได้

"ฉันจะต้องทำยังไงถึงจะหลุดพ้นจากสถานการณ์ตรงนี้" อันนาพูดกับตัวเองหน้ากระจกพลางน้ำตาก็จะไหล

เมื่อถึงเวลา ป้าสมศรีก็กลับมาที่ห้อง เธอมองอันนาที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วด้วยแววตาประเมิน อันนาในชุดเดรสสีน้ำเงินเข้มดูสวยสง่าขึ้นผิดหูผิดตา

ผมยาวสลวยถูกมัดรวบไว้อย่างเรียบง่าย เผยให้เห็นลำคอระหง แม้จะแต่งแต้มเครื่องสำอางเพียงเล็กน้อย แต่ความงามตามธรรมชาติของเธอก็โดดเด่นออกมา

"คุณหนูสวยมากเลยค่ะ" ป้าสมศรีเอ่ยชมอย่างจริงใจ

อันนาได้แต่ยิ้มบางๆ รู้สึกขอบคุณในคำชมนั้น แต่หัวใจกลับเต้นรัวด้วยความประหม่า

"ป้าคะแล้วตอนเช้าอันนาจะต้องตื่นมาทำกับข้าวช่วยป้าด้วยไหม" ระหว่างทางที่ไปห้องอาหารอันนาก็พยายามผ่อนคลายด้วยการหันมาพูดคุยกับป้าแม่บ้าน

"ไม่ต้องค่ะ.! คุณอันนาเป็นแขกของนายท่าน คุณอันนามีหน้าที่ดูแลนายท่านอย่างเดียวนะคะ" คำว่าดูแลนายท่านทำให้อันนาหัวใจวูบไหวเสมอ

ป้าสมศรีพาอันนาลงมาที่ห้องอาหารขนาดใหญ่ ที่นี่ตกแต่งอย่างหรูหราอลังการ โต๊ะอาหารยาวเหยียดที่ทำจากไม้เนื้อดีถูกจัดวางด้วยจานชามและแก้วคริสตัลระยิบระยับ

มาร์คัสกำลังนั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ ใบหน้าคมเข้มของเขายังคงเย็นชาเช่นเคย แต่ดวงตาคมกริบกลับกวาดมองอันนาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยสายตาที่ทำให้เธอรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว

"มานั่งตรงนี้" มาร์คัสผายมือไปยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขา อันนาเดินไปนั่งอย่างว่าง่าย ท่ามกลางความเงียบที่น่าอึดอัด

"กินข้าวสิ ฉันไม่รู้ว่าเธอชอบกินอะไรอาหารพวกนี้เธอกินได้ใช่ไหม"มาร์คัสถามเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน

"กินได้ค่ะคุณมาร์คส" อันนาตอบโดยที่ไม่เงยหน้าสบตามองมาร์คัสเลยแม้แต่นิดเดียวเพราะเธอกลัวสายตานี้เหลือเกิน

มื้อค่ำดำเนินไปอย่างเงียบเชียบ มีเพียงเสียงกระทบกันของช้อนส้อมเท่านั้นที่ดังขึ้น มาร์คัสทานอาหารอย่างสงบ

"ทำไมกินน้อยจังล่ะ อาหารไม่ถูกปากหรอ"มาร์คัสที่เห็นอันนานั่งทานอาหารเหมือนคนอมทุกข์ก็เอ่ยปากขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

"ไม่ใช่ค่ะ อันนาทานไม่เป็น" อาหารหรูสไตล์ฝรั่งเศสที่ถูกเตรียมไว้อย่างดิบดีกลับกลายเป็นว่าอันนาทานไม่ได้เพราะเธอไม่เคยทาน

"เอาไว้คราวหน้าเธอชอบทานอะไรบอกป้าสมศรีแล้วกันนะ"พูดจบมาร์คัสก็หันมาทานอาหารต่อ และทุกการเคลื่อนไหวของเขาก็ยังคงแฝงไว้ด้วยอำนาจและบารมี

อันนาพยายามทานอาหารเท่าที่จำเป็น แต่ในใจกลับว้าวุ่น เธอไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้อันนาคิดไปไกลจนเลยเถิดเธอกลัวไปหมด

เมื่อมื้ออาหารสิ้นสุดลง มาร์คัสก็ลุกขึ้นยืน อันนาเงยหน้ามองเขาด้วยความรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึงเหงื่อออกเต็มมือเล็กๆของเธอสีหน้าแสดงความตื่นตระหนกตกใจสั่นไปหมด

"ตามฉันมา..!" มาร์คัสพูดเสียงเรียบ ก่อนจะเดินนำออกไป อันนาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องลุกขึ้นเดินตามเขาไปอย่างช้าๆ หัวใจของเธอเต้นระรัวจนแทบจะทะลุออกมานอกอก

"ไปไหนคะ" อันนาที่ตัวสั่นเป็นลูกนกแต่ก็ยังพยายามรวบรวมความกล้าที่จะถามออกไป

"ไม่ต้องถามมากตามฉันมาก็พอ" มาร์คัสเดินนำอันนาขึ้นไปยังชั้นบนสุดของคฤหาสน์ ไม่ใช่ห้องของเธอ

แต่เป็นห้องอีกห้องหนึ่งที่ดูโอ่อ่าและเป็นส่วนตัวมากกว่า เมื่อประตูถูกเปิดออก อันนาก็เห็นห้องนอนขนาดใหญ่ที่ตกแต่งด้วยโทนสีเข้ม มีเตียงขนาดคิงไซส์ตั้งอยู่กลางห้อง

มาร์คัสเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างเตียง ก่อนจะหันมามองอันนาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการที่เธอรู้จักดี

"มานี่ อันนา" เสียงทุ้มต่ำของเขาก้องในความเงียบ

อันนายืนนิ่ง ตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าก้าวเท้าเข้าไปในห้อง ความกลัวเข้าครอบงำเธออย่างสมบูรณ์ขาเรียวเล็กทั้งสองข้างของเธอมันแข็งเป็นหินเหมือนถูกสาป

"หรือเธออยากให้ฉันลากเธอเข้ามา?" มาร์คัสพูดเสียงเย็นชา แววตาคมกริบฉายแววไม่พอใจ

"อย่าลองดีกับฉัน อันนา"มาคัสพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำเพื่อจะขู่ให้อันนาทำตามเขาอย่างว่าง่าย

คำขู่ของเขาทำให้ร่างของอันนาสั่นสะท้าน เธอรู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่น และเขาพร้อมจะทำตามที่พูดได้ทุกเมื่อ ด้วยความหวาดกลัว อันนาจึงจำใจก้าวเท้าเข้าไปในห้องอย่างช้าๆ แต่ละก้าวราวกับกำลังเดินเข้าไปในหุบเหวที่มืดมิด....