กล่องพัสดุเปล่าถูกวางทิ้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ฉันจ้องมองมันราวกับมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัว ตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆ ที่น้องไทม์รักมาก และการ์ดข้อความสั้นๆ "คิดถึงเสมอ... daddy" มันยังคงหลอนอยู่ในความคิดของฉัน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ภูผา... เขากำลังมาแล้ว” ฉันพึมพำกับตัวเอง เสียงของฉันสั่นเครือ ความกลัวที่เคยซ่อนอยู่ลึก ๆ บัดนี้ได้ผุดขึ้นมาอย่างเต็มที่ มันไม่ใช่แค่ความกลัวที่จะถูกจับได้ แต่มันคือความกลัวที่ภูผาจะพรากน้องไทม์ไปจากฉัน
น้องไทม์หลับปุ๋ยอยู่บนเตียงเล็ก ๆ ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ใบหน้าใสซื่อที่เปื้อนรอยยิ้มเมื่อได้ของเล่นใหม่เมื่อวานนี้ยังคงติดตาฉัน ฉันลูบผมลูกชายเบา ๆ น้ำตาหยดลงบนแก้มของน้องไทม์ ฉันไม่สามารถที่จะปล่อยให้ภูผาทำร้ายความสุขของลูกชายฉันได้
มือของฉันสั่นเทาขณะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ฉันต้องโทรหาแก้วอีกครั้ง
“แก้ว...” ฉันพูดเสียงกระซิบ พยายามไม่ให้น้องไทม์ตื่น “ฉันได้รับของ... ภูผา
