Always be my baby
1046 Words
ERRORS AHEAD
I was sitting when Kiel call me "Baby" he said.
"Hmm? Why?" i answered.
"How much do you love me?" I was a little bit shock about what he asked and i can sense that he's watching my emotion
"Please baby? Answer me." he said with matching puppy eyes. I chuckled bit before answering
"Okay sige" i said and lean closer to him.
"Do you see the sun" i asked first and he curiously answer "Yes" I smile brightly to him.
"My love for you is brighter that the sun" as i said that i hold his hand tightly.
"My love for you is deeper that the deepest ocean" looking at his gray eyes
"It is higher than the highest mountain. And I love you no matter what." A little tear escaped in my eyes.
Damn! I gonna miss his face forever.
I want him to be father of our child, to announce the priest that we're oficially husband and wife, i want to be with him until my last breath. . .
But suddenly my dreams will never be come true anymore.
"Baby" Kiel called me sabay narin ng pagbalik ko sa reyalidad "Hey why are you crying?" tanong nya
"Huh umiiyak ba ako? Parang hindi naman." kunwaring sabi ko at tumawa ng kaunti para mabawasan ang tensyon sa loob ko.
"If my love would be enough to be medicine then matagal ka nang gumaling" I joked to ease the pain inside my system at para narin sulitin ang natitirang oras.
"May gusto ka bang kainin?" tanong ko at hinawakan ang kanyang kamay
"Wala na kaya pwede no nang tawagin sila mama" sabi nya sabay iwas ng tingin.
Agad namang humigpit ang hawak ko sa kamay nya "Kiel please give me another month, please gusto pa kita makasama tsakamagbago pa yung isip mo. Please give me more time." pagmamakaawa kong sabi habang lumuluha
"Chams ayaw mo ba akong sumaya?" tanong nya, agad naman akong umiling at mas lalo pa humigpit ang hawak sa kamay nya.
"Yun naman pala eh! Gusto mo ko maging masaya pero ayaw mo ako palayain! Tsaka Chams you deserve someone better at alam kong hindi ako yon."
"May magmamahal pa sayo na hindi baldado, yung kontento na sa buhay hindi katulad ko please unhold our love. Just be happy for me please?" sabi ni Kiel at tuluyan nang tumulo ang kanyang mga luha.
"Kasiyahan mo ang mamatay?!! Kiel I don't deserve someone else na mas better! Wala akong pake don kung hindi ikaw yung tao na yon! Please wag naman ganito" paliwanag ko sa kanya at tsaka lumuhod na sa harap nya.
"If I deserve someone better why can't you be better to deserve me huh?" nanghihina ko nang saad
"Yun na nga Chams! Oo ikaw tanggap mo ako pero ako, sa sarili ko hindi ko matanggap! I love you Chams but it's not enough. I'm not happy to my life. Thanks for giving me time to somehow be happy." sabi nya tsaka nya inutusang ilabas na sya okupadong kwarto para idala sa special room.
Nanghihina akong napasalampak sa sahig nakatulalang tinignan ang pintong pinaglabasan nila. Lahat ng ala-ala ay biglang bumalik sa akin...
Bago pa man ako dumating, Kiel is a wonderful person until a accident happen his life change- his spinal cord is most affected area, kailangan syang putulan ng paa kung hindi ay magiging cancerous ito at kakalat sa buo nyang katawan. Everyday his depression makes worst hanggang sa hilingin nya na idala sya sa Italy para i - voluntary extinction at habang inaantay ang oras ay na attend ako sa kaniya para mag assist dahil isa ako sa mga nurse. At hindi ko akalaing mahuhulog ako sa kanya. .
~ We were as one babe
For a moment in time
And it seemed everlasting
That you would always be mine~
Napa balik ako sa reyalidad ng may tumugtog na pamilyar na kanta at boses mula sa speaker ng ospital.
Nag unahang tumulo ang luha ko nang makilala ko ang boses nang kumakanta
~Now you want to be free
So I'm letting you fly
Cause I know in my heart babe
Our love will never die
No!~
"Kiel" nanghihina kong bulong.
~Ooh darling cause you'll always be my baby~
. . .
Ilang oras na ang nakakalipas at hindi parin tumitigil sa pagtugtog ang kanta at paulit ulit lamang ito sa buong ospital. Nakatulala nalang ako dahil parang blangko ang utak ko namamanhid narin ang aking mga binti dahil sa tagal kong nakasalampak.
Hanggang sa may pumasok na nurse kasunod narin ng mga magulang ni Kiel. At may hawak hawak silang marmol na garapon at alam ko na kung ano ang laman non.
Agad nagtuluan ang luha ko at dali daling tumayo, walang paki alam sa manhid na binti kahit magkadapa dapa pa ako papunta sa kanila.
Tahimik silang tumingin sa akin at may sakit rin na dumaan sa kanilang mga mata.
Nang maka upo ako nang ayos ay binigay nila sa akin ang marmol na garapon. Nanginginig ko itong hinawak at nang mahawakan ko na ay nasulyapan ko ang pangalan na nakalagay.
"In loving memory of Mikiel Canda, February 5, 1995 -April 22, 2021" nanghihina kong saad tsaka niyakap ang marmol na garapon.
~ 6 Months later ~
Parang kahapon lang nangyari ang lahat, ang sakit ay sariwa parin. Nasanay nalang ako gumising sa umaga na parang may kulang at ganon rin sa pagtulog. Nandito ako sa may tulay dinadama ang hangin. Mapait nalang akong ngumiti nang malala ko ang huli nyang tanong sa ospital.
"Kiel I know how much I love you. I can sacrifice my life to be with you"
Natapos na akong magmuni muni at patawid na ako nang kalsada pauwi nang bahay ng. . .
*Beeeeeeeeeeeeeeeeep*
Isang malakas na busina ang narinig ko at sa isang iglap ay nakaramdam ang nang pagkahilo at sakit nang buo kong katawan.
Kinapa ko ang aking ulo at may likidong umaagos noon. Kinakapos narin ako nang hininga. Ang mga talukap ng mata ko ay bumibigat.
Parang nag slowmo ang lahat ng naririnig ko at unti unti kong pinikit ang aking mata dahil narin sa panghihina.
"Ti'll death too us part, magkikita rin tayo baby." huli kong mga sinabi bago ko tuluyang pinikit ang aking mata.
- Writer
